Η οικογένεια της Φρίντα Κάλο ενέκρινε ένα νέο θεατρικό μιούζικαλ βασισμένο στην ιστορία της ζωής της ζωγράφου από το Μεξικό με τίτλο «Frida, The Musical» που ετοιμάζεται να ανέβει σε θεατρική σκηνή του Μπρόντγουεϊ. «Η Φρίντα έχει ακόμα τόσα πολλά να μας διδάξει και είμαι ενθουσιασμένη που μου δίνεται η ευκαιρία να τιμήσω τη ζωή και το έργο της μέσω αυτού του πιο εκφραστικού μέσου» δήλωσε η παραγωγός Βαλεντίνα Μπέργκερ. «Το πνεύμα της είναι πολύ ζωντανό στη νεανική δημιουργική μας ομάδα» ανέφερε. Η Βαλεντίνα Μπέργκερ μαζί με το ίδρυμα Φρίντα Κάλο και τη BTF Media, ανακοίνωσαν το πρότζεκτ την περασμένη εβδομάδα. Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, η μουσική θα είναι του Μεξικανού συνθέτη Χάιμε Λοσάνο και τους στίχους υπογράφει η βραβευμένη με βραβείο Obie θεατρική συγγραφέας Νίνα Μπίγκερ. Οι παραγωγοί ανέφεραν ότι το μιούζικαλ θα αποκαλύψει νέα, ανεξερεύνητα στρώματα αυτής της πιο περίπλοκης και παθιασμένης μεξικάνικης ιδιοφυΐας καθώς ακολουθεί το ταξίδι της από την Πόλη του Μεξικού στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη και τελικά πίσω στην πατρίδα της, στο σπίτι, στο οποίο γεννήθηκε, για έναν τελευταίο επαγγελματικό θρίαμβο. «Η Κάλο επαναπροσδιόρισε την ομορφιά, τον ανθρωπισμό, τον πολιτικό ακτιβισμό, τον φεμινισμό και τη σεξουαλικότητα στην εποχή της. Μέσα από μια έκρηξη μουσικής, μαζί με αυθεντικές εικόνες και αποκλειστικό υλικό που παραχωρείται από το ίδρυμα, το μιούζικαλ “Frida” υπόσχεται να αναδείξει στο κοινό νέες διαστάσεις της Φρίντα Κάλο. Αν και αγνοήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Φρίντα Κάλο, που πέθανε το 1954 σε ηλικία 47 ετών, θεωρείται πλέον ευρέως ως μία από τις πιο σημαντικές ζωγράφους του περασμένου αιώνα, υπόδειγμα σουρεαλισμού και πρωτοποριακή καλλιτεχνική δύναμη στον φεμινισμό».
0 Comments
Ο θάνατος και το έργο ενός σπουδαίου ζωγράφου Ήταν 27 Ιουλίου του 1890, όταν ο 37χρονος ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκογκ , που εσχάτως όλο και περισσότερο ακούμε ότι η ορθή εκφορά του ονόματος του είναι Βαν Χοχ, αυτοπυροβολήθηκε με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του δύο ημέρες αργότερα. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Μουσείου Βαν Γκογκ. Ο ζωγράφος, που ζούσε τότε στην Οβέρ, ένα χωριό έξω από το Παρίσι, βάδισε μέσα σε έναν σιτοβολώνα και αυτοπυροβολήθηκε στο στήθος του με ένα πιστόλι. Ο Βαν Γκογκ τραυματισμένος βαριά επέστρεψε τρικλίζοντας στo δωμάτιο του, στο πανδοχείο Auberge Ravoux, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Ιουλίου.Όπως αναφέρει η ολλανδή κριτικός τέχνης, Μαρίνα Βέιζι στο «ΒΗΜΑ» της 8ης Απριλίου 1990 «τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του ζωγράφιζε μανιωδώς, ενώ για λιγότερα από δέκα χρόνια επιδιδόταν και στο σχέδιο. »Όχι μόνο πέθανε νωρίς, αλλά και ωρίμασε αργά. Σ’ αυτό το σύντομο διάστημα της καριέρας του δημιούργησε 1.100 περίπου σχέδια και 900 πίνακες – τους τελευταίους μήνες της ζωής του ζωγράφιζε τέσσερις πίνακες την ημέρα. »Όσο ζούσε, ο Βαν Γκόγκ δέχθηκε μόνο μία κριτική και πούλησε μόνον ένα πίνακα. Τώρα, οι έναστρες νύκτες και οι ηλιόλουστοι αγροί, όπως και ένας γαλανομάτης κύριος με κοκκινωπή γενειάδα, όχι μόνο είναι έργα παγκοσμίως γνωστά, αλλά τυγχάνουν και τα παγκοσμίως ακριβότερα. (…) »Όλοι μας έχουμε ίσως νιώσει κάποιες στιγμές την ανυπόφορη τελειότητα, την ανείπωτη ευτυχία, όταν ο ήλιος πέφτει πάνω σ’ ένα παράθυρο, ο αέρας φυσά στον δρόμο, όταν λαμποκοπά ένα λουλούδι ή ο ουρανός ξεχειλίζει από αστέρια. »Οι καλύτερες στιγμές του Βαν Γκογκ, όπως περίτρανα οι εκθέσεις αυτές αποκαλύπτουν, θυμίζουν αυτές ακριβώς τις πολύ ξεχωριστές αχτίδες ευτυχίας» Μια ζωή γεμάτη βάσανα «Το καταπληκτικό φάσμα της συγκίνησης που περικλείουν τα έργα του Βαν Γκογκ παίρνει άλλες διαστάσεις, αν λάβουμε υπόψη μας τα δραματικά γεγονότα της ζωής του. Οι ερωτικές του ιστορίες ήταν πικρές, τα συναισθήματά του ακραία. »Η αποτυχία της συνεργασίας του με τον Πωλ Γκωγκέν, όταν οι δύο συγκατοίκησαν στην Αρλ και προσπάθησαν να δουλέψουν μαζί είχε τη γνωστή κατάληξη να κόψει ο Βικέντιος το αυτί του. »Έπινε πολύ, ήταν απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του, εργαζόταν σαν μανιακός, ήταν ιδιαίτερα πεισμάταρης, το παρουσιαστικό του συχνά προκαλούσε αμηχανία και δυσφορία στο περιβάλλον του. »Η όλη εικόνα που συνθέτει η προσωπικότητα του καλλιτέχνη είναι στο έπακρο ρομαντική: ο ζωγράφος – ήρωας μόνος σ’ έναν κόσμο εχθρικό. Και το τραγικό στοιχείο της ζωής του ρίχνει άλλο φως και στη δημιουργία του. «Γιατί περπάτησα αυτή τη γη» »Η επιθυμία του Βαν Γκογκ να κατανοήσει τον κόσμο ήταν το ίδιο αδυσώπητη με την επιθυμία του να γνωρίσει τον εαυτό του και να εκφράσθει μέσα από το έργο του. Κι αυτή η απόλυτη ανάγκη της άμεσης έκφρασης είναι κάτι το εντελώς μοντέρνο στην τέχνη. »Η επικράτηση του Βαν Γκογκ ως το πιο αξιομνημόνευτου καλλιτέχνη στην ιστορία στηρίζεται σ’ αυτήν ακριβώς την ανάγκη του να ερμηνεύσει τον εαυτό του, ως την ανώτατη αξία που η φύση χαρίζει στον άνθρωπο». Ο ίδιος ο Βαν Γκόγκ είχε πει: «Γιατί περπάτησα αυτή τη γη…από ευγνωμοσύνη και μόνο, θέλω ν’ αφήσω ένα δείγμα ανάμνησης με τη μορφή του σκίτσου ή του πίνακα – όχι για να ικανοποιήσω ένα συγκεκριμένο γούστο στην τέχνη, αλλά για να εκφράσω ένα αυθεντικό ανθρώπινο συναίσθημα» «Το βάρος της σταυροφορίας του Βαν Γκογκ να χωρέσει όλη την ομορφιά της φύσης και την άβυσσο των προσωπικών του συναισθημάτων στο έργο του, ήταν τεράστιο. Κάποια στιγμή ο ζωγράφος δεν το άντεξε κι έθεσε τέρμα στο ταξίδι. »Η γεύση της ίδιας του της αποτυχίας ήταν ανυποφορή. Αλλά αν είναι κάτι που ο Βαν Γκογκ κληροδοτεί σ’ εμάς που ακολουθούμε, και κάτι που κάνει το έργο του αξιολάτρευτο, είναι η θριαμβευτική απόδειξη ότι αρκεί η φαντασία για να γίνει ο κόσμος πάλι όμορφος και φρέσκος. (in.gr) Σταροχώραφο με κυπαρίσσια, 1889, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη Υπνοδωμάτιο στην Αρλ, 1888, Άμστερνταμ, Μουσείο Βαν Γκογκ Έναστρη Νύχτα πάνω από τον Ροδανό, 1888, συλλογή Mr. and Mrs. R. Kahn-Sriber (δάνειο στο Μουσείο Ορσέ) Αυτοπροσωπογραφία με επίδεσμο στο αυτί, 1889, Λονδίνο, Ινστιτούτο Τέχνης Κουρτώ Ανάμνηση από τον κήπο στο Etten (Κυρίες της Αρλ) , 1888, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ
Μια αυτοπροσωπογραφία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ εντοπίστηκε στην πίσω πλευρά ενός πίνακα του Ολλανδού ζωγράφου από ένα μουσείο στην Σκωτία, το οποίο σήμερα έκανε λόγο για μια «απίστευτα σπάνια» ανακάλυψη.
Η «απίστευτη» ανακάλυψη κατέστη δυνατή αφού εξετάστηκε με ακτίνες Χ ο πίνακας «Πορτρέτο μιας Χωρικής», που ζωγράφισε ο Βαν Γκογκ το 1885 και ο οποίος βρίσκεται στο Εδιμβούργο στο πλαίσιο έκθεσης αφιερωμένης στον ζωγράφο. Η αυτοπροσωπογραφία εντοπίστηκε στο πίσω μέρος του πίνακα καλυμμένο από στρώσεις κόλλας και χαρτιού, το οποίο φαίνεται ότι είχε προστεθεί πριν από μια έκθεση στις αρχές του 20ου αιώνα. «Τέτοιες στιγμές είναι απίστευτα σπάνιες», δήλωσε η Φράνσις Φόουλ έφορος της Εθνικής Πινακοθήκης της Σκωτίας. «Ανακαλύψαμε ένα άγνωστο έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ενός από τους πιο σημαντικούς και τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες παγκοσμίως», πρόσθεσε. Ο Βαν Γκογκ είναι γνωστό ότι επαναχρησιμοποιούσε χαρτιά για να εξοικονομεί χρήματα. Η αυτοπροσωπογραφία δείχνει έναν γενειοφόρο άνδρα που φορά καπέλο και ένα μαντίλι στον λαιμό. Το αριστερό του αφτί – το οποίο ο Βαν Γκογκ έκοψε το 1888—είναι εμφανές. Στη διάρκεια της έκθεσης, που θα διεξαχθεί από τις 30 Ιουλίου ως τις 13 Νοεμβρίου, οι επισκέπτες θα μπορούν να θαυμάζουν το έργο μέσα σε ένα ειδικά κατασκευασμένο φωτοκιβώτιο. Το μουσείο εξετάζει πλέον πώς μπορεί να απομακρύνει την κόλλα και να διαχωρίσει τα δύο έργα χωρίς να τους προκαλέσει ζημιά. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Έφυγε από τη ζωή στα 97 του χρόνιαΟ σπουδαίος σκηνοθέτης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας πίσω του μία τεράστια κληρονομιά. Άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι έβλεπαν το θέατρο και επανεφηύρε τα βασικά και ισχυρά στοιχεία του δράματος. Τον συνέκριναν πάντα με άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Stanislavsky και το ταλέντο του ξεχώρισε από την αρχή της καριέρας του, στα 17 του. Δεν σταμάτησε να δουλεύει, ούτε όταν έφτασε τα 90. «Ένας άνθρωπος περπατά σε έναν άδειο χώρο και κάποιος άλλος τον παρακολουθεί. Μόνο αυτό χρειάζεται για μία θεατρική σκηνή». Είναι ο άνθρωπος που έπεισε την Helen Mirren να εγκαταλείψει τη mainstream καριέρα της και να συμμετάσχει στην πειραματική εταιρία του στο Παρίσι. Γεννημένος το 1925, σε οικογένεια Εβραίων επιστημόνων που είχαν μεταναστεύσει από τη Λετονία, ο Peter Brook κατάφερε να γίνει ένας διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης του Λονδίνου, πριν φτάσει στα 25. Λάτρευε όμως τον πειραματισμό (στοιχείο που πήρε από τους γονείς του) και σύντομα ένιωσε ότι εξάντλησε τα μέσα του συμβατικού θεάτρου. Ήθελε να συνεργάζεται με ηθοποιούς από διαφορετικές κουλτούρες και δεν υπήρχε σενάριο. Μόνο φαντασία. Τα μέσα στη σκηνή ήταν πάντα λιγοστά. Η παράσταση ήταν ο άνθρωπος. Οι δύο μεγάλες παραγωγές του, ο Βασιλιάς Ληρ το 1962 και το Όνειρο Θερινής Νυκτός το 1970, ενέπνευσαν τις επόμενες γενιές να βγουν από τα καλούπια και να δημιουργήσουν μία εμπειρία που έμοιαζε αλλά δεν είχε και καμία σχέση με το έργο του Σαίξπηρ. |
APXEIO
April 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|