Και ύστερα λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μην βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ... Οδυσσέας Ελύτης
0 Comments
Μπροστά στον τόσο πόνο, μπροστά στα τόσα αναπάντητα γιατί, δεν χωράνε λόγια, φασαρία, φωνές, τηλεοπτικά πάνελ, αναλύσεις, κόμματα, πολιτικοί . Δεν χωράει τίποτα απολύτως εκτός από ενός λεπτού σιγή.. Μόνο σιωπή. Μια εκκωφαντική και γεμάτη σεβασμό σιωπή για όλους αυτούς που έφυγαν αλλά και όλους όσους έχουν μείνει πίσω και θρηνούν. Τι μπορείς άλλωστε να πεις σε αυτή την άγνωστη γυναίκα που μέσα σε λίγα λεπτά έχει χάσει τα πάντα; Να της πεις κάνε κουράγιο, να της πεις μείνε δυνατή, τι να της πεις που να μην είναι τόσο λίγο και τόσο άχρηστο; Ποιές λέξεις παρηγοριάς μπορείς να βρεις να γράψεις γι' αυτή τη μάνα που τώρα παρακολουθείς από την οθόνη του σαλονιού σου να τριγυρνά απεγνωσμένη στα συντρίμμια, ψάχνοντας να βρει μέσα στα αποκαΐδια και τις στάχτες ότι έχει απομείνει απ' τα παιδάκια της , απ' τη ψυχή της, απ 'τη ζωή της ολόκληρη; Αυτό το τόσο συνηθισμένο απόγευμα καλοκαιριού, ο χρόνος γι' αυτήν σταμάτησε για πάντα. Αυτό το τόσο οριστικό τέλος είναι δικό της, της ξεριζώνει τα σωθικά και ότι και αν πεις και ότι κι' αν γράψεις θα φανεί τόσο μα τόσο φτηνό, προσβλητικό, γελοίο. Η γυναίκα αυτή πριν αποχαιρετίσει τους δικούς της για να πάει στη δουλειά βλέπει τα μικρά της να πλατσουρίζουν στη πλαστική πισίνα χαρούμενα. Τους στέλλει δύο πεταχτά φιλιά και φεύγοντας σκέφτεται πόσο τυχερή είναι που έχει τους παππούδες να προσέχουν τα εγγόνια τους σε αυτό το μικρό εξοχικό λίγο έξω απ την Αθήνα. Όταν ξαναγυρνά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Τίποτα από τη ζωή της πριν να ξεσπάσει το κακό. Μόνο σκοτάδι, καπνός και μυρωδιά θανάτου που ξεπηδά από παντού . Οι θεριεμένες φλόγες τα σάρωσαν όλα στο διάβα τους και μέσα τους μαζί με τόσους άλλους, χάθηκαν για πάντα τα παιδιά της, η μάνα της, ο κόσμος της ολόκληρος. Υπάρχει κάτι να πεις για να την παρηγορήσεις; Μπορείς να της πεις πως όλα θα γίνουν όπως πριν και πως θα τους ξαναδεί σε λίγο και πάλι; Μην μιλάς λοιπόν , μην πεις κουβέντα. Κάνε επιτέλους σιωπή. Απόλυτη. Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν και οι καμπάνες.. Σωπαίνει και ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του.. .Γιάννης Ρίτσος |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|