ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ Πιστεύω πως - σχεδόν πάντα - κάθε θεατρικό έργο λειτουργεί συμβολικά. Έτσι λειτούργησε και η παράσταση «Εικόνα 2, Στέφανος Δρουσιώτης – Γιώργος Πούλιος», του προγράμματος dubitanda του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, με πρωταγωνιστές τους Μαρίνα Αργυρίδου και Άρη Καλλέργη. Ένας «τεράστιος» συμβολισμός του «τεράστιου» χάσματος ανάμεσα στους ανθρώπους και την επικοινωνία τους, ανεξαρτήτως ηλικίας ή όποιας άλλης παραμέτρου. Μια στιγμή... Γιατί γράφω «στους ανθρώπους», «επικοινωνία τους»; Ανάμεσα σε ΄μας και στην επικοινωνία μας.
Είναι Κυριακή βράδυ, μόλις επέστρεψα στο σπίτι μετά την παράσταση της 12ης Νοεμβρίου 2017. Σε τρεις μέρες θα μιλήσω με τη Μαρίνα και τον Άρη. Ας περιμένω ν’ ακούσω τι θα πουν οι ίδιοι... «Ένας "τεράστιος" συμβολισμός του "τεράστιου" χάσματος ανάμεσα στους ανθρώπους και την επικοινωνία τους, ανεξαρτήτως ηλικίας ή όποιας άλλης παραμέτρου. Μια στιγμή... Γιατί γράφω "στους ανθρώπους", "επικοινωνία τους"; Ανάμεσα σε ΄μας και στην επικοινωνία μας. Είναι Κυριακή βράδυ, μόλις επέστρεψα στο σπίτι μετά την παράσταση της 12ης Νοεμβρίου 2017. Σε τρεις μέρες θα μιλήσω με τη Μαρίνα και τον Άρη. Ας περιμένω ν’ ακούσω τι θα πουν οι ίδιοι...» Η παράσταση όντως συμβολίζει τις αποστάσεις που έχουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, όπως μου λένε η Μαρίνα και ο Άρης, αλλά δεν παύει από το να συμβολίζει δεκάδες άλλα πράγματα, τα οποία οι ίδιοι οι ηθοποιοί συνειδητοποίησαν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, όπως μου είπαν, και όπως είναι φυσικό εναπόκειται στον καθένα η ερμηνεία που θα δώσει στο έργο. Η γυναίκα προσπαθεί να «ξυπνήσει» τον Άρη, ο οποίος είναι σε «κώμα». Προσπαθεί πολύ και με διάφορους τρόπους. Ο Άρης «θυμάται να ξυπνήσει» όταν η γυναίκα «δεν είναι εκεί»... Η γυναίκα «κοιμάται και ξυπνά», ο Άρης είναι σε «κώμα και ξυπνά», στιγμιαία μεν, αλλά «ξυπνά», η γυναίκα προσπαθεί με αγωνία και πολλή ένταση με κάθε είδος έκφρασης που διαθέτουμε όλοι ως άνθρωποι, προσπαθεί να τον «συνεφέρει», αλλά μάταια. «Άρη, μ’ ακούς; Άρη, με βλέπεις; Άρη, μ’ ακούς; Άρη, με βλέπεις; Με βλέπεις; Με βλέπεις; Άρη; Άρη; Άρη;»... Αν θα ‘πρεπε να σχολιάσω τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τον φωτισμό και τη μουσική, τότε θα έλεγα με λίγα λόγια πως ήταν όλα πολύ εύστοχα, με καθαρές γραμμές – κυριολεκτικά και μεταφορικά – και με μια αναμενόμενη και συνάμα απαραίτητη ροή εξελίξεων. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο απ’ όλα ήταν το looping, μια διαδεδομένη τεχνική στον χώρο της μουσικής, η οποία λειτούργησε αρμονικά σε αυτή τη θεατρική παράσταση! Εύχομαι να δημιουργούνται περισσότερα έργα τέτοιου επιπέδου, τα οποία θα ωθούν ταυτόχρονα την κυπριακή θεατρική σκηνή στο φως!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|