Το βαρυσήμαντο ταξίδι του Σίγκμουντ Φρόυντ στην Αθήνα το 1904, και η επακόλουθη συνειδητοποίηση ότι μπορεί να ξεπεράσει τα επιτεύγματα του πατέρα του, αποτυπώνεται σε αυτή τη μικρή αλλά συναρπαστική έκθεση στο Μουσείο Φρόυντ, στο Λονδίνο. Τον Σεπτέμβριο του 1904, ο Σίγκμουντ Φρόυντ ξεκίνησε με τον αδελφό του Αλεξάντερ για τις ετήσιες διακοπές τους στη Μεσόγειο. Στόχος τους ήταν η Κέρκυρα, αλλά η ζέστη ήταν τόσο έντονη που πήραν πλοίο από την Τεργέστη για την Αθήνα. Οι δύο άνδρες ανέβηκαν στο θρυλικό λόφο πάνω από την πόλη για να επισκεφθούν την Ακρόπολη και εκεί ο Φρόυντ κατακλύστηκε από μια παράξενη και μπερδεμένη αίσθηση. «Σύμφωνα με τις ενδείξεις των αισθήσεών μου, στέκομαι τώρα στην Ακρόπολη» έγραψε αργότερα «αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω». Πολύ καλό για να είναι αληθινό φαίνεται να σκέφτηκε όταν αντίκρισε την Ακρόπολη. Μια διαταραχή της μνήμης στην Ακρόπολη «Θα ήταν εύκολο να υποστηρίξω ότι αυτή η παράξενη σκέψη που με κατέκλυσε στην Ακρόπολη χρησιμεύει μόνο για να τονίσω το γεγονός ότι το να βλέπει κανείς κάτι με τα μάτια του είναι τελείως διαφορετικό από το να ακούει ή να διαβάζει γι’ αυτό. Αλλά ακόμα και έτσι θα παραμείνει μια πολύ αξιόλογη μεταμφίεση για ένα κοινό ενδιαφέρον». «Μια διαταραχή της μνήμης στην Ακρόπολη», ήταν ο τίτλος του γράμματος που έγραψε ο Ζϊγκμουντ Φρόυντ, το 1936, σχεδόν 30 χρόνια μετά την επίσκεψη του με τον αδερφό του Αλέξανδρο στο βράχο της Ακρόπολης στην Αθήνα το 1904. Αναπολώντας τη στιγμή που ο ίδιος και ο αδερφός του βρέθηκαν στον ιερό βράχο προσπαθεί να κάνει μια αυτοανάλυση από την τότε εμπειρία του, μεταβιβάζοντας το συναίσθημα αυτό γραπτώς στο φίλο του και συγγραφέα, Ρομαίν Ρολάν. Ο Φρόυντ βίωσε μια πλήρη δυσπιστία για το ότι η Ακρόπολη υπήρχε στην πραγματικότητα Όσο βρισκόταν στην Ακρόπολη τα ισχυρότερα συναισθήματα ήταν η παιδική ενοχή (που ο πατέρας του δεν την είδε ποτέ) και η ισχυρή δυσπιστία. Η εμπειρία αυτή θα τον προβλημάτιζε για δεκαετίες. Αυτό είναι το θέμα μιας μικρής αλλά συναρπαστικής έκθεσης στον αριθμό 20 του Maresfield Gardens, το σπίτι στο βόρειο Λονδίνο στο οποίο κατέφυγε η οικογένεια Φρόυντ από τη Βιέννη για να γλιτώσει από τους Ναζί το 1938. «Η τελευταία μας διεύθυνση σε αυτόν τον πλανήτη» είναι σήμερα το Μουσείο Φρόυντ. Η έκθεση επικεντρώνεται στο περίφημο δοκίμιο που έγραψε ο Φρόυντ σε ηλικία σχεδόν 80 ετών, με τίτλο «Μια διαταραχή της μνήμης στην Ακρόπολη». Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προσπάθεια να αναλύσει τον εαυτό του και την εμπειρία του, μετά από 32 χρόνια σκέψης. Είναι μια από τις μεγάλες εξερευνήσεις της ιδιότυπης αδυναμίας μας, μερικές φορές, να χαρούμε. Αυτοαναλυόμενος μέσα από το γράμμα του για αυτή την παράξενη εμπειρία του στην Ακρόπολη φαίνεται να δίνει προσοχή στη σχέση με τον πατέρα του και τα επακόλουθα συναισθήματα στη διάρκεια της ζωής του. Επιστρέφει στην υποσυνείδητη μνήμη, όπου στην ηλικία των 2 ετών βίωσε το θάνατο του αδερφού του, Ιούλιου. Παραδέχεται πως αυτό το συναίσθημα το είχε απωθήσει επί χρόνια κι έτσι το επαναφέρει τη στιγμή που δεν υπάρχει διχασμός πια στην ψυχική του κατάσταση. Λατρεία με την Ακρόπολη Η ιστορία αφηγείται μέσα από καρτ ποστάλ, επιστολές, έγγραφα και εικόνες κάθε είδους, καθώς και τα αντικείμενα και τα γλυπτά που ο ίδιος ο Φρόυντ συνέλεξε. Ξεκινάει στα μισά της φαρδιάς σκάλας με μια κολοσσιαία φωτογραφία σέπια της Ακρόπολης στο λυκόφως, τραβηγμένη από τον Ελβετό φωτογράφο François-Frédéric Boissonnas το 1907, και περιλαμβάνει άλλα οράματα του Παρθενώνα κάτω από πυκνά σύννεφα καταιγίδας ή στο απόκοσμο σούρουπο. Ο Φρόυντ γνώριζε τις εκτυπώσεις της Ακρόπολης από Γερμανούς ρομαντικούς καλλιτέχνες που παρουσιάζονται εδώ, και είχε εντρυφήσει στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό από πολύ νεαρή ηλικία. Σπούδασε τη γλώσσα στο δημοτικό σχολείο, κρατούσε ημερολόγιο στα αρχαία ελληνικά και πρότεινε το νέο του αδελφάκι να πάρει το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πόσο απογοητευτικό (και δυνητικά κωμικό) είναι το γεγονός ότι δεν μπορούσε να κάνει τον οδηγό της άμαξας στην Αθήνα να καταλάβει τις οδηγίες του για το Grand Hotel επειδή εκφωνούνταν στα αρχαία ελληνικά. Η επιμελήτρια της έκθεσης, Μαρίνα Μανιαδάκη, μεγάλωσε στην Αθήνα με την Ακρόπολη πάντα πάνω από τον ώμο της, και η αίσθηση της αιωρούμενης παρουσίας της απογειώνει όλη την έκθεση. Πολύ νωρίς, όμως, εμφανίζεται μια φωτογραφία του Φρόιντ γύρω στα 10 με τον πατέρα του, η οποία θα αποκτήσει νέο νόημα καθώς ο επισκέπτης προχωράει μέσα στην έκθεση. Οι αριθμοί 61 και 62 Το ταξίδι στην Ακρόπολη ήταν τυχαίο, καθαρή τύχη, αφού τα αδέλφια προορίζονταν για την Κέρκυρα. Ο Φρόυντ έβλεπε συνεχώς τους αριθμούς 61 και 62 κατά μήκος της διαδρομής, προκαλώντας σκέψεις για τη δική του θνησιμότητα: Θα πέθαινε σε αυτή την ηλικία;. Φόρεσε το καλύτερο πουκάμισό του για να ανέβει τον λόφο. «Πολύ πιθανόν εκείνη την ημέρα στην Ακρόπολη να είπα στον αδελφό μου “θυμάσαι πώς, όταν ήμαστε νέοι, μέρα με τη μέρα περπατούσαμε κατά μήκος των ίδιων δρόμων στη διαδρομή μας προς το σχολείο και πώς κάθε Κυριακή ήμασταν στο Prater ή σε κάποια εκδρομή που γνωρίζαμε τόσο καλά; Και τώρα, εδώ βρισκόμαστε στην Αθήνα μπροστά στην Ακρόπολη! Πραγματικά έχουμε φτάσει πολύ μακριά!”» Η απόρριψη του πατέρα Αυτό που συνειδητοποιεί ο Φρόιντ τόσο αργά στη ζωή του είναι ότι η αντίδρασή του είναι μια μορφή απόρριψης που σχετίζεται εν μέρει με τον πατέρα του. «Μου φαινόταν πέρα από κάθε πιθανότητα να «πάω τόσο μακριά» πιο μακριά από εκείνον». Ο Γιάκομπ Φρόιντ ήταν έμπορος μαλλιού και αυτοδίδακτος. Η δυσπιστία του Φρόυντ για το ότι έχει φτάσει τόσο μακριά είναι τόσο ψυχολογική όσο και γεωγραφική. Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόταν ότι θα ταξίδευε μέχρι την Ελλάδα ή ότι θα ξεπερνούσε τον πατέρα του με τόσους πολλούς τρόπους. Είναι σαν να επεκτείνει την απορία του και για τα δύο σε αμφιβολίες για την ίδια την ύπαρξη της Ακρόπολης. Στην έκθεση υπάρχει, φυσικά, το ίδιο το πρωτότυπο δοκίμιο, γραμμένο ως επιστολή προς τον Γάλλο συγγραφέα Ρομαίν Ρολάν. Ο ύστερος γραφικός χαρακτήρας του Φρόυντ μοιάζει με παλίρροια επαναλαμβανόμενων κυματισμών, που ανεβαίνουν από κάτω αριστερά προς τα πάνω δεξιά- μια έκπληξη από μόνη της, σε μια παράσταση για αποκαλύψεις που συνεχίζουν να έρχονται στο μυαλό. Ο Φρόυντ χρειάστηκε περισσότερα από 30 χρόνια για να το σκεφτεί, και οι τελευταίες του συνειδητοποιήσεις είναι εκπληκτικές και αδιαίρετες από το σύνολο της μακράς ύπαρξής του. Τρία χρόνια αργότερα, θα πεθάνει από καρκίνο του σαγονιού στο σπίτι όπου βρίσκεται τώρα αυτό το γράμμα. Οι στάχτες του θα σφραγιστούν, στο Golders Green, σε μια ελληνική λάρνακα. (in.gr)
0 Comments
Βασίλισσα Ελισάβετ: Μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της υποψήφια για φωτογραφία της χρονιάς5/8/2023 Η φωτογραφία της βασίλισσας μπροστά στο επιβλητικό τζάκι των βασιλικών ανακτόρων, έχει τραβήξει το βλέμμα των κριτών.Οι φωτογραφίες της εκλιπούσης βασίλισσας Ελισάβετ Β’ του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι μεταξύ των υποψηφίων για ένα βραβείο που θα αποφασιστεί με δημοτική ψηφοφορία, τον Οκτώβριο. Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν να αποφασίσουν από 20 φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το 2022 για την εικόνα της χρονιάς στα ετήσια Picture Editors’ Guild Awards του Ηνωμένου Βασιλείου. Υπενθυμίζεται πως η βασίλισσα Ελισάβετ έφυγε από την ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 96 ετών. Οι άλλες υποψηφιότητες για την κατηγορία περιλαμβάνουν τη συνεχιζόμενη σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας και τον διάσημο ποδοσφαιριστή Λιονέλ Μέσι. Περιλαμβάνουν επίσης φωτογραφίες και από τις υψηλές θερμοκρασίες, και το θερμόμετρο που σκαρφάλωσε στους 40 βαθμούς Κελσίου πέρσι στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και φωτογραφία από διαδηλωτές της Just Stop Oil. Η φωτογραφία της βασίλισσας μπροστά στο επιβλητικό τζάκι των βασιλικών ανακτόρων στο Μπαλμόραλ, και κρατώντας το μπαστούνι της, είναι αυτή που έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα θετικά σχόλια και έχει τραβήξει το βλέμμα των κριτών των βραβείων. Η εν λόγω φωτογραφία η βασίλισσα Ελισάβετ έχει τραβηχτεί πριν συναντηθεί με την τότε πρωθυπουργό, Λιζ Τρας, στις 6 Σεπτεμβρίου. (Φωτογραφία: Jane Barlow). Η μονάρχης πέθανε στο κάστρο του Μπαλμόραλ δύο ημέρες αργότερα. Η αγάπη και προτίμηση των Βρετανών για την βασιλική οικογένεια, δεν περιορίζεται μόνο στις τελευταίες στιγμές της εκλιπούσης βασίλισσας. Ο πρίγκιπας Λούις, το «ζιζάνιο» της οικογένειας, έχει επίσης το δικό του κοινό. Οι φωτογραφίες έχουν ποικίλη θεματολογία και περιλαμβάνουν φωτογραφίες του πολέμου στην Ουκρανία, στη μετανάστευση αλλά και χριστουγεννιάτικες στιγμές. Οι υποψήφιοι για τη φωτογραφία της χρονιάς είναι μεταξύ άλλων οι: Julian Simmonds, Jane Barlow, Carl Recine, Henry Nicholls, Victoria Jones, Hannah McKay και Max Mumby. Μια νέα μελέτη έλυσε το μακροχρόνιο μυστήριο σχετικά με τα λείψανα ενός πολεμιστή ηλικίας 2.000 ετών που βρέθηκε σε τάφο στα νησιά Σίλι. Ήταν άνδρας ή γυναίκα;Οι επιστήμονες έλυσαν το μυστήριο ενός τάφου ηλικίας 2.000 ετών στα νησιά Σίλι, θέτοντας ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με τον πόλεμο στη Βρετανία κατά την Εποχή του Σιδήρου. Επί δεκαετίες οι αρχαιολόγοι προβληματίζονταν για το αν ο τάφος, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1999 στο Bryher (ένα εκ των νήσων), περιείχε τα λείψανα ενός άνδρα ή μιας γυναίκας. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα στο επιστημονικό έντυπο Journal of Archaeological Science, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως τα λείψανα ανήκουν τελικά σε γυναίκα. Τα λείψανα από την Εποχή του Σιδήρου είχαν προβληματίσει τους ειδικούς επειδή είχαν ταφεί τόσο με ένα σπαθί και μια ασπίδα, που συχνά τοποθετούνταν δίπλα σε άνδρες, όσο και με έναν καθρέφτη, που συνδέεται συχνότερα με γυναικείες ταφές. Τώρα, μια νέα επιστημονική μελέτη υπό την ηγεσία του Historic England διαπίστωσε ότι τα λείψανα ανήκουν σε γυναίκα, μια ανακάλυψη που θα μπορούσε να ρίξει φως στο ρόλο των γυναικών πολεμιστών κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου. Η ανάλυση DNA Οι αρχικές προσπάθειες να προσδιοριστεί το φύλο με παραδοσιακές μεθόδους, όπως η ανάλυση DNA, απέτυχαν λόγω της αποσύνθεσης των οστών. Το μόνο που φαινόταν από τον σκελετό ήταν ένας σκούρος λεκές από χώμα στο σημείο όπου κάποτε είχε ξαπλώσει το σώμα, ενώ ανακτήθηκαν μόνο μικρά κομμάτια οστών και δοντιών συνολικού βάρους περίπου 150 γραμμαρίων. Η επιστημονική πρόοδος, ιδίως η ανάπτυξη μιας εξελιγμένης τεχνικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις, σήμαινε ότι πλέον ήταν δυνατή η εξέταση του σμάλτου των δοντιών. Προχωρώντας σε αυτήν την εξέταση, οι ερευνητές ανακάλυψαν πως κατά 96% επρόκειτο για γυναίκα. Ο Δρ. Γκλέντον Πάρκερ, αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα περιβαλλοντικής τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις, δήλωσε: «Το σμάλτο των δοντιών είναι η πιο σκληρή και ανθεκτική ουσία στο ανθρώπινο σώμα. Περιέχει μια πρωτεΐνη που συνδέεται είτε με το χρωμόσωμα Χ είτε με το χρωμόσωμα Υ, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό του φύλου. Αυτό μας επέτρεψε να υπολογίσουμε μια πιθανότητα 96% ότι το άτομο ήταν θηλυκό». Η κύρια μορφή πολέμου πριν από 2.000 χρόνια είναι πιθανό να ήταν οι επιδρομές σε εχθρικούς οικισμούς. Ο καθρέφτης και τα όπλα που βρέθηκαν στον τάφο σχετίζονται όλα με τον πόλεμο. Συγκεκριμένα, πιστεύεται ότι οι καθρέφτες μπορεί να χρησιμοποιούνταν στην Εποχή του Σιδήρου για τελετουργικές λειτουργίες, ως εργαλείο επικοινωνίας με τον υπερφυσικό κόσμο για να εξασφαλίσουν την επιτυχία μιας επιδρομής ή να «καθαρίσουν» τους πολεμιστές κατά την επιστροφή τους. Πολεμίστριες γυναίκες κατά την Εποχή του Σιδήρου;Τα λείψανα χρονολογούνται στο 100 ή στο 50 π.Χ., δεκαετίες πριν η βασίλισσα πολεμίστρια των Κέλτων, Βοαδίκεια, ηγηθεί μιας εξέγερσης κατά των Ρωμαίων το 60 μ.Χ. Η Βοαδίκεια αναγνωρίζεται ως εθνική ηρωίδα των Βρετανών, η οποία αντιστάθηκε στους Ρωμαίους και με την εξέγερσή της παραλίγο να τους διώξει από τα βρετανικά εδάφη. Η Δρ. Σάρα Σταρκ, βιολόγος ανθρώπινων σκελετών στο Historic England, δήλωσε ότι τα ευρήματα παρέχουν «αποδείξεις για τον ηγετικό ρόλο μιας γυναίκας στον πόλεμο στο Σίλι της Εποχής του Σιδήρου». «Αν και ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πλήρως τον συμβολισμό των αντικειμένων που βρέθηκαν σε τάφους, ο συνδυασμός ενός σπαθιού και ενός καθρέφτη υποδηλώνει ότι αυτή η γυναίκα είχε υψηλό κύρος στην κοινότητά της και μπορεί να έπαιζε ηγετικό ρόλο στον τοπικό πόλεμο, οργανώνοντας ή ηγούμενη επιδρομών σε αντίπαλες ομάδες». Η Στάρκ πρόσθεσε: «Αυτό θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι η γυναικεία συμμετοχή σε επιδρομές και άλλα είδη πολέμου ήταν πιο συνηθισμένη στην κοινωνία κατά την Εποχή του Σιδήρου από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως, και θα μπορούσε να έχει θέσει τα θεμέλια από τα οποία θα αναδύονταν αργότερα ηγέτες όπως η Βοαδίκεια. Το σπαθί και ο καθρέφτης που βρέθηκαν εκτίθενται στο Μουσείο των Νήσων Σίλι. Φωτογραφίες: Historical England Ασυνήθιστα πολυτελείς τάφους της Εποχής του Χαλκού ανακάλυψαν αρχαιολόγοι κατά τη διάρκεια ανασκαφών στη Δρομολαξιά, κοντά στην Αλυκή Λάρνακας, μπροστά από το τζαμί Χαλά Σουλτάν. Στους υπόγειους ταφικούς θαλάμους βρέθηκαν σκελετοί με πολυτελή διαδήματα και περιδέραια, καθώς επίσης και πληθώρα πολύτιμων ταφικών δώρων από χρυσό, πολύτιμους λίθους και ελεφαντόδοντο. Οι τάφοι είναι από τους πιο πολυτελείς της Μεσογείου από την Εποχή του Χαλκού. Tα λείψανα και τα κτερίσματα παραπέμπουν σε βασιλείς και μέλη της κυβερνώσας ελίτ της περιοχής, όπως αναφέρει δημοσίευμα του γερμανικού επιστημονικού περιοδικού «Wissenschaft». Ήδη από το 1897, οι αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει στην περιοχή, η οποία βρίσκεται κοντά στο σημερινό αεροδρόμιο της Λάρνακας, τα πρώτα ίχνη ενός πολιτισμού της Εποχής του Χαλκού και ξεκίνησαν τις ανασκαφές. Από το 1970, οι ερευνητικές ομάδες ανακαλύπτουν όλο και περισσότερα τμήματα πόλης της Εποχής του Χαλκού χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους. Τα ευρήματά τους δείχνουν ότι η περιοχή εκτεινόταν σε 50 εκτάρια από το 1630 έως το 1150 π.Χ. και περιελάμβανε συνοικίες με κατοικίες αρχόντων αλλά και εργαστήρια χαλκού. Αντικείμενα από την Αίγυπτο, τις Μυκήνες, τη μινωική Κρήτη, τη Σαρδηνία και τη Μεσοποταμία δείχνουν, επίσης, ότι οι κάτοικοί της είχαν εκτεταμένες πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις. Από τα αγγεία και συγκεκριμένα κοσμήματα, τα οποία βρέθηκαν, προκύπτει, επίσης, ότι πρέπει να υπήρχε ειδική σχέση με την Τίρυνθα. Το 2016, μία ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον Πέτερ Φίσερ, καθηγητή του πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, ανακάλυψε ένα νεκροταφείο της Εποχής του Χαλκού μπροστά στο τζαμί Χαλά Σουλτάν, με εν μέρει πλούσια διακοσμημένους τάφους. Μέλη της άρχουσας ελίτ θάφτηκαν σε υπόγειους θαλάμους, μαζί με τα κοσμήματά τους και τα εισαγόμενα είδη πολυτελείας. Με τη βοήθεια μετρήσεων μαγνητομέτρου, οι ερευνητές ανακάλυψαν τώρα εκεί άλλους, ακόμη πλουσιότερους τάφου. «Συγκρίναμε τα σημεία όπου βρέθηκαν σπασμένα κεραμικά θραύσματα με τον χάρτη του μαγνητομέτρου και εμφανίστηκαν πολλές μεγάλες κοιλότητες περίπου δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης», όπως αναφέρει ο Φίσερ στη σχετική επιστημονική ανακοίνωση (Södeberg Expedition 2023). Όταν οι αρχαιολόγοι ανέσκαψαν αυτά τα σημεία, ανακάλυψαν τρεις ταφικούς θαλάμους, μήκους περίπου τεσσάρων έως πέντε μέτρων, στους οποίους βρήκαν αρκετούς καλοδιατηρημένους σκελετούς. Περιείχαν, επίσης, έναν τεράστιο αριθμό κτερισμάτων, ο οποίος ξεπερνά κατά πολύ σε ποσότητα και ποιότητα τα ούτως ή άλλως πλούσια ευρήματα των παλαιότερα ευρεθέντων τάφων. «Βρήκαμε περισσότερα από 500 άθικτα τεχνουργήματα μόνο σε δύο από αυτούς τους ταφικούς θαλάμους. Πολλά από αυτά τα αντικείμενα είναι κατασκευασμένα από πολύτιμα μέταλλα, πολύτιμους λίθους, ελεφαντόδοντο ή είναι κεραμικά υψηλής ποιότητας», σημειώνει, επίσης, ο Σουηδός επικεφαλής των ερευνών. Στους τάφους βρέθηκαν, ακόμη, πολύτιμα χάλκινα όπλα διακοσμημένα με ελεφαντόδοντο και μία σφραγίδα από αιματίτη με χρυσό πλαίσιο. Μεταξύ των νεκρών ήταν μία γυναίκα που περιβάλλεται από δεκάδες κεραμικά αγγεία, κοσμήματα και έναν στρογγυλό μπρούτζινο καθρέφτη. Μαζί της στον τάφο βρίσκονταν τα οστά ενός παιδιού, περίπου ενός έτους, που είχε θαφτεί με ένα κεραμικό παιχνίδι. «Κάποιοι άλλοι, άνδρες και γυναίκες, έφεραν διαδήματα και περιδέραια με μενταγιόν εξαιρετικής ποιότητας. Η τεχνοτροπία και το υλικό των μενταγιόν υποδηλώνουν ότι κατασκευάστηκαν στην Αίγυπτο το δεύτερο μισό της 18ης δυναστείας, πιθανώς την εποχή του Ακενατόν και της συζύγου του, Νεφερτίτης, και του Τουταγχαμών», σύμφωνα με την ανακοίνωση. Τα διαδήματα είναι διακοσμημένα με ανάγλυφες εικόνες ταύρων, γαζελών, λιονταριών και λουλουδιών. «Δεδομένου του πλούτου αυτών των ταφικών αντικειμένων, είναι εύλογη η υπόθεση ότι επρόκειτο για βασιλικούς τάφους, παρ' όλο που δεν γνωρίζουμε ακόμη τι μορφή διακυβέρνησης είχε η πόλη εκείνη την εποχή, αλλά όσοι θάφτηκαν εδώ ήταν αναμφίβολα μέρος της κυβερνώσας ελίτ», κατά τον Φίσερ. Υπέρ αυτής της άποψης συνηγορεί, επίσης, το γεγονός ότι πολλά από τα πολύτιμα κτερίσματα προέρχονται από άλλους πολιτισμούς της περιοχής της Μεσογείου. Προφανώς ήταν εισαγόμενα πολυτελή είδη και τιμαλφή. Αυτά περιλαμβάνουν χρυσό και ελεφαντόδοντο από την Αίγυπτο, μπλε λάπις λάζουλι (λαζουρίτης) από το Αφγανιστάν, κόκκινη καρνεόλι από την Ινδία και γαλαζοπράσινο ορυκτό τυρκουάζ από το Σινά. Ανάμεσα στα ευρήματα περιλαμβάνεται και κεχριμπάρι από την περιοχή της Βαλτικής. Όπως εξηγούν οι αρχαιολόγοι, αυτή η ελίτ μπορούσε να ανταποκριθεί οικονομικά σε τέτοιες πολυτελείς εισαγωγές επειδή είχε γίνει πλούσια εξάγοντας χαλκό από το γειτονικό όρος Τρόοδος: «Ο χαλκός ήταν ένα σημαντικό εμπόρευμα εκείνη την εποχή, επειδή χρησιμοποιήθηκε σε συνδυασμό με τον κασσίτερο για την παραγωγή του σκληρότερου κράματος χαλκού, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην Εποχή του Χαλκού». Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Το Τμήμα Αρχαιοτήτων του Υφυπουργείου Πολιτισμού ανακοινώνει ότι, στις 18 Ιουλίου 2023, ολοκληρώθηκε με επιτυχία ο επαναπατρισμός από την Ιταλία τριών κυπριακών αρχαιοτήτων, τις οποίες είχαν κατασχέσει οι ιταλικές αρχές στο πλαίσιο ποινικής διαδικασίας. Συγκεκριμένα, το αρμόδιο Δικαστήριο στη Φλωρεντία αποφάσισε ότι τρία αρχαιολογικά αντικείμενα, για τα οποία η Κυπριακή Δημοκρατία αιτήθηκε επίσημα τον επαναπατρισμό τους στην Κύπρο, είναι όντως κυπριακής προέλευσης και αποφάσισε όπως επιστραφούν στην Κύπρο. Πρόκειται για τρία πήλινα αγγεία που χρονολογούνται στην Εποχή του Χαλκού (περ. 1600‒1400 π.Χ.) Η επίσημη τελετή παράδοσης-παραλαβής των αρχαιοτήτων έγινε στις 17 Ιουλίου 2023 στα γραφεία των αστυνομικών αρχών της Ιταλίας (Carabinieri) στη Ρώμη. Ο κ. Vincenzo Molinese, Διοικητής των Carabinieri, παρέδωσε τις αρχαιότητες στον Πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Ρώμη κ. Γιώργο Χριστοφίδη. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε σύντομη τελετή στην Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Ρώμη. Στις 18 Ιουλίου 2023, η Διευθύντρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων Δρ. Μαρίνα Σολομίδου-Ιερωνυμίδου συνόδευσε αεροπορικώς στην Κύπρο τις αρχαιότητες μαζί με τον Υπεύθυνο του Γραφείου Καταπολέμησης Παράνομης Κατοχής και Διακίνησης Αρχαιοτήτων του Αρχηγείου Αστυνομίας, Ανώτερο Υπαστυνόμο Μιχάλη Γαβριηλίδη. Οι αρχαιότητες έχουν φυλαχθεί στο Κυπριακό Μουσείο όπου θα συντηρηθούν και θα ψηφιοποιηθούν στη βάση δεδομένων του Τμήματος Αρχαιοτήτων. Το Τμήμα Αρχαιοτήτων και η Εθνική Επιτροπή για την Πάταξη της Σύλησης και της Παράνομης Διακίνησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς επιθυμούν να ευχαριστήσουν θερμά τις Ιταλικές αστυνομικές αρχές (Carabinieri) και ιδιαίτερα τους κ. V. Molinese, Διοικητή των Carabinieri, τον Λοχαγό κ. Α. Ragusa και το κλιμάκιο των Carabinieri Φλωρεντίας, όπως και την Πρέσβη της Ιταλίας στη Λευκωσία κα Federica Ferrari Bravo, η συμβολή των οποίων υπήρξε καθοριστική για τη θετική έκβαση της υπόθεσης. Η επιστροφή των κυπριακών αρχαιοτήτων είναι αποτέλεσμα της σταθερής δέσμευσης Κύπρου και Ιταλίας για την καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης πολιτιστικών αντικειμένων και επιβεβαιώνει την αγαστή συνεργασία και φιλία των δύο χωρών. Το Τμήμα Αρχαιοτήτων, ως το αρμόδιο Τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για την προστασία και τη διαχείριση της αρχαιολογικής κληρονομιάς της Κύπρου, θα συνεχίσει τις εντατικές του προσπάθειες για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς τόσο της Κύπρου όσο και άλλων χωρών, πάντα σε στενή συνεργασία με την Εθνική Επιτροπή για την Πάταξη της Σύλησης και της Παράνομης Διακίνησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Οι προσπάθειες αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, την εντατικοποίηση των προσπαθειών εντοπισμού, διεκδίκησης και επαναπατρισμού των αρχαιοτήτων που έχουν εξαχθεί παράνομα, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών στον τομέα αυτό, την ενίσχυση της εκπαίδευσης του προσωπικού των αρμόδιων αρχών σε θέματα καταπολέμησης της παράνομης διακίνησης αρχαιοτήτων και την ευαισθητοποίηση του κοινού, του οποίου ο ρόλος είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην προστασία της κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιάς. Οι λόγοι της άρνησης αυτής από πλευράς της Τουρκίας δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστοί, όπως αναφέρει η ΕΡΤ.
Η μεγαλομάρτυς Μαρίνα είναι προστάτιδα Αγία της Λέρου. Στη Δυτική Χριστιανοσύνη η Αγία Μαρίνα (Αγία Μαργαρίτα) είναι προστάτιδα των εγκύων, του τοκετού, των πασχόντων από ασθένειες του ήπατος, των νοσοκόμων και του Κολεγίου Κουίνς του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ.
Σπουδαία προσωπικότητα του θεάτρου, αγαπητό ηθοποιό, σκηνοθέτη και δάσκαλο χαρακτηρίζει τον εκλιπόντα ηθοποιό Φώτο Φωτιάδης, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, ο οποίος σημειώνει ότι ο αποθανών «υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες του Οργανισμού Κύπρου με την ίδρυσή του το 1971.
Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί. «Το 2000, πήρα το RIM 957, το πρώτο μου BlackBerry. Έπαιρνε, σε πραγματικό χρόνο, τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που στέλνονταν στον λογαριασμό της δουλειάς μου, κάτι που έκανε τη συσκευή να αναβοσβήνει και να βουίζει, σε στυλ βομβητή» γράφει ο Ian Bogost στο The Atlantic, συνεχίζοντας. «Χτυπούσε συνεχώς. Έφτασε ένα email!». Μερικές φορές μπορείς να νιώσεις τη σκιά του μέλλοντος να πλανάται πάνω από το παρόν – άμορφη, ψυχρή, σκοτεινή. Έτσι συνέβη και με το BlackBerry. Η ικανότητά του να εισάγει ψηφιακά γεγονότα στον συνηθισμένο κόσμο εγκαινίασε την εποχή των smartphones, την εποχή της συνεχούς διαδικτυακής ζωής παντού. Αλλά δεν ήταν ακόμα έτσι. Τότε κυρίως στελέχη είχαν τη νέα συσκευή, καθώς και κυβερνητικοί αξιωματούχοι και άνθρωποι που πίστευαν ότι ήταν σημαντικοί. «Εγώ ήμουν το τελευταίο είδος- έφτιαχνα λογισμικό. Οι συνάδελφοί μου και ειδικά η σύζυγός μου αποστρέφονταν το «CrackBerry» και την ψυχαναγκαστική μου λαβή γι’ αυτό, όπως το Γκόλουμ με το δαχτυλίδι του» εξηγεί ο Ian Bogost. Η κυριαρχία του iPhone Στα χρόνια που ακολούθησαν, συνέχισα να κάνω κλικ στα τηλέφωνα με το πληκτρολόγιο, μέχρι που τελικά το iPhone τα αντικατέστησε. Έχω αναμνήσεις από τη χρήση ενός Palm Treo στο τρένο και του BlackBerry μου στο μεσημεριανό γεύμα κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 2000. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς περνούσα τον άδειο χρόνο μου τα προηγούμενα χρόνια, στο τρένο ή στο μεσημεριανό γεύμα ή σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ημέρας που βρισκόμασταν μεταξύ των πραγμάτων. Κυριολεκτικά, τι κάναμε; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Κάποια πράγματα είναι εύκολο να ανακατασκευαστούν. Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ερχόταν στον υπολογιστή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν το λαμβάναμε ενώ τρώγαμε μεσημεριανό γεύμα ή μόλις είχαμε φύγει από το γραφείο. Υπήρχε το MapQuest, αλλά έπρεπε να εκτυπώνουμε οδηγίες πριν πάμε οπουδήποτε. Η φωτογραφία δεν αποτελούσε τόσο σημαντικό μέρος της καθημερινής ζωής, ελλείψει των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στα οποία, πλέον, κυριαρχεί. Ορισμένα «χαζά κινητά», dumbphones όπως λέγονται, είχαν κάμερες, αλλά ήταν απαράδεκτες, και οι αυτόνομες ψηφιακές κάμερες ήταν ακόμα ακριβές και χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη δημιουργία εικόνων για εκτύπωση. Εντάξει, ωραία, αλλά πώς καταλάμβαναν οι άνθρωποι τον χρόνο, κάτι που έχει πλέον ξεπεραστεί από τη χρήση smartphone; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα φαίνεται σημαντική, επειδή η χρήση smartphone είναι υποτίθεται επιβλαβής. «Μόνοι μαζί» Η ακραία χρήση κατηγορείται συχνά ότι συμβάλλει στο άγχος, την κατάθλιψη και την καταναγκαστική συμπεριφορά – και σχεδόν όλοι φαίνεται να χρησιμοποιούν αυτές τις συσκευές σε ακραίες καταστάσεις. Λέγεται επίσης ότι τα smartphones μας αποσυνδέουν από τον κόσμο και μεταξύ μας. Αντί να απολαμβάνουν το μεσημεριανό γεύμα ή τα τουριστικά αξιοθέατα, οι άνθρωποι τα φωτογραφίζουν, συχνά για να εξασφαλίσουν την έγκριση των συνομηλίκων τους, οι οποίοι επίσης χρησιμοποιούν smartphones. Η κοινωνιολόγος Sherry Turkle παραπονέθηκε δημόσια για το πώς αυτές οι συσκευές ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να ζουν «μόνοι μαζί». Τι στο καλό έκανα; «Ζήτησα από μερικούς μεσήλικες φίλους να θυμηθούν τη ζωή του παλιού καιρού, όταν ζούσαμε ακόμα μαζί -και μετά να μου πουν τι θυμόντουσαν να κάνουν» γράφει ο Ian Bogost. «Τι στο καλό έκανα;» απάντησε ένας. Κάποια θραύσματα της παιδικής ζωής θα μπορούσαν να ανακτηθούν: Να φτιάχνουμε στεφάνια την άνοιξη, ή να κρατάμε σημειώσεις στο μάθημα, ή να περνάμε τον χρόνο μας παίζοντας με φίλους. Αλλά η φύση της άσκοπης ζωής μας ως ενήλικες διέφευγε της μνήμης. Ακόμη και το σερφάρισμα στο πρώιμο διαδίκτυο, τον πρόδρομο του σημερινού scrolling, γινόταν κουραστικό λόγω των αργών συνδέσεων. Και άλλα πράγματα έπαιρναν περισσότερο χρόνο: Να συμβουλευόμαστε έναν χάρτινο χάρτη πριν οδηγήσουμε οπουδήποτε, να βρίσκουμε και στη συνέχεια να συνομιλούμε με έναν πωλητή για να επιλέξουμε μια συσκευή. Οι καθημερινές μη δραστηριότητες – η αναμονή στην ουρά του σούπερ μάρκετ, η στάση στην κίνηση, η βόλτα με τον σκύλο – γίνονταν υπό διαφορετικές συνθήκες. Μια ανατριχιαστική αποκάλυψη Δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τι κάναμε, επειδή δεν υπήρχε τίποτα να θυμηθούμε ότι κάναμε. «Δεν κάναμε τίποτα, και ήταν φρικτό» γράφει ο Ian Bogost και συνεχίζει. Το να γεμίσουμε την ανυπαρξία με κάθε είδους δραστηριότητα έγινε μια συνεχής άσκηση. Το να μιλάμε στο τηλέφωνο προσέφερε μια προσέγγιση, αν και φτωχή. Τα τηλέφωνα ήταν ο μόνος τρόπος να συνδεθείς με τους φίλους σου συγχρονισμένα από μακριά. Δούλευαν εκπληκτικά καλά, εκτός από το κόστος των υπεραστικών κλήσεων. Η τηλεόραση ήταν ένας άλλος τρόπος για να σκοτώνουμε την ώρα μας. Βλέπαμε πολύ τηλεόραση. Τηλεπαιχνίδια, σαπουνόπερες, κωμικές σειρές, βραδινές ειδήσεις, MTV – η τηλεόραση έπαιζε σχεδόν συνέχεια στα σπίτια, αν οι άνθρωποι ήταν εκεί για να βλέπουν. Αλλά και σε αεροδρόμια ή σε ιατρεία. Σε ορισμένους σταθμούς τρένων και λεωφορείων υπήρχαν μικροσκοπικές τηλεοράσεις με κέρματα βιδωμένες στα μπράτσα των καθισμάτων, μια υπενθύμιση της απόγνωσης που ένιωθαν οι άνθρωποι όταν ήταν περιορισμένοι. Τα περιοδικά, από την άλλη, απλώνονταν στις αίθουσες αναμονής και στις πλάτες των καθισμάτων των αεροπλάνων. Στον άδειο χρόνο που περνάμε τώρα με τα τηλέφωνά μας, οι άνθρωποι διάβαζαν οτιδήποτε και ό,τι έβλεπαν – ανεπιθύμητη αλληλογραφία, διαφημίσεις στο μετρό, το πίσω μέρος των κουτιών δημητριακών, την ιστορία στο πιατάκι του εστιατορίου, τις ετικέτες στα καρυκεύματα. Στην αρχή οι άνθρωποι χλεύαζαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Ποιος νοιάζεται για ό,τι ανούσιο και ασήμαντο βρίσκεις γύρω σου; Αλλά προηγουμένως, νοιαζόμασταν απεγνωσμένα για αυτά ακριβώς τα πράγματα, ελλείψει εναλλακτικής λύσης. Τα «σωτήρια» smartphones; Δεν μπορώ να υπερτονίσω πόσο λίγα πράγματα είχαμε να κάνουμε πριν αποκτήσουμε όλοι μας smartphones. Μια άγονη έκταση άδειου χρόνου απλωνόταν μπροστά μας περιμένοντας το λεωφορείο, ή κάποιον να γυρίσει σπίτι, ή την έναρξη της επόμενης προγραμματισμένης εκδήλωσης. Κάποιος μπορεί να αργούσε ή να έπαιρνε περισσότερο χρόνο από το αναμενόμενο, αλλά δεν έφτανε καμία ειδοποίηση για μια τέτοια καθυστέρηση, οπότε κοιτούσες έξω από το παράθυρο, ελπίζοντας να δεις κάποιο σημάδι δραστηριότητας στο επόμενο τετράγωνο. Βηματίζαμε ή βράζαμε στο ζουμί μας. Υπαρξιακά αδιέξοδα Η απελπισία που συνόδευε αυτόν τον νεκρό χρόνο υπονοούσε και σχεδόν απαιτούσε έναν υπαρξιακό προσανατολισμό προς την ίδια τη ζωή: Παράλογη και άσκοπη, μια θάλασσα θλίψης που δεν ξεβραζόταν ποτέ στην ακτή. Διαβάζαμε ένα φυλλάδιο στοματικής υγιεινής ή ένα μπουκάλι σαμπουάν. Ακολουθούσαμε τους ομαλά περιστρεφόμενους δείκτες του ρολογιού. Ναι, βέβαια, άλλες και καλύτερες και πιο χρήσιμες πράξεις ήταν δυνατές, αλλά μόνο αν ξέραμε εκ των προτέρων ακριβώς πόσο χρόνο είχαμε να σκοτώσουμε, και πού, και κάτω από ποιες συνθήκες. Αλλά ποτέ δεν το ξέραμε μέχρι που ήταν πολύ αργά. Πριν από τα smartphones, οι άνθρωποι δεν επένδυαν τον ενδιάμεσο χρόνο τους στη δημιουργία κοινωνικών δεσμών ή στην αυτοβελτίωση. Κυρίως υπέφεραν από συνεχή, ατελείωτη πλήξη. Ας μην θρηνήσουμε λοιπόν ή ας μην κακολογήσουμε τον χρόνο που σπαταλάμε στα smartphones, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ. «Είναι κακό να παρασύρεσαι σε επιχειρήματα ή συνωμοσιολογία, να ψωνίζεις ή να λαχταράς ή να κάνεις doomscroll, να φέρνεις τη δουλειά σου στην καρέκλα του οδοντιάτρου ή στην πολυθρόνα του σαλονιού. Αλλά ήταν επίσης κακό να υποφέρει κανείς από τον τρόμο της μονοτονίας. Τώρα συμβαίνουν πάρα πολλά, αλλά πριν δεν συνέβαινε ποτέ τίποτα» καταλήγει ο Ian Bogost στο The Atlantic. Photos: Annie Spratt / Unsplash Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1749-1809), η Βερονίκη καταγόταν από την πόλη Πανεάδα, γνωστότερη ως Καισάρεια του Φιλίππου, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται σήμερα στα υψίπεδα του Γκολάν.
Τι γνωρίζουμε και τι δεν έχουμε ακόμα μάθει για τον Δίσκο της Φαιστού Ήταν 3 Ιουλίου του 1908, όταν ο ιταλός αρχαιολόγος Λουίτζι Περνιέ ανακάλυψε σε ένα από τα δωμάτια του ανακτόρου της Φαιστού, έναν πήλινο δίσκο με επιγραφές σε σπειροειδή διάταξη. Ο δίσκος αυτός γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο ως, ο Δίσκος της Φαιστού αποτελεί ένα από τα πλέον εμβληματικά αλλά και ταυτόχρονα αινιγματικά αντικείμενα του μινωικού πολιτισμού. Όπως αναφέρει και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείο: «Λόγω της μοναδικότητας του αντικειμένου, ο δίσκος αποτελεί ένα συναρπαστικό πεδίο έρευνας και έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες αποκρυπτογράφησης και ερμηνείας του κειμένου του». Τον Φεβρουάριο του 1994, ο Gareth Owens, φιλόλογος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, μέλοςτ της διεθνούς ομάδας της Γραμμικής Β και ερευνητής του ΙΚΥ συνόψησε για «ΤΟ ΒΗΜΑ» όσα έχουν γινεί γνωστά για τον μυστηριώδη αυτόν δίσκο. «ΤΟ ΒΗΜΑ», 13.2.1994, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ» «Αναμφίβολα ο “Δίσκος της Φαιστού” είναι η πιο γνωστή και πολυσυζητημένη επιγραφή της Μινωικής Κρήτης. Ανακαλύφθηκε το 1908 από τους ιταλούς ανασκαφείς της Φαιστού και χρολονολογήθηκε γύρω στα 1700 π.Χ. Σήμερα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου. »Χρονολογικά ανήκει στην περίοδο της Γραμμικής Α, αλλά διαφέρει σε πολλά σημεία απ’ αυτήν. Η γραφή του Δίσκου είναι εντυπωμένη σε πηλό με τη βοήθεια διαφορετικών σφραγίδων και θεωρείται το αρχαιότερο σε παγκόσμιο επίπεδο έντυπο, 3.000 περίπου χρόνια από το Γουτεμβέργιο. »Δεν υπάρχουν ακριβείς ομοιότητες με άλλες επιγραφές της Μινωικής Κρήτης, γεγονός που ώθησε μερικούς να ερμηνεύσουν τον “Δίσκο της Φαιστού” ως προϊόν εισαγωγής, αλλά, όπως θα διαπιστώσουμε, υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ της επιγραφής αυτής και άλλων κρητικών επιγραφών. Απροσπέλαστο κείμενο» Έχει γίνει αποδεκτό ότι ο Δίσκος διαβάζεται σπειροειδώς, δηλαδή από το χείλος προς το κέντρο. Έχει διάμετρο περίπου 18 εκ. με σημεία γραφής και στις δύο όψεις, τα οποία ανέρχονται σε 242 και διαιρούνται σε 61 ομάδες. »Υπάρχουν 45 διαφορετικού χαρακτήρα σημεία στον Δίσκο. Πολλά, για να απαρτίσουν ένα αλφάβητο και λίγα, για να αποτελέσουν μια πραγματική ιδεογραφική γραφή, όπως συμβαίνει με τα κινεζικά. »Αυτή η διαπίστωση μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι πρόκειται επίσης για μια συλλαβική γραφή, όπως είναι άλλωστε η Γραμμική Β και η Γραμμική Α. Αυτονόητο είναι η γλώσσα του Δίσκου να είναι άγνωστη, και έτσι, προς το παρόν, και το κείμενο να μας είναι εντελώς απροσπέλαστο. »Αυτό δεν έχει σταματήσει πολλούς επίδοξους αποκρυπτογράφους να προσφέρουν τη δική τους ερμηνεία. Πολλά έχουν γραφτεί γι’ αυτήν την κρητική επιγραφή, περισσότερα μάλιστα από οποιαδήποτε άλλη (τα περισσότερα όμως με φαντασία). Ο Δίσκος και οι άλλες κρητικές γραφές «Εκτός από τη Γραμμική Β και Α υπάρχει άλλη μία γραφή στην Κρήτη, που ονομάστηκε “Κρητικά Ιερογλυφικά” από τον A. Evans, εξαιτίας της εξωτερικής του ομοιότητας με τα Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά. »Ο όρος αυτός είναι, πράγματι, παραπλανητικός, ενώ θα ταίριαζε καλύτερα στη γραφή αυτή ο όρος Πικτογραφική. Χρονολογικά τοποθετείται στη Μεσο-Μινωική περίοδο περίπου 2000 – 1600 π.Χ. Και αποτελεί μια μορφή συλλαβικής γραφής, που σχετίζεται με τη Γραμμική Α και τελικώς με τη Γραμμική Β. »Υπάρχουν περίπου 275 επιγραφές στη γραφή αυτή που περιέχουν περίπου 1.500 σημεία. Τα σημεία αυτά είναι περίπου το 2% του συνόλου των στοιχείων της Γραμμικής Β. Η κρητική Πικτογραφική βρίσκεται χαραγμένη σε πήλινες πινακίδες, σε ράβδους, σε σφραγιδόλιθους, σε μια λίθινη επιγραφή από τα Μάλια και σε ένα χάλκινο πέλεκυ από το Σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου. (…) »Οι τελευταίες δύο επιγραφές προσφέρουν μία επιγραφική σχέση του “Δίσκου της Φαιστού”. Περίπου τα μισά από τα σημεία τπου εμπεριέχονται στο Δίσκο της Φαιστού μπορούν εύλογα να εξομοιωθούν με παρόμοια σημεία στη Μαλιώτικη επιγραφή, στον πέλεκυ του Αρκαλοχωρίου και σε άλλες κρητικές πικτογραφικές επιγραφές. »Λαμβάνοντας υπόψη τη σπανιότητα της επιγραφής, η πιθανότητα να είναι γραμμένη σε μία γραφή σχετική με την Πικτογραφική / Γραμμική Α είναι αρκετά μεγάλη. Θα πρέπει, ωστόσο, να τονιστεί ότι ο τρόπος αποτύπωσης των σημείων της επιγραφής του Δίσκου της Φαιστού είναι περισσότερο εικονιστικός απ’ ό,τι σε παρόμοιες περιπτώσεις στην Πικτογραφική γραφή. »Μερικούς ώθησε το δεδόμενο αυτό να πιστέψουν ότι πρόκειται για ξένο “στοιχείο”, ότι δηλαδή ο Δίσκος ήταν προϊόν εισαγωγής. Όμως, περισσότερο πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι ο τρόπος γραφής, δηλαδή με την αποτύπωση διάφορων σφραγίδων πάνω στον πηλό, επέτρεψε να δοθεί αυτή η περισσότερο εικονιστική και λιγότερο σχηματική μορφή στα σημεία. Αποκρυπτογραφώντας τον Δίσκο της Φαιστού«Αν και η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι άγνωστη και συνεπώς είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την επιγραφή, εν τούτοις μπορούν να γίνουν κάποιες διαπιστώσεις. Ένδεκα λ.χ. Από τα 61 σύνολα σημείων αρχίζουν με τον ίδιο συνδυασμό συμβόλων “κεφάλι με χαρακτηριστική κόμμωση πανκ” και “κύκλοι με επτά στιγμές”. »Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις συνόλων σημείων που επαναλαμβάνονται όπως “πόδι βοδιού” και “άνθρωπος που περπατάει”, “κεφάλι με χαρακτηριστική κόμμωση πανκ” και “κύκλοι με επτά στιγμές”, “ιπτάμενο πουλί”, και “κέρατο βοδιού” και τέλος “κουπί”, “κεφάλι”, “ροζέτα”. »Αυτές είναι κάποιες από τις διαπιστώσεις που μπορούν να γίνουν σχετικά με τον “Δίσκο της Φαιστού”. Τα παραδείγματα που αναφέρω εδώ αποτελούν κάποιους συνδυασμούς σημείων που μπορούν να δείξουν ένα φωνητικό μοντέλο. »Αυτή η επανάληψη συγκεκριμένων συνόλων – σημείων έχει οδηγήσει πολλούς να διαγνώσουν ένα θρησκευτικό χαρακτήρα στο κείμενο, παρ’ όλο που θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, αφού επαναλαμβανόμενα γλωσσικά / φωνητικά μοτίβα μπορούν να βρεθούν και οπουδήποτε άλλου. (…) »Συμπερασματικά θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ο “Δίσκος της Φαιστού” θα μείνει για αρκετό χρόνο ακόμη σε μας απροσπέλαστος, αλλά θεωρώ ότι είναι γραμμένος σε γραφή Κρητική και σε γλώσσα Μινωική. »Η πορεία προς την ανάγνωσή του δεν είναι εύκολη, αλλά νομίζω ότι μια μέρα θα είμαστε σε θέση να “διαβάζουμε” και να “κατανοούμε” τη Μινωική Γραμμική Α και την Πικτογραφική γραφή, συμπεριλαμβανομένου και του μοναδικού “Δίσκου της Φαιστού”». Φαιστός, Κρήτη Δείγμα Γραμμικής Α Δείγμα Γραμμικής Β Ήταν Ιούνιος του 2008. Ένα απόγευμα που έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία η είδηση ότι το θέατρο του Λυκαβηττού κλείνει, προκαλώντας αναστάτωση στον πολιτιστικό κόσμο της χώρας μας.
Ο Ηράκλειτος γεννήθηκε γύρω στο 540 π.Χ. στην Έφεσο, στη δεύτερη σημαντική πόλη της Ιωνίας μετά τη Μίλητο. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του, εκτός από το ότι δεν απομακρύνθηκε από την πατρίδα του και ότι καταγόταν από παλιά αριστοκρατική οικογένεια.
Η γιορτή του Αγίου Πνεύματος πέφτει πάντα Δευτέρα και για πολλούς είναι αργία. Τι γιορτάζουμε όμως; Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, 10 μέρες μετά την Ανάληψη και 50 μέρες μετά το Πάσχα, οι 12 Απόστολοι είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι που βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα. Μια δυνατή βροντή ακούστηκε ξαφνικά στον ουρανό. 12 γλώσσες που έμοιαζαν με φωτιά κατέβηκαν στο σπίτι και στάθηκαν πάνω από τα κεφάλια των Αποστόλων. Ο λόγος που το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε με την μορφή φωτιάς ήθελε να δείξει πως η Αγία Τριάδα είναι ένα και ομοούσια και επίσης πως το κήρυγμα των Αποστόλων από εκείνη την στιγμή θα είχε διπλή ενέργεια. Όπως ακριβώς και η φωτιά. Να φωτίσει τους πιστούς και να παραδίδει τους άπιστους στο πυρ. Εκείνη την ημέρα είναι η εβραϊκή γιορτή της Πεντηκοστής. Ημέρα που εορτάζεται η παράδοση των Δέκα Εντολών στον Μωυσή στο Όρος Σινά. Η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος εκπλήρωσε την υπόσχεση που είχε δώσει ο Χριστός στους μαθητές του πριν την Ανάληψη. Μετά την επιφοίτηση βγήκαν από το σπίτι και άρχισαν να κηρύττουν στους Ιουδαίους, μιλώντας στον καθένα στη γλώσσα του «για τα θαυμαστά έργα του Θεού». Ύστερα από το κήρυγμα του Απόστολου Πέτρου, εκείνη την ημέρα βαφτίστηκαν 3.000 νέοι πιστοί. Από το τότε το Άγιο Πνεύμα είναι δίπλα στους πιστούς και βοηθάει τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον Θεό ώστε να αγωνιστούν για τη Σωτηρία της ψυχής τους. Η γιορτή του Αγίου Πνεύματος πέφτει πάντα μια μέρα μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής, ημέρα Δευτέρα, ακριβώς 50 μέρες μετά την Κυριακή του Πάσχα. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα της περίφημης πινακοθήκης «Τρετιακόφ» της Μόσχας. Από τα αριστουργήματα της βυζαντινής αγιογραφίας του τύπου Ελεούσας. Απεικονίζει την Παναγία να κρατά στη μητρική αγκάλη τον μικρό Χριστό (Βρεφοκρατούσα). Γύρω στο 1131, η εικόνα, που θρυλείται ότι είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, μεταφέρθηκε από την Κωνσταντινούπολη στο Κίεβο, ως γαμήλιο δώρο του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωάννη Θ’ του Ιερομνήμονος προς τον μεγάλο πρίγκιπα του Κιέβου, Γιούρι Βλαντιμίροβιτς. Η ιστορία της σπουδαίας εικόνας Το 1155, η εικόνα μεταφέρθηκε στην πόλη Βλαδίμηρο (Vladimir) και απ’ εκεί το 1395 στη Μόσχα. Τοποθετήθηκε στο Κρεμλίνο και μπροστά της ανακηρύσσονταν οι πατριάρχες και στέφονταν οι Τσάροι. Τον 15ο αιώνα, οι κάτοικοι του Βλαδιμήρου απαίτησαν την επιστροφή της εικόνας της Θεοτόκου στην πόλη τους. Αντί του πρωτοτύπου, τους δόθηκε ένα αντίγραφο της εικόνας, το οποίο φιλοτέχνησε ο σπουδαίος ρώσος αγιογράφος Αντρέι Ρουμπλιόφ. Η εικόνα της Θεοτόκου του Βλαδιμήρου τιμάται κάθε χρόνο στη Ρωσία στις 3 Ιουνίου (21 Μαΐου από την Εκκλησία της Ελλάδας). Επίσης, στις 23 Ιουνίου, για την απελευθέρωση της Μόσχας από την επιδρομή του χάνου Ακμάτ (1480) και στις 26 Αυγούστου, για τη σωτηρία του Ρωσικού λαού από την εισβολή του Ταμερλάνου (1395). Λέγεται ότι ακόμα κι αυτός ο Στάλιν επικαλέστηκε τις θαυματουργικές ικανότητες της εικόνας και την περιέφερε με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα τον Δεκέμβριο του 1941. Σήμερα, η «Θεοτόκος του Βλαδιμήρου» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα της περίφημης πινακοθήκης «Τρετιακόφ» της Μόσχας. Πηγή: sansimera.gr Κανείς δεν αλλάζει επειδή 'αυτό απαιτείται', κανείς δε μεταβάλλεται στ’ αλήθεια μέσω του φόβου, κανείς δεν αναπτύσσεται με την καταπίεση» τονίζει με έμφαση ο κορυφαίος και δημοφιλής ψυχίατρος Χόρχε Μπουκάι από την βεράντα κεντρικού ξενοδοχείου της Αθήνας, με θέα που φτάνει ως τη Θάλασσα.
Το ογκώδες σύγγραμμα, καρπός πολύχρονης προσπάθειας, θα πρέπει να ολοκληρώθηκε γύρω στα 374 π.Χ.Ένα από τα γνωστότερα έργα του Πλάτωνα, με τη βαθιά επιρροή τόσο στη φιλοσοφία όσο και στην πολιτική θεωρία, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα μετά από τη λανθασμένη αναφορά σε αυτό του Δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη. Κλειστό θα είναι για 5 χρόνια ένα από τα πιο γνωστά και επισκέψιμα μέρη του Παρισιού, το ιστορικό «Pompidou». Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας, ανέφερε πως το Center Pompidou, που είναι το τρίτο μέρος σε επισκεψιμότητα στο Παρίσι, θα κλείσει από το 2025 μέχρι το 2030. Όπως είπε, το διάστημα αυτό θα γίνει αφαίρεση του αμιάντου, κάτι το οποίο θα παρατείνει τη ζωή του Pompidou. Οι εργασίες θα κοστίσουν 260 εκατ. ευρώ. Το Pompidou είναι ένας σημαντικός πολιτιστικό χώρο του Παρισιού, ο οποίος περιλαμβάνει γκαλερί, βιβλιοθήκη και εστιατόριο, μέσα στο πρωτοποριακό εξωτερικό του από σωλήνες και αγωγούς. Κάθε χρόνο προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες καθώς προσφέρει μια από τις καλύτερες θέες στο Παρίσι. Πως θα ήταν δυνατόν να υπήρχαν κρυφά σημεία της Βίβλου, δίχως να τα έχουν εντοπίσει για εκατοντάδες χρόνια ειδικοί και επιστήμονες; Όταν μάλιστα πρόκειται για μεγάλα τμήματα που βρίσκονταν τόσα χρόνια ακριβώς… μπροστά μας; Ο μεσαιωνολόγος από την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών, Γκριγκόρι Κέσελ, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας, ανακάλυψε πως κάτω ακριβώς από κείμενα της Βίβλου που ήταν μέχρι σήμερα γνωστά, βρίσκονταν γραμμένες διαφορετικές εκδοχές γεγονότων της Βίβλου. Ειδικότερα, ο Κέσελ είπε ότι χρησιμοποίησε υπεριώδη φωτογραφία, για να δει το προηγούμενο κείμενο ενός κεφαλαίου της Βίβλου κάτω από τρία στρώματα λέξεων γραμμένων σε ένα παλίμψηστο. Το παλίμψηστο είναι αρχαίο κείμενο σε πάπυρους και περγαμηνές ή πίνακες ζωγραφικής που επικαλύφθηκαν με άλλο κείμενο ή εικόνα σε μεταγενέστερη εποχή για να χρησιμοποιηθούν ξανά ως βάση για τη δημιουργία νεότερων έργων. Ωστόσο, με τη σύγχρονη τεχνολογία δίνεται η δυνατότητα, μέσω των ακτίνων Χ και της φωτογράφησης σε διάφορα μήκη κύματος φωτός, να διαβάζουμε το αρχικό κείμενο που υπήρχε στον πάπυρο, καθώς είχαν παραμείνει τα ίχνη της αρχικής γραφής από πίσω. «Αόρατη» έκδοση του 12ου Κεφαλαίου Σύμφωνα με την έρευνα του Κέσελ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Testament Studies, από την Cambridge University Press, το κείμενο που ανακάλυψε ήταν μια εκτεταμένη, «αόρατη έκδοση» του Κεφαλαίου 12 του Βιβλίου του Ματθαίου που ήταν αρχικά μέρος των παλαιών συριακών μεταφράσεων της Βίβλου πριν από περίπου 1.500 χρόνια. Όπως είπε έκανε την ανακάλυψη στο χειρόγραφο που φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Το χειρόγραφο προσφέρει μια «μοναδική πύλη» για τους ερευνητές να κατανοήσουν τις πρώτες φάσεις της εξέλιξης του κειμένου της Βίβλου και δείχνει κάποιες διαφορές από τις σύγχρονες μεταφράσεις της. Για παράδειγμα, η αρχική ελληνική έκδοση του εδαφίου Κατά Ματθαίον 12:1 -η οποία είναι η πιο συνηθισμένη σήμερα- έλεγε: «Εκείνη την ώρα ο Ιησούς πέρασε από τα χωράφια το Σάββατο και οι μαθητές του πείνασαν και άρχισαν να παίρνουν στάχυα και να τα τρώνε». Η νεοανακαλυφθείσα συριακή μετάφραση, ωστόσο, είναι ελαφρώς διαφορετική. Έλεγε, «άρχισαν να μαζεύουν στάχυα, να τα τρίβουν στα χέρια τους και να τα τρώνε». Το κείμενο πιθανότατα διαγράφηκε από την περγαμηνή και γράφτηκε με νέα κείμενα λόγω της σπανιότητάς της περγαμηνής, σύμφωνα με τη New York Post. Μια σπουδαία ανακάλυψη Το νεότερο εύρημα του Κέσελ έλαβε επαίνους από τη διευθύντρια του Ινστιτούτου Μεσαιωνικής Έρευνας στην Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών και καθηγήτρια Βυζαντινών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης Κλαούντια Ραπ. «Ο Γκριγκόρι Κέσελ έκανε μια σπουδαία ανακάλυψη χάρη στη βαθιά του γνώση των παλαιών συριακών κειμένων και των ιερογλυφικών χαρακτηριστικών», είπε η Κλαούντια Ραπ. «Αυτή η ανακάλυψη αποδεικνύει πόσο παραγωγική και σημαντική μπορεί να είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ των σύγχρονων ψηφιακών τεχνολογιών και της βασικής έρευνας όταν ασχολούμαστε με μεσαιωνικά χειρόγραφα». Ωστόσο, η ανακάλυψη του Κέσελ δεν είναι ακριβώς νέα. Οι ερευνητές έχουν επισημάνει ότι οι μελετητές έκαναν την ανακάλυψη ήδη από το 1953. Ανακαλύφθηκε ξανά το 2010, μόλις 10 χρόνια πριν ψηφιοποιηθεί στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού, η οποία περιελάμβανε τη χρήση τόσο φυσικού φωτός όσο και εικόνων UV. Στην πραγματικότητα, η πρόσφατη ανακάλυψη του Κέσελ αναφέρεται ως ο «τέταρτος γραπτός μάρτυρας». Με πληροφορίες από New York Post, Inside Business, The Tablet
Ο γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιολογίας της Αιγύπτου επισημαίνει πως η βασίλισσα Κλεοπάτρα είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα και ελληνικά χαρακτηριστικά.
Βαρείς χαρακτηρισμούς χρησιμοποιεί σε ανακοίνωσή του για το Netflix και τη «μαύρη Κλεοπάτρα» το υπουργείο Τουρισμού της Αιγύπτου. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Τουρισμού της Αιγύπτου γίνεται λόγος για «παραποίηση της αιγυπτιακής ιστορίας και κατάφωρη ιστορική παρανόηση». Με αφορμή την επερχόμενη σειρά του Netflix «Βασίλισσα Κλεοπάτρα», ο γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιολογίας της Αιγύπτου επισημαίνει πως η βασίλισσα Κλεοπάτρα είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα και ελληνικά χαρακτηριστικά. Τα έργα και τα αγάλματα της βασίλισσας Κλεοπάτρας, όπως αναφέρει, είναι η καλύτερη απόδειξη των αληθινών χαρακτηριστικών της και της μακεδονικής καταγωγής της. Σχετικά με τη σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix, που θα προβληθεί στις 10 Μαΐου και στην οποία η ηθοποιός που υποδύεται την Κλεοπάτρα έχει αφρικανικά χαρακτηριστικά και σκούρο δέρμα, ο Dr. Mustafa Waziri, αναφέρει ότι η εμφάνιση της ηρωίδας με αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελεί «παραποίηση της αιγυπτιακής ιστορίας και κατάφωρη ιστορική παρανόηση». «Με ελληνικά χαρακτηριστικά η βασίλισσα Κλεοπάτρα» Ειδικά από τη στιγμή που η σειρά χαρακτηρίζεται ντοκιμαντέρ και όχι δράμα, θα έπρεπε να διερευνήσουν την ακρίβεια και να ανατρέξουν σε ιστορικά και επιστημονικά γεγονότα ώστε να διασφαλιστεί πως δεν παραποιείται η ιστορία. Αναφέρεται σε πολλά έργα τέχνης και απεικονίσεις της σε νομίσματα που επιβεβαιώνουν τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της. Τα οποία, όπως συμπληρώνει, αναδεικνύουν τα ελληνικά χαρακτηριστικά της βασίλισσας Κλεοπάτρας. Ο Dr. Mustafa Waziri υποστήριξε ακόμα πως η απεικόνισή της στο ντοκιμαντέρ έρχεται σε αντίθεση με τα πιο απλά ιστορικά γεγονότα και γραπτά ιστορικών, όπως ο Πλούταρχος. Είχαν καταγράψει τα γεγονότα της ρωμαϊκής ιστορίας στην Αίγυπτο και τη βασιλεία της Κλεοπάτρας, η οποία επιβεβαίωσε ότι ήταν ανοιχτόχρωμη και ότι είχε καθαρή μακεδονική καταγωγή. Επισήμανε πως η Κλεοπάτρα Ζ΄καταγόταν από αρχαία μακεδονική δυναστεία που κυβέρνησε την Αίγυπτο για σχεδόν 300 χρόνια. Η δυναστεία ιδρύθηκε από τον βασιλιά Πτολεμαίο Α’, Μακεδόνα στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην κατοχή του οποίου περιήλθε η Αίγυπτος μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Επαναπατρίζονται πέραν των 80 κυπριακών αρχαιοτήτων από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ). Για τον σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε τελετή στην Ουάσινγκτον, στην παρουσία της Δευθύντριας του Τμήματος Αρχαιοτήτων, Δρος Μαρίνας Σολωμίδου-Ιερωνυμίδου. Ο Πρέσβης της Κύπρου στις ΗΠΑ, Μάριος Λυσιώτης, δήλωσε πως χαίρεται να βλέπει να συνεργάζονται οι αρχές των ΗΠΑ (HSI - Τμήμα Ερευνών Εσωτερικών Ασφάλειας, FBI - Ομονπονδιακό Γραφείο Ερευνών, και CBP - Τμήμα Τελωνείων και Προστασίας των Συνόρων) για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου. Ο Αναπληρωτής Βοηθός Διευθυντής Διεθνών Επιχειρήσεων της HSI (Homeland Security Investigations), Ricardo Mayoral, δήλωσε πως είναι τιμή του που επιστρέφει ένα αξιόλογο κομμάτι πολιτιστικής περιουσίας στον λαό της Κύπρου. «Επιστρέφουμε μια κανάτα της Εποχής του Σιδήρου της Οινοχόης από το 800 έως το 600 π.Χ. Πριν λίγο καιρό είχαμε επίσης τη χαρά να επιστρέψουμε δύο σπάνια αρχαία κυπριακά νομίσματα, το ένα από τα οποία χρονολογείται στο 385 π.Χ. καθώς και μία τοιχογραφία του 18ου αιώνα», είπε. Σε ανάρτηση της Πρεσβείας της Κύπρου στην Ουάσιγκτον στο Twitter αναφέρεται πως υποδέχθηκαν στην Ουάσιγκτον τη Δευθύντρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων, Δρ. Μαρίνα Σολωμίδου-Ιερωνυμίδου, και πως πραγματοποιήθηκε τελετή επαναπατρισμού πέραν των 80 κυπριακών αρχαιοτήτων. Ακόμη εκφράζεται ικανοποίηση για τη συνεργασία με τις αρχές των ΗΠΑ (HSI, FBI, CBP) για προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πηγή: ΚΥΠΕ Το αντίτυπο της πρώτης συλλογής έργων του βάρδου που έφτασε να πωληθεί σε δημοπρασία έναντι σχεδόν 10 εκατ. δολαρίων, η έκρηξη του δουλεμπορίου στη Βρετανία τον 18ο αιώνα και ο «τίμιος Τζον» που τελικά έμεινε γνωστός ως «τρελός Τζακ» Της Emma Smith Η ιστορία των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ δεν είναι αποκομμένη από το πλαίσιο της εποχής που δημιουργήθηκαν, και πιο συγκεκριμένα από την αυξανόμενη κυριαρχία της Βρετανίας στο υπερατλαντικό δουλεμπόριο το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις από τη βάση δεδομένων Slave Voyages, ο αριθμός των σκλάβων που μετέφεραν τα βρετανικά πλοία υπερδιπλασιάστηκε, από περίπου 410.000 το πρώτο τρίμηνο του 18ου αιώνα σε περισσότερους από 830.000 το τρίτο. Η δεύτερη ιστορία αναφέρεται στην καθιέρωση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ως εθνικού βάρδου. Οπως το θέτει ο μελετητής Γκάρι Τέιλορ, «η στέψη του Σαίξπηρ ως βασιλιά των άγγλων ποιητών» χρονολογείται από το τρίτο τέταρτο του 18ου αιώνα, με την ώθηση που έδωσε ο ηθοποιός Ντέιβιντ Γκάρικ στους λαμπερούς εορτασμούς για το Ιωβηλαίο του Σαίξπηρ στο Stratford – upon – Avon το 1769. Οι ιστορίες αυτές έχουν σημείο συνάντησης ένα συγκεκριμένο αντικείμενο: το πολύτιμο βιβλίο που είναι γνωστό ως First Folio (Πρώτο Βιβλίο) του Σαίξπηρ, το οποίο εκδόθηκε πριν από 400 χρόνια, το 1623. Πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο του 1623, στο οποίο συγκεντρώνονται 36 έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Τα έργα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Κωμωδίες, Ιστορίες και Τραγωδίες» τα συνέλεξαν οι φίλοι του βάρδου επτά χρόνια μετά τον θάνατό του Μεταξύ αυτών είναι και θεατρικά έργα που δεν είχαν εκδοθεί μέχρι τότε και θα μπορούσαν να είχαν χαθεί, όπως τα «Οπως σας αρέσει», «Μάκβεθ» και «Τρικυμία». Η ιστορία αυτού του βιβλίου συμβάλλει επίσης στις συνεχιζόμενες συζητήσεις σχετικά με το τι απέγιναν τα τεράστια κέρδη από το εμπόριο και την εκμετάλλευση των σκλαβωμένων λαών στα τέλη του 18ου αιώνα και μετά: «Εχουμε την τάση να γιορτάζουμε το First Folio και, πράγματι, χωρίς αυτό το βιβλίο τα μισά από τα έργα του Σαίξπηρ θα είχαν χαθεί, και χωρίς αυτά o Σαίξπηρ δεν θα ήταν μια παγκόσμια πολιτιστική φιγούρα. Ομως, εκτός από την πολιτιστική ή καλλιτεχνική του αξία, τα αντίτυπα αυτού του βιβλίου έχουν αυξηθεί σημαντικά σε οικονομική αξία». Οι αγοραστές Κατά την αρχική του έκδοση, το βιβλίο αυτό κόστιζε 1 λίρα ή το ισοδύναμο πολλών ετών φτηνών θεατρικών παραστάσεων με μία δεκάρα η μία. Οι πρώτοι αγοραστές ήταν άνδρες υψηλού κύρους: ένας επίσκοπος, ένας νεαρός κύριος από το Κεντ, ένας ευγενής. Ηταν μια καλή επένδυση. Υστερα από ένα αργό ξεκίνημα, οι τιμές άρχισαν να αυξάνονται σημαντικά στα μέσα του 18ου αιώνα. Οι εκδότες και οι μελετητές ανακάλυπταν εκ νέου αυτό το βιβλίο ως το πιο έγκυρο κείμενο των θεατρικών έργων (όχι, όπως πίστευαν επί μακρόν, το 1685 ή το Fourth Folio) και το βιβλίο επαναπροσδιορίστηκε ως ένα σημαντικό κλασικό έργο. Ο σημαντικός βιβλιόφιλος Δούκας του Ρόξμπουργκ πλήρωσε ένα εξωφρενικό ποσό για ένα αντίτυπο το 1790, πυροδοτώντας έναν αγώνα δρόμου για τις τιμές, που συνεχίστηκε αμείωτος. Το πιο πρόσφατο αντίτυπο που πωλήθηκε σε δημόσια δημοπρασία, τον Οκτώβριο του 2020, έφτασε σχεδόν τα 10 εκατομμύρια δολάρια. Το συγκεκριμένο αντίγραφο που σπάει ρεκόρ συνδυάζει την οικονομία των σκλαβωμένων ανθρώπων και την αυξανόμενη θέση του Σαίξπηρ. Πωλήθηκε στον οίκο Christie’s στη Νέα Υόρκη από το Mills, ένα ιδιωτικό κολέγιο στην Καλιφόρνια, το οποίο αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, αλλά προηγουμένως ανήκε στον εκκεντρικό βουλευτή και γαιοκτήμονα του Σάσεξ, Τζον Φούλερ. Ο «τρελός Τζακ» Ο Φούλερ – που ήθελε να είναι γνωστός ως «τίμιος Τζον» αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει το παρατσούκλι «τρελός Τζακ» – κληρονόμησε από τον θείο του μία έκταση στο Σάσεξ και δύο φυτείες στην Τζαμάικα, μαζί με περισσότερους από 250 σκλάβους. Ο Φούλερ – υπήρξε πάτρονας του ζωγράφου Τζ. Γ. Τέρνερ και κάτοχος ενός αντιτύπου του First Folio του 1623 – είχε πόρους άμεσα από την εργασία των σκλάβων. Χρησιμοποίησε τη φωνή του εκτενέστερα ως ειλικρινής πολέμιος της κατάργησης, χλευάζοντας επί μακρόν στη Βουλή των Κοινοτήτων τον παραλογισμό της ιδέας ότι «θα πρέπει να παραιτηθούμε από τα οφέλη των Δυτικών Ινδιών εξαιτίας της υποτιθέμενης δυστυχίας των νέγρων». Ωστόσο η υποστήριξη του Φούλερ στη δουλεία ήδη από εκείνη την εποχή αναγνωρίστηκε ως υπερβολική, απάνθρωπη και ανήθικη.
Η συγγραφέας στο βιβλίο της Monsters διερωτάται αν μπορεί κανείς να διαχωρίσει την τέχνη από τον καλλιτέχνη και προβληματίζεται για την ταραγμένη κληρονομιά του Πάμπλο Πικάσο.
Ο Πικάσο, που φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον θάνατό του (8 Απριλίου 1973), αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στον 20ο αιώνα. Τι συμβαινει με τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του υπερταλαντούχου ζωγράφου; Λέγεται πως ήταν ένας κακοποιητικός σάτυρος, με μια αηδιαστική προτίμηση σε πολύ νεότερες γυναίκες (40 χρόνια νεότερες στην περίπτωση της κυρίας Gilot). «Μόλις τους ρουφούσε το αίμα» έγραψε η εγγονή του, Μαρίνα, για τις γυναίκες του, «τις ξεφορτωνόταν». Δύο από αυτές αυτοκτόνησαν. Καταστροφικός δεν ήταν μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για πολλούς που βρίσκονταν στο περιβάλλον του. «Κανείς δεν κατάφερνε να ξεφύγει από το ασφυκτικό κλοιό της ιδιοφυίας του», είχε σημειώσει η εγγονή του στα απομνημονεύματά της, όπως σημειώνει η Daily Mail: «Χρειαζόταν αίμα για να υπογράψει κάθε πίνακά του: το αίμα του πατέρα μου, του αδελφού μου, της μητέρας μου, της γιαγιάς μου και το δικό μου. Χρειαζόταν το αίμα όσων τον αγαπούσαν». To βιβλίο Η Claire Dederer ξεκίνησε με το ερώτημα που πολλοί βρέθηκαν αντιμέτωποι: μπορούμε να διαχωρίσουμε τον καλλιτέχνη από την τέχνη; Αυτό που ακολούθησε ήταν ένας ειλικρινής απολογισμός της ηθικής σύγχυσης και του εγγενούς εγωισμού που απαιτείται από κάθε καλλιτέχνη. Για κάθε ερώτημα που η Dederer προσπαθούσε να απαντήσει, έθετε ένα άλλο. Αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικά τη «Γυναίκα με το κίτρινο κολιέ» θα παρατηρήσει στο αριστερό μάγουλο της γυναικείας φιγούρας ένα μαύρο σημάδι. Το μοντέλο για το εν λόγω έργο του 1946 ήταν η Φρανσουά Ζιλό, η σύντροφός του Πικάσο εκείνη την περίοδο. Το μαύρο σημάδι στο μάγουλό της φέρεται να είναι ένα κάψιμο από τσιγάρο, το οποίο της το έκανε ο ζωγράφος κατά τη διάρκεια ενός καυγά. Τι υποστηρίζει για τον Πικάσο η συγγραφέας του βιβλίου «Monsters»Στο «Monsters», το νέο της βιβλίο, η Claire Dederer προσδιορίζει τον Πικάσο ως μια αρχετυπική, σύγχρονη ιδιοφυΐα, έναν καλλιτέχνη του οποίου τα ελαττώματα έχουν θεωρηθεί «συγχωρητέα υποπροϊόντα του ταλέντου του». Μόνο στους άντρες, σημειώνει, χορηγείται αυτή η ακολασία. Όταν ο«αιμοσταγής» εγωισμός γίνεται χρήσιμος Το βιβλίο της αναρωτιέται πώς πρέπει να αισθάνονται η ίδια και οι αναγνώστες σήμερα για τους φωστήρες που «έκαναν ή είπαν κάτι απαίσιο και έκαναν κάτι σπουδαίο». Ακόμη και όσοι προσπαθούν να αποφύγουν αυτό το πρόβλημα, δεν μπορούν. Ακόμα και για τους ακροατές που είναι αποφασισμένοι να διαχωρίσουν τέχνη και καλλιτέχνη, το «Age Ain’t Nothing but a Number», ένα χιπ-χοπ κομμάτι, θα αμαυρωθεί από τη γνώση της προέλευσής του. (Το έγραψε ο R. Kelly, ένας καταδικασμένος για σεξουαλική κακοποίηση, και το τραγούδησε η Aaliyah, η οποία έγινε «σύζυγός» του στα 15 της), επισημαίνεται σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στον Economist. Κανείς δεν είναι εξ ολοκλήρου τέρας, λέει η Dederer. Υπάρχει ένα κομμάτι τερατογένεσης σε όλους, προσθέτει, ειδικά στους καλλιτέχνες, για τους οποίους ο «αιμοσταγής» εγωισμός είναι χρήσιμος. Αλλά το κύριο επιχείρημά της για να συμφιλιωθείτε με το ερώτημα τέχνη/καλλιτέχνης είναι ότι είναι λάθος να το θέτετε.
|
APXEIO
May 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|