ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΕΡΙΔΟΥ Παρακολουθήσαμε στον άλλο χώρο του «Θέατρου Ένα» το έργο του Μιχάλη Παπαδόπουλου «Ο Εξπρεσιονιστής» σε σκηνοθεσία του Μαρίνου Ανωγυριάτη, σκηνικά του Λάκη Γενεθλή σε σχεδιασμό Φωτισμού του Αντρέα Χριστοδουλίδη. Προτού σχολιάσω και κριτικάρω το έργο, θα πω για την σκηνοθεσία που συμβαίνει να την έχει αναλάβει ο Μαρίνος Ανωγυριάτης, ένας σκηνοθέτης με πείρα και γνώση που ότι πιάσει στα χέρια του το κάνει λειτουργικό με νόηση και ευαισθησία.
Πολλές σκηνοθετικές δουλειές του Μαρίνου Ανωγυριάτη απολαύσαμε και πάμπολα έργα έφεραν ικανοποιητικό και άριστο αποτέλεσμα. «Ο Εξπρεσιονιστής» ήθελε μια ιδιαίτερη «μεταχείριση». Ένα ιδιαίτερο τρόπο σκηνοθεσίας ώστε όλα τα νοήματα και μηνύματα του έργου να «κατεβούν» στο κοινό και να εκτιμηθούν. Συγχαρητήρια αξίζουν στον Μαρίνο για την άριστη σκηνοθεσία. Φυσικά ρόλο σπουδαίο έπαιξε και η σκηνογραφική δουλειά του Λάκη Γενεθλή που έχει ένα όνομα μια πείρα ως πολύ καλός σκηνογράφος. Εμπνευσμένο από τη ζωή «Ο Εξπρεσιονιστής» είναι ένα έργο εμπνευσμένο από τη ζωή και το τέλος του Γερμανού εξπρεσιονιστή Ερνστ Λού – ντιβχ Κίρχνερ, ιδρυτή της ομάδας «Die Brucke» που οδήγησε στη δημιουργία του κινήματος του εξπρεσιονισμού τον 20ό αιώνα. Το όλο έργο διαδραματίζεται στο σαλόνι του αυτοεξόριστου στην Ελβετία ζωγράφου, λίγο πριν την αυτοκτονία του. Το θεατρικό ολοκληρώνεται σε δύο πράξεις και πραγματεύεται θέματα όπως ο έρωτας, η τέχνη, η ματαιοδοξία κι’ ο θάνατος. Ο ζωγράφος διωγμένος από τη Γερμανία, ζει στην Ελβετία σ’ ένα μικρό σπίτι μαζί με το μοντέλο του, την Ιζαμπέλ. Όμως ο καλλιτέχνης Ερνστ είναι αποφασισμένος να «φύγει» από τη ζωή γιατί δεν μπορεί να «υπάρξει» ως καλλιτέχνης. Τα έργα του έχουν καταστραφεί από τους Ναζί. Οι φίλοι του έχουν εξαφανιστεί. Όμως προτού φύγει θέλει να εξασφαλίσει τη σύντροφο του και ερωμένη του. Έτσι μπαίνει στο «παιχνίδι» ο μαθητής του, ο νεαρός Μαξ. Ο κόσμος κάθε καλλιτέχνη Τα μηνύματα του έργου είναι κατανοητά γιατί εδώ ξεχωρίζει ο κόσμος κάθε καλλιτέχνη, ο οποίος έχει τις αδυναμίες του, τους φόβους του και τη φιλοδοξία του. Ο καλλιτέχνης θέλει συνεχώς να δημιουργεί και να διακρίνεται, να αμείβεται με επαίνους για το έργο του. Αυτός είναι ένας λόγος για να ζει. Στον Εξπρεσιονιστή, υπήρχε η καλή μαγιά για κάτι όμορφο. Μια μαγιά (όχι μαγεία) που οδήγησε στην επιτυχία. Ο Σωτήρης Μεστάνας στο ρόλο του καλλιτέχνη «Ερνστ» ήταν πολύ πειστικός. Ο ίδιος πήρε πολύ σοβαρά το ρόλο του και απέδειξε για ακόμη μια φορά πόσο ταλαντούχος είναι και πόσα πολλά έχει να μας δείξει ακόμα. Έχει την πείρα των μεγάλων πρωταγωνιστών και προκαλεί γαλήνη στους θεατές. Η Έλενα Παπαδοπούλου είναι όντως μια πολύ καλή ηθοποιός και πάντα μας «ξαφνιάζει» με τις ερμηνείες της. Μ’ αρέσει πολύ. Εδώ ερμήνευσε την Ιζαμπέλ, σε μια φανταστική ερμηνεία. Ο Κωσνταντίνος Γαβριήλ απέδωσε τον «Μαξ» και έδωσε και αυτός την κατάλληλη ερμηνεία του ρόλου του. Γενικά η παράσταση είχε περιεχόμενο, (αγωνία, ερωτικές σκηνές κ.α.) Άρεσε και καταχειροκροτήθηκε από τους θεατές. Τονίζω πως είναι ένα έργο που δεν βλέπουμε παρόμοιο του και αξίζουν συγχαρητήρια και στον συγγραφέα του έργου Μιχάλη Παπαδόπουλο.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|