Παιδάκια πόσο σας καταλαβαίνω δεν φαντάζεστε! Και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εξετάσεις» μια σκοτοδίνη, ένα ταράκουλο, ένα σβήσιμο γενικότερο, αν σας πω πως δεν με πιάνει θα ‘ ναι ψέμα. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να αφήσω από την ηρωική εποχή των σχολικών εξετάσεων με τα ξενύχτια τα τρικούβερτα και τους τρίδιπλους καφέδες προσπαθώντας να καλύψω την ύλη που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς αγνοούσα , οπότε στο τέλος με αγνοούσε κι’ αυτή και πατσίζαμε… Αναμνήσεις μιας εποχής που τώρα στο ρόλο του γονιού πια -άρα και στην αντίπερα όχθη- με βοηθούν να θυμάμαι ότι στη θέση των παιδιών μου ήμουν κάποτε και ‘γω. Οπότε υστερίες, υπερβολές και τα συναφή εκ μέρους μου οφείλουν να ναι και ελεγχόμενες και περιορισμένες. Memoirs of an exetazomeni skrapissa (από το γνωστόν σκράπας) Διάβασμα μέχρι πρωίας βρίζοντας τον εαυτό μου που όλη τη χρονιά είμαι γενικώς κουκουρούκου και νιάτο ατίθασο. Σημειώσεις τάχα μου sos, σκονάκια, επαγγελματικό χάραγμα διάφορων εξισώσεων στον χάρακα με τον διαβήτη. Φθάνω στην αίθουσα εξέτασης. Τον χάρακα τον ξεχνώ στο σπίτι, τέτοιο βούρλο είμαι, τα σκονάκια δεν χρησιμεύουν σε τίποτα γιατί ο επιτηρητής στέκεται από πάνω μου σαν τον Μαύρο Χάρο με γυαλιά και το μυαλό μου παθαίνει αυτή την πιο κρίσιμη στιγμή το απόλυτο μπλακ- άουτ. Τζίφος η δουλειά και το τελικό αποτέλεσμα κουλουράκι στρογγυλό και μυρωδάτο. Εξέταση Ιστορίας. Γενικώς το μάθημα αυτό αποτελεί το φόρτε μου. Ξέρω σχεδόν τα πάντα, από ημερομηνίες γέννησης του Βοναπάρτη μέχρι το τραγικό τέλος της Ιωσηφίνας του και όλου του περίγυρου της. Λουδοβίκους και Γεωργίους τους πέμπτους και τους έκτους τους παίζω στα δάκτυλα για πλάκα. Με την αυτοπεποίθηση στα ύψη ανοίγω τα θέματα και αμάν οποία συμφορά. Στραγγίζει το στόμα μου και η καρδιά μου θα πεταχτεί από τ’ αυτιά μου. Στη σελίδα μπροστά μου αντικρίζω το σκίτσο ενός εντελώς άγνωστου προς εμένα κυρίου με καλσόν λευκό, γοβάκι σκαρπινέ μαύρο και μονόκλ. Η εντολή από κάτω σαφής: Σε έκθεση 1000 λέξεων περιγράψτε το βίο και την πολιτεία του εν λόγω τύπου. Ακολουθούν συμπτώματα λιποθυμίας και έντονου κοιλόπονου. Αγνοώ πλήρως την ταυτότητα και το ρόλο που διαδραμάτισε στο ρουν της Ιστορίας ο εικονιζόμενος ενώ η φόρα και το πάθος με την οποία γράφει η μπροστινή μου γεμίζοντας σελίδες ολόκληρες μου προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ταραχή. Και να ξεκινώ τα ψιτ και τα ψουτ και να την θερμοπαρακαλώ ψιθυριστά να μου δώσει έστω ένα σημάδι μπας και πάρω μπρος. Αυτή η μουλάρω όλο και πιο πολύ να σκύβει πάνω στο χαρτί της και να το κρύβει με το κουλό της μπας και δω καμιά λέξη. Αποτέλεσμα; Να με τραβοκοπά κακήν κακώς ο επιτηρητής κατηγορώντας με για προσπάθεια αντιγραφής ενώ η κακίστρω η μπροστινή να μου χαμογελά με ειρωνεία. Σας το ορκίζομαι ακόμη και σήμερα αν την πετύχω κάπου θα της στρίψω τη μύτη με δύναμη. Το κουταλάκι με τη ζάχαρη. Η μητέρα μου όλο το άγχος και τον προ εξετάσεων πανικό τον αντιμετώπιζε και τότε με μας αλλά και τώρα με τα εγγόνια της με ένα κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη. Πανάκεια η ζαχαρίτσα για τη μανούλα μου που θεωρεί ότι ταχυπαλμίες και αναγούλες λόγω τρακ και ασχετοσύνης βασικά περνούν απλά και γρήγορα με λίγη γλυκόζη στο αίμα. Έτσι όλα τα πρωινά της εξεταστικής περιόδου ξεκινούν για μένα με τη μάνα μου να με κυνηγά μέσα στο σπίτι με το κουταλάκι γεμάτο ζάχαρη, με το ζόρι να μου το χώνει στο στόμα και να μου κρατά τη μύτη μέχρι να το καταπιώ. «Αχ είδες η ζαχαρούλα. Μαγική. Τώρα ηρέμησε, σταμάτα να σκούζεις σαν μοσχάρι και τράβα να γράψεις ό,τι σε φωτίσει ο Θεός και ο Άης Φανούρης μεγάλη η Χάρη του», η μόνιμη ατάκα της. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά ναι, με ένα τρόπο μαγικό όντως με φώτισαν και παρά τις αναποδιές και τις αποτυχίες μου κατάφερα να μην παραμείνω το ξύλο το απελέκητο όπως προέβλεπαν διάφοροι στενοί συγγενείς και φίλοι. Γι’ αυτό παιδάκια μην μασάτε. Λίγη ζαχαρίτσα μόνο και ο Θεός βοηθός. Καλή επιτυχία!!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|