ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ Στην αρχή της δικής μου πορείας στον χώρο των πολιτιστικών, όταν ρωτούσα τους ηθοποιούς της εκάστοτε παράστασης «ποιο είναι το νόημα, το μήνυμα που θέλει να περάσει στο κοινό το έργο στο οποίο παίζεις;», η απάντηση που έπαιρνα ήταν ότι «η παράσταση δεν έχει συγκεκριμένο νόημα και είναι θέμα του καθενός πώς το αντιλαμβάνεται». Κατανοητό και δεκτό. Οι παραστάσεις της νέας θεατρικής περιόδου, που ξεκίνησε πρόσφατα, μου δίνουν πλέον μια διαφορετική εικόνα. Από τους ίδιους τους συντελεστές δίνεται ο άξονας πάνω στον οποίο θα κινηθούν. Μας προϊδεάζουν, δηλαδή. Έτσι, όπως έκαναν οι συντελεστές της παράστασης «Cock» του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να συμβεί αυτό - ειδικά από το κρατικό μας Θέατρο – αλλά με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί το θεωρώ ακόμα ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να έρθει το κοινό πιο κοντά στο Θέατρο! Και τονίζω, όπως έκανα πριν μερικές μέρες σε μια ανάρτηση μου στο facebook, ότι το κοινό που θα ήταν καλό να έρθει κοντά στο Θέατρο - ή το κοινό το οποίο θα ήταν καλό το Θέατρο να πλησιάσει - δεν πρέπει να περιορίζεται στους ίδιους τους ανθρώπους του Θεάτρου. Αυτοί λίγο πολύ είναι «δεδομένοι»! Στα του «Cock» τώρα. Ο άξονας πάνω στον οποίο κινήθηκε ήταν η διαφορετικότητα και η αποδοχή της. Αυτό ήταν καθαρό, όπως και η ροή της παράστασης. Πολύ εύστοχα, ένας κύριος από το κοινό - που θέλησε να μείνει στη συζήτηση που ακολούθησε της παράστασης της 3ης Νοεμβρίου 2017 – είπε πως το έργο δεν ασχολείται μόνο με την αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και με την αποδοχή της περιπλοκότητας που μας χαρακτηρίζει όλους! Ο Τζων «βάλλεται» από παντού για να αποφασίσει επιτέλους (!) τι είναι: γκέι, στρέιτ, μπάι ή κάποια άλλη «φρικτή, φρικτή λέξη». Από τη μία είναι ένας άνθρωπος που τον ξέρει (;) αρκετά χρόνια, ζει μαζί του, τρώει - τις γκουρμεδιές και τα τσιζκέικ που του φτιάχνει - μαζί του, κοιμάται μαζί του, κάνει σεξ μαζί του, όλα μαζί του... Αλλά η επικοινωνία μεταξύ τους; Από την άλλη γνωρίζει μια κοπέλα και μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα νομίζει πως είναι ερωτευμένος μαζί της, δεν ζει μαζί της, τρώει μαζί της μαμαδίστικο φαγητό, κάνει σεξ μαζί της... Η επικοινωνία μεταξύ τους δεν φαίνεται να έχει και πολλά ερωτηματικά. Και νομίζετε ότι το βάσανο του Τζων είναι το δίλημμα ανάμεσα σε εκείνον και εκείνη; Αμ δε! Ο πατέρας εκείνου έρχεται για να δώσει λύση στο «πρόβλημα». Ναι, καλά! Αραδιάζει αμπελοφιλοσοφίες περί ταυτότητας – ναι, αυτής της γ*******ς ταυτότητας ή ταμπέλας που πρέπει όλοι να έχουμε - προσπαθώντας να βοηθήσει τον γιο του να «κερδίσει» τη μάχη που διεξάγεται ανάμεσα σε εκείνον κι εκείνη. Το «τρόπαιο» το ρώτησε κανείς τι θέλει; Ναι, το ρωτούν. Του έδωσε κανείς χρόνο να σκεφτεί με σώμα και ψυχή πώς θέλει να ζήσει ή απλώς η συμπεριφορά τους πιέζει το «τρόπαιο» ώστε να «βοηθήσει» ο καθένας τον εαυτούλη του και τις ανασφάλειες του; Η σιωπή του Τζων προς το τέλος της cockορομαχίας αφήνει ένα ερώτημα να πλανάται. Τι αποφάσισε τελικά; Αυτό που ελπίζω είναι να είχε πάρει απόσταση από όλους, να είχε δώσει χρόνο στον εαυτό του – χωρίς να θέτει χρονικά περιθώρια – και να είχε αποφασίσει αυτός, γι’ αυτόν. Γιατί στην τελική, η καρδιά που κατέβηκε στο κέντρο της σκηνής από την οροφή, ενώ φαινομενικά καθρέφτιζε τον Τζων (ο φωτισμός ήταν τέτοιος που μόνο εκείνον έδειχνε στον καθρέφτη), του έλεγε «ξεκίνα από τον εαυτό σου»! Και όταν το φως μετακινήθηκε από το κέντρο της σκηνής στον Τζων - που σε μια γωνίτσα μας τραγούδησε πριν κλείσει η παράσταση – στην καρδιά-καθρέφτη φαινόμασταν εμείς, το κοινό... «Ξεκίνα από τον εαυτό σου!»
Φωτογραφίες από το αρχείο του ΘΟΚ
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|