ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΕΡΙΔΟΥ Ο Χρίστος Ατρεμίδης, πρώην Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου μάς έχει δώσει δείγματα της συγγραφικής του δουλειάς και αρκετές ποιητικές συλλογές με τις οποίες μπαίνει δυναμικά στον λογοτεχνικό χώρο, αφήνοντας μας έκπληκτους με τον τρόπο που προσεγγίζει τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, και δίνουν στον αναγνώστη εικόνες ζωής, αλλά και τις αλήθειες της! Μιλά, υμνεί, καυτηριάζει την αγάπη, τον έρωτα, οτιδήποτε το ωραίο, το όμορφο, το γλυκό! Εκφράζει τα κρυμμένα του συναισθήματα και δημιουργεί στροφές και στίχους, και ολοκληρώνει την ποίηση του! Θαυμάζει το περιβάλλον, τα όσα ο Μεγάλος Δημιουργός μας χάρισε, το χώμα, τα φύλλα, το νερό, τα λουλούδια, τα πουλιά, τη φύση γενικά! Ο Χρίστος Αρτεμίδης είναι τεχνίτης του λόγου, που ρυθμίζει το λόγο με το στίχο, ο οποίος είναι ο ανθός της καλοσύνης του ποιητή! «Παρατηρήσεις» Οι «Παρατηρήσεις» είναι πρώτη ποιητική συλλογή του κ. Αρτεμίδη, η οποία πήρε το 1ο βραβείο ποίησης 1982, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Γράφει στο εντυπωσιακό εξώφυλλο της ποιητικής αυτής συλλογής τα ακόλουθα με τον τίτλο «Στενωπός»: «Τέλειωσαν οι πλατείες, τα άνετα πατήματα, ο στενωπός απλώνεται αδίστακτος. Μήτε αντήχηση, ούτε ερεισίνωτα. Τα γόνατα, αυτών που σέρνονται, δεν γλιστρούν. Κι οι όρθιοι μένουν άλαλοι μπροστά στο φοβερό πέραμα.» Να σημειώσουμε ότι οι εντυπωσιακοί πίνακες, που ο ίδιος ο κ. Αρτεμίδης ζωγράφισε, κοσμούν τα εξώφυλλα της ποιητικής συλλογής «Παρατηρήσεις». Γράφω αποσπάσματα από τα ποιήματα της συλλογής αυτής. ΓΗ ΜΟΥ: «Μου ‘ρχεσαι πάλι στο νερό. Διαυγής. Γεννημένη από τις τρύπες της φωλιάς και της αγάπης. Πολύτιμες πέτρες οι ελιές, τι όμορφα αναδεύουν στις δίνες, στολίδια πολύχρωμα στο ταπεινό δείπνο. Και ποιο να σε πιάσει πρώτο, το πλατάνι στα φυλλώματα, το πεύκο στη ρητίνη ή τ’ αγέρι στα φτερά; Αλλού δυο δάκτυλα απ’ τα χέρια, εκεί τα μάτια και το φως, κι η γλώσσα μας να γυροφέρνει τον κόσμο μοιράζοντας την άγια δροσιά σου. Πώς λάμπεις έτσι στο νερό. Γυμνή. Χαμογελάς στις πέτρες και μεθούν, πολύχρωμες σαν τραγουδούν στο κούνισμα τα’ ατέλειωτο, κι όποια προφτάσει φιλί στο πόδι, τσίμπημα σ’ αυτί, ρούφηγμα αναπνοής. Κι έτσι και το πετύχουν μικραίνουν στην προσπάθεια κι αφανίζονται ηδονικά για να μείνεις Εσύ. Τι να ‘ναι τούτο το νερό. Μυστήριο. Μείγμα από χώμα, φύλλα, χρώμα και φωνή να σε κρατάει φυλαγμένη. Με πόσους έρωτες να σ’ αγαπήσω κι άλλους τόσους να σε ζήσω μαζί με το πλατάνι, το πεύκο, τι πέτρες και τις ελιές. Κι Εσύ… Εσύ μένεις ακίνητη γλυκαίνοντας το νερό με τα ανοίγματά σου, χαμόγελα παρθενικά στα περαστικά μου βήματα που ‘ζήσαν στη μορφή σου Γη μου.» Στο ποίημα ΦΥΓΗ ο Ποιητής εκφράζει όμορφα συναισθήματα που συγκινούν! «Σιωπή, σιωπή για ν’ ακούσεις, κάποιος δαρκύζει. Δεν βλέπεις που το γιασεμί δεν άνοιξε κι όμως ο ήλιος του φίλησε τα πέταλα; Σιωπή, σιωπή για να δεις τα δάκρυα που χαράζουν τα μάγουλα, να το, το αίμα που τα’ αυλακώνει. Σιωπή, σιωπή σου λέω. Μα πού είναι οι καρδιές; Κάποιος δακρύζει. Φύγαμε όλοι;» Η ποιητική συλλογή «Παρατηρήσεις» ζωντανεύει ανάμεσα στους στίχους, και στις σελίδες της κρύβει συγκίνηση, νοσταλγία, στοχασμούς και ρομαντισμό, γιατί ο δημιουργός αυτής της συλλογής έχει ήθος, έχει τόλμη, έχει γνώσεις, μας προπαντός αγάπη, αγάπη για το κάθε τι. Για τη φύση, τη γη, τον άνθρωπο! «Παύση» Ακολουθεί η «Παύση», η ποιητική αυτή συλλογή που για εξώφυλλο έχει ένα μεγάλο κλειδί του Σολ και γράφτηκε το 1990. Εδώ ο ποιητής κοιτάζει ψηλά! Αφήνει τη γη, το περιβάλλον, και μας οδηγεί στο όνειρο, στο θόλο του ουρανού, στα άστρα τα μαγευτικά! Και «κτυπά» μουσικά και γράφει: «Στην κλίμακα ντο δε βάσταξε το σι, και δάκρυσε. Υγρός ο ήχος διαμελίστηκε σε τέλειους κύκλους … ξανάγγιζαν τις πιο κάτω φωνές. Να κρατηθούν. Και όσο τα βλέπεις φεύγει η λύπη. Ανανεωμένη στη συγκίνηση της πάλλουσας χορδής. Κλειδί. Η αναπάντεχη πνοή ζωής. Στα ποτάμια που ανοίγουν χαμόγελα στη γη, στα μάγουλα. Πανομοιότυπη ουσία γάστρας ανθοφόρας. Δε θέλει όνομα. Αρκεί το σκίρτημα. Η ηχώ στο αρχικό βύζαγμα. Ρυθμός πρώτος, άκουσμα μελωδικό.» Τελειώνει η «Παύση» και οι ποιητικοί στίχοι τραγουδάνε για τελευταία ίσως φορά: «Ατραγούδιστη δική μας θάλασσα ποθείς καλόηχη φωνή, ‘θάλασσα, θάλασσα κι αλμυρό νερό θαλασσάκι μου’. Κι ανέραστοι βυθίζονται οι φαύλοι, όπου τυχαία αγγίζουν νεκρούς σφουγγαράδες με δυο μαργαριτάρια μάτια. Μουρμούρισμα και αντίλαλος στο μοιρολόι το δίστιχο, ‘ξύπνα διαμάντι και ρουμπί κι ανθέ του μαλαμάτου, που ‘χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.» «Ερμηνεία» Και έρχεται το 1995 η «Ερμηνεία». Η αγάπη του κ. Αρτεμίδη για τη μουσική διοχετεύεται στα ποιήματά του! Στην «Ερμηνεία» υπάρχει διήγηση-εξομολόγηση και η φαντασία του συγγραφέα-ποιητή μας μπάζει σε ένα κρεσέντο μαγικό! Σε μια αίθουσα γεμάτη μουσική, με ένα μαέστρο να δίνει την τελευταία του συναυλία! Η περιγραφή, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι επιθυμίες, η νοσταλγία και ο απολογισμός καθιστούν τον ίδιο τον συγγραφέα μαέστρο, σαν και ο ίδιος να ζει τις στιγμές της διεύθυνσης της ορχήστρας, της απόλαυσης του χειροκροτήματος, της ικανοποίησης, αλλά και σε κάποιες φάσεις την απογοήτευση και τη λύπη γιατί δεν θα αξιωθεί πλέον – ο μαέστρος – να ξαναζήσει αυτές τις υπέροχες στιγμές γιατί η ηλικία του δεν θα του το επιτρέψει! Γνωρίζοντας και νιώθοντας τον κ. Αρτεμίδη πιστεύω πως θα ήταν ένας αξιοθαύμαστος μαέστρος αν ακολουθούσε τη μουσική και όχι τη νομική! Εδώ φαίνεται το μεγαλείο της ψυχής του συγγραφέα, αλλά και η μεγάλη και αληθινή αγάπη του για τη Μουσική. Η «Ερμηνεία» είναι ένα εγχειρίδιο αριστουργηματικό και, μετροφυλλώντας τις σελίδες της, «μαζεύεις» εικόνες που σε ηρεμούν ωσάν τις νότες και τη μουσική που σου αφήνουν πατώντας τα πλήκτρα του πιάνου ή του αρμόνιου! Τελειώνοντας την παρουσίαση της «Ερμηνείας», έχω να πω πως αυτό το διήγημα είναι πολύ διδακτικό και τα μηνύματα του αγγίζουν τις χορδές της ψυχής του κάθε αναγνώστη! Συγχαρητήρια αξίζουν στο δημιουργό-συγγραφέα για όλα αυτά που μας χαρίζει με την «ηχηρή» πένα του! «Από το Ψαλτήρι» Το 2003 μάς έρχεται η ποιητική συλλογή «Από το Ψαλτήρι». Αυτή η συλλογή δεν είναι σαν τις άλλες, τις προηγούμενες, έχει το δικό της ιδιότυπο ύφος, τη δική της λάμψη! «Όμορφη που ‘ναι η γειτονιά μας, γαληνεμένος ο κήπος μας. Μια ωραία μέρα θα δούμε καθώς θα σμίγουν κορφές βουνών και η αύρα του πρωινού να βαφτίζει αγνά τα γύρω μας. Στην αυλή της γέννας ακούονται φωνές νύχτα μέρα. Σαν τα πουλιά που χαίρουνται μια στο νερό και μια στο δέντρο, δικά τους πάντα χωρίς να ξέρουν γιατί ν’ αλλάζουν χέρια. Και πεθαίνουν σαν δεν μπορούν να λουστούν, να μυρωθούν και στο Θεό να ψάλλουν. Θυμάσαι που πρωτοείδες να φτιάχνουν γλυκά δάκτυλα κοριτσιών. Έτσι καθώς βαφτίζονταν στο μέλι ένιωσες τη γλώσσα την άλλη να κυματίζει χωρίς ήχο ή λόγια.» Εδώ ο ποιητής χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο ποικίλο και ταιριάζει τις λέξεις με το νόημα και τις τοποθετεί σε ένα πλαίσιο από βελούδο και μας ηρεμεί, μας γαληνεύει. «Ο γλυκασμός των οφθαλμών, το πνεύμα του αγέρα, τα αντήχεια των δύο αυτιών, το μύρο των αγίων, το άγγιγμα της πέρδικας, τ’ ονείρου το τραγούδι, τ’ αμίλητο το μυστικό, ο ροδαμός της φτέρνας, που δε λογίζει πως φιλεί τ’ άγια των αγίων, στα δάκτυλα σου τα βουνά, στο στήθος σου τα στάρια, και στο μικρό σου αφαλό, που μόλις και ιδρώνει, οπού δροσίζει πρόβατα στη σύναξη του φόβου, χωρίς να δεις το βλέμμα τους, το βέλασμα να ακούσεις, το λάλημα της γλώσσας σου, της θύμησης φιλί ακόμα ν’ ανασαίνει, ψηλά να πάει το κάπνισμα, στα δέντρα και στους τάφους, όπου τη νύχτα ακούγεται ακοίμητο τραγούδι, για να τη βλέπεις το πρωί, να την ποθείς το βράδυ, στο παρακάλιο να κρατείς ακοίμητο καντήλι…» Όμορφες και γλυκές εκφράσεις σε κάθε στίχο που αναβλύζει ωραίο άρωμα, ωραίες μυρωδιές, ωραίους «ψαλμούς» σε ρυθμούς μελωδικούς! «Κρότοι» Οι «Κρότοι» κυκλοφορούν το 2011. « ‘Σφίξε με να μην πεθάνω, δε θέλω άγγελος να γίνω’. Μυρωδίες τα όσα λέγεις. Σιωπές όσα θωρείς. Θείος ανθρώπινος λόγος. Βαθιά λιτή σκέψη. Τυλιγμένη αρχοντικά σε κεντημένο ρούχο. Η πόλη στο φως του ήλιου. Ανατολή. Η θάλασσα πότε φιλώντας, άλλοτε δέρνοντας τις ακρογιαλιές…». «Βάθυνε η νύχτα αλύπητα. Η λάμπα στην αυλή κρέμεται στο κλήμα, καμιά παρηγοριά, φέγγει μόνο τρέμοντας τις ιερές πλάκες, τον άγιο κορυποστάτη, τις τραγουδισμένες γλάστρες, τα ευλογημένα ψίχουλα ψωμιού και τις ελιές, τα απλωμένα στο σχοινί ρούχα που μύριζαν αθώο κορμί. Φοβεροί κρότοι. Κρότοι φοβεροί προμήνυαν χωρίς λύπηση καμιά. Το τέλος του ωραίου.» «Προ-τελευταία Αναφορά» Το 2014 κυκλοφορεί η «Προ-τελευταία Αναφορά». Αυτός ο χαρακτηριστικός τίτλος συνοδεύει την ποιητική αυτή συλλογή του ίδιου του ποιητή που μοιάζει με μια «αστείρευτη πηγή» και μεταδίδει σε όλους εμάς τις γνώσεις και το φως του. Ο Χρίστος Αρτεμίδης είναι ένας πολύ ξεχωριστός ποιητής, αλλά πάνω από όλα ένας αξιόλογος άνθρωπος με πολλά ταλέντα, και δεν αφήνει το χρόνο να «φεύγει» και δουλεύει για να προσφέρει στο σύνολο και να διδάξει τους γύρω του, αλλά και να τους φωτίσει – σα να είναι ιεραπόστολος - ώστε ν’ ακολουθήσουν το σωστό, το δίκαιο δρόμο της αρετής και της καλοσύνης. Να μάθουν τι θα πει προσφορά και να το μεταδώσουν και στους άλλους! «Νύχτα βαθιά, βαριάς σιωπής μηνύματα. Οι φωνές μίμηση θλιβερή χωρίς μάρμαρα. Αντηχούν ψίθυροι της πρώτης γραφής. Καθώς από ψηλά κατεβαίνει αγγελιαφόρος άνεμος, ο Μέγας της Δίκαιας Ανταπόδοσης. Αναπετάσματα χεριών βασάνισμα στήθους. Φωνές, οιμωγές, Έλεος κανένα. Ποιος άραγε να φταίει σκέψη, καρδιά ή ψυχή. Κλεισμένα μάτια και δεν έβλεπαν τίμια που λάμπει το φως του ήλιου. Και δεν κρύβει το φονιά… Στους κτύπους της καμπάνας, ήχοι αγγέλων θανάτου, οι τραγικές συγκοπές της γλώσσας από το ένα χείλι στο άλλο. Αφήνουν μόνο δάκρυ…» Έτσι, με την ποιητική συλλογή «Προ-τελευταία Αναφορά» συμπληρώνω την παρουσίαση των βιβλίων του κ. Χρίστου Αρτεμίδη, ο οποίος μας ταξίδεψε σε ένα πνευματικό ταξίδι και ξεφύγαμε για λίγο από την καθημερινότητα και ζήσαμε στιγμές διαύγειας, ηρεμίας και χαράς, πνευματικής χαράς, που δεν αντικαθίσταται με τίποτα! Να σημειώσουμε ότι μετά από αυτές τις ποιητικές συλλογές εκδόθηκαν και άλλες, τις οποίες είχα παρουσιάσει τελευταίως, μόλις κυκλοφόρησαν. Όμως, μια και μας χάρισε τις πρώτες του εκδόσεις, θέλησα να τις παρουσιάσω γιατί είναι αξιόλογες και μοναδικές. Συγχαρητήρια και πάλι στον κ. Αρτεμίδη για την ανεκτίμητη προσφορά του στο λογοτεχνικό μας χώρο.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|