Με τη βραβευμένη με τη Χρυσή 'Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ουγγρική ταινία, “Η ψυχή και το σώμα” της Ίλντικο Ενιέντι έκανε φέτος έναρξη το 58ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη , ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ιστορία έρωτα, που παρεμβάλλεται με τον έρωτα δυο ελαφιών και που δίνει την ευκαιρία στη σκηνοθέτρια να μας μιλήσει για τα διάφορα εργασιακά αλλά και προσωπικά προβλήματα στη σύγχρονη μετα-κομμουνιστική κοινωνία της χώρας της.
Η ταινία που σημαδεύει την επιστροφή της Ενιέντι στον κινηματογράφο ύστερα από 17χρονη απουσία , διάστημα κατά το οποίο είχε εργαστεί στην ουγγρική τηλεόραση. Για την ταινία της και τους λόγους που την ώθησαν να επιλέξει τη συγκεκριμένη ιστορία, η Ίλντικο Ενιέντι, αναφέρθηκε στις επιπτώσεις που ασκεί στην ανθρώπινη ψυχολογία ο ερχομός της Ανοιξης. «Η Ανοιξη, συμβολίζοντας την άνθιση και αποπνέοντας την αίσθηση μιας νέας αρχής, δημιουργεί αισθήματα προσμονής και ευφορίας, τα οποία συχνά δυσκολευόμαστε να εξωτερικεύσουμε και να μοιραστούμε», είπε η σκηνοθέτιδα. Πρόσθεσε πως επιθυμούσε “μια επιστροφή χαμηλών τόνων στο σινεμά, χωρίς φανφάρες και μεγαλόστομους συμβολισμούς». «Περίπου σαν να τρυπώνω από την πίσω πόρτα και όχι να εφορμώ από την κεντρική είσοδο, επιδεικνύοντας στιβαρή εκφραστικότητα χωρίς όμως η φόρμα να υπερισχύει του περιεχομένου”, εξήγησε η Ενιέντι. Η ταινία “Ο γιος της Σοφίας” της Ελίνας Ψύκου, πρώτης από τις τρεις ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, καταπιάνεται με τη σχέση ανάμεσα στον 11χρονο Μίσα που καταφθάνει το καλοκαίρι του 2004, περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, από τη Ρωσία στην Ελλάδα για να επανενωθεί με τη μητέρα του, Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα χωρισμού. Η ανακάλυψη ενός νέου πατέρα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άντρα που η μητέρα του έχει παντρευτεί καθώς κι εκείνη με ένα νεαρό Ουκρανό, που προσπαθεί να μυήσει το νεαρό Μίσα στη δική του ζωή, προσφέρει σεξ για χρήματα σε ηλικιωμένους, θα οδηγήσουν τον Μίσα στην αναζήτηση φυγής στα παραμύθια. Ύστερα από ένα πολύ ενδιαφέρον πρώτο μέρος, όπου γνωρίζουμε τα κύρια πρόσωπα, και τοποθετείται το βασικό θέμα της ταινίας, το σενάριο ξεφεύγει, χωρίς εύλογη εξήγηση. Επίσης, «σε διάφορα μονοπάτια, ενώ οι ωραίες κατά τα άλλα σκηνές με τα παραμύθια καθώς και η αποκάλυψη ενός φανταστικού υπογείου με παιχνίδια από ιστορίες της αρχαίας Ελλάδας αλλά και κλασικών ευρωπαϊκών παραμυθιών, όχι μόνο δεν προσθέτουν τίποτα στο κύριο θέμα αλλά και αποδυναμώνουν την όλη ιστορία», αναφέρει ο κριτικός κινηματογράφου, Νίνος Φένεκ Μικελλίδης. Προσθέτει ότι η ταινία της Ψύκου «διαθέτει μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά, εκείνο όμως που λείπει είναι ένα πιο σφιχτοδεμένο σενάριο και μια αντιμετώπιση με οικονομία, ρυθμό και γενικότερα ένα πλήρη έλεγχο των εκφραστικών της μέσων». Πολύ πιο ενδιαφέρουσα και με ελεγχόμενη ατμόσφαιρα η ταινία “Το αόρατο χέρι” του Ισπανού Δαβίδ Μακιάν (στο τμήμα “Αόρατα χέρια”). Επίκεντρο, το θέμα της ανεργίας, που ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μέσα από μια αποθήκη σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, όπου 11 εργαζόμενοι από διαφορετικούς τομείς εκτελούν διάφορα καθήκοντα. Ο Μακιάν στήνει το εργοστάσιο στο στιλ του χώρου της ταινίας Dogville του Λαρς φον Τρίερ, με ένα φανταστικό κοινό/ακροατήριο να παρακολουθεί, να σχολιάζει, να χειροκροτεί ή και να επεμβαίνει, υποστηρίζοντας την απεργία που ετοιμάζουν ορισμένοι από τους εργάτες και αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να πάρουν θέση. Με ένα ενδιαφέρον στιλιζάρισμα και με σωστό ρυθμό, ο Μακιάν καταγράφει το άγχος, τους φόβους και τις αντιδράσεις μιας εργατικής τάξης παγιδευμένης στις πολύπλοκες, συχνά αντεργατικές, νομοθεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΓΧΡ)
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|