Ω Έλατο , ω έλατο μ’ αρέσεις ,πως μ’ αρέσεις...Έλα όμως που αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν μ’ αρέσεις καθόλου δεν μ’ αρέσεις! Τώρα εγώ βρίσκομαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ως άλλος Μακρόπουλος. Νίκος Μακρόπουλος λαϊκός αοιδός για να εξηγούμεθα. Μην με παρεξηγήσετε! Δεν είμαι από αυτούς τους σκουντούφληδες τύπους που δεν αγαπούν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, γιορτές και πανηγύρια. Αντιθέτως, τρελαίνομαι όταν το σπίτι μου φοράει τα καλά του και ρεβεγιονάρει γενικώς! Και συνήθως το αγαπώ το δέντρο μας το καμαρωτό με τις γυαλιστερές μπαλίτσες και τα φανταχτερά λαμπάκια που δίνουν το έναυσμα για τη μεγάλη αυτή γιορτή που σε λίγο έρχεται με το καλό! Είπα τη μαγική λέξη; Eίπα λαμπάκια; Ε αυτά ακριβώς τα λαμπάκια είναι που απόψε με αποτελειώνουν. Γιατί τώρα έχουν ανάψει τα δικά μου και θέλω να βγω στους δρόμους ουρλιάζοντας! Παίρνω τα πράγματα από την αρχή όσο πιο ψύχραιμα μπορώ... Έτσι για να σας βάλω και σας στο κλίμα μπας και καταλάβετε γιατί το ω έλατο ω έλατο και εγώ έχουμε διακόψει μέχρι νεοτέρας κάθε είδους επικοινωνία. Ήρθε λοιπόν η στιγμή η ευλογημένη να στολίσουμε και εμείς. Δηλαδή η μητέρα μου και εγώ γιατί για τα παιδιά μου ούτε λόγος. Δεν ασχολούνται πια με αυτά αν και την κριτική τους και τα σχόλια τα κάνουν πρώτοι και καλύτεροι. Πριν ξεκινήσουμε, προσπαθώ να φτιάξω και λιγάκι χριστουγεννιάτικη την ατμόσφαιρα μας. Με ανάλογη μουσική, ζεστή σοκολάτα απαραιτήτως και μπόλικη καλή διάθεση. Έτσι αρχίζουμε... Το πως καταλήγουμε όμως είναι μια εντελώς άλλή και ιδιαιτέρως πονεμένη ιστορία. Κατεβάζω λοιπόν το δέντρο από το πατάρι. Εδώ διευκρινίζω. Το εν λόγω δέντρο βρίσκεται διάσπαρτο σε διάφορα κομμάτια, κλαδιά και κλαδάκια σε μαυροσάκουλα που σέρνω με δυσκολία. Αφού τελειώσω με αυτό βγάζω και τα δεκάδες κουτιά με τα στολίδια και τα καταραμένα τα λαμπάκια/ λαμπιόνια όπως θέλετε πείτε τα και κάνοντας τον σταυρό μου ξεκινώ. Αρχικά με την συναρμολόγηση του δέντρου. Με τα χρόνια η βάση του είναι χιλιόστραβη , κάτι κλαδάκια του αγνοούνται εδώ και χρόνια αλλά δεν βαριέσαι λεω θα κάνει τη δουλειά του και φέτος και του χρόνου βλέπουμε! Αρχικά είμαι απόλυτα κουλ και ήρεμα και μεθοδικά τοποθετώ τα κλαδάκια μου ωραία ωραία . Τρόπος του λέγειν το ωραία γιατί το δεντράκι μας δεν εννοεί να πάρει το σωστό αρμονικό σχήμα του κάθε αξιοπρεπούς έλατου με τίποτα. Μισή ώρα αργότερα και με υπερπροσπάθεια από μέρους μου, η συμβολή και ‘’βοήθεια’’ της μητέρας μου έχουν αρχίσει να με εκνευρίζουν ιδιαιτέρως. Καθισμένη σε μια πολυθρόνα περιορίζεται σε νουθεσίες του τύπου:΄΄ Μα δεν το έβαλες ίσια...Πιο πάνω... Πιο κάτω... Φαίνεται κενό...Δεν το κάνεις καλά χρυσό μου κορίτσι...’’. Αποφασίζω να ζητήσω τη βοήθεια του γιόκα που είναι στο δωμάτιο του. Του χτυπώ την πόρτα η οποία φυσικά θα παραμείνει ερμητικά κλειστή. Τη δέκατη φορά που χτυπώ με δύναμη πια και φωνάζοντας τον ακούω από το δωμάτιο ένα θηρίο να βρυχάται. ‘’ Κοιμάμαι’’ ουρλιάζει το θηρίο το ανήμερο γεγονός που σβήνει κάθε ελπίδα μου για βοήθεια από το σπλάχνο μου. Πραγματικά διερωτώμαι τι απέγιναν τα όμορφα μικρά παιδάκια μου που κάποτε στόλιζαν χαρούμενα το δέντρο μας γελώντας και τραγουδώντας και πως τώρα στη θέση τους κυκλοφορούν αδιάφοροι αυτοί οι αγριεμένοι κανίβαλοι; Η δε μανούλα μου τον χαβά της! Ευτυχώς κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι το μάτι μου έχει αρχίζει να γυαλίζει επικινδύνως και στα μουλωχτά αποχωρεί. Καλύτερα για να μη σκοτωθούμε σκέφτομαι. Συνεχίζω το στήσιμο το οποίο κουτσά στραβά, κυριολεκτικά ομιλούσα, κάποια στιγμή τελειώνει. Ως γνωστόν ο ορθός τρόπος στολίσματος του δέντρου είναι να βάλεις πρώτα από όλα τα λαμπάκια/ λαμπιόνια όπως θέλετε πείτε τα το είπαμε αυτό και μετά να αρχίζεις να κρεμάς τα στολίδια και τα διάφορα άλλα χριστουγεννιάτικα φρουφρου. Έτσι και γω λοιπόν ως λογικό και σώφρον άτομο ξεκινώ με αυτά. Τα βγάζω από τα κουτιά τους. Ως εδώ! Αντικρίζω ένα τεράστιο χιλιομπερδεμένο κουβάρι με δεκάδες λιλιπούτεια φωτάκια να ξεπροβάλουν από παντού. Δεν υπάρχει αρχή αλλά ούτε και τέλος. ‘’Δεν πετάγομαι να πάρω καινούργια΄΄ λεω στον εαυτό μου αλλά αμέσως μετά με πιάνει η μανία να ξεμπερδέψω αυτά γιατί σιγά το πράγμα. Τραβάω από δω τραβάω από κει και ξανά μανά. Κάνω διάλειμμα για τσιγάριο και για να ‘’ξελαμπικάρω΄΄ -τον πιάνετε τον συνειρμό ε;- και ξανά προς τη Δόξα τραβώ... Δεκα τσιγάρα αργότερα, με τα νεύρα τσίτα και παλεύοντας με τα παλιοσύρματα γίνεται το θαύμα και ως δια μαγείας τα λαμπάκια/ λαμπιόνια ξεμπερδεύονται και με ιαχές χαράς ξεκινώ προς την τοποθέτηση τους πάνω στον Πύργο της Πίζας έλατο μας! Στη φάση αυτή εγώ είμαι ήδη με μη σώας τας φρένας και το μόνο που θέλω είναι να αρπάξω δέντρο και συμπράγκαλα και να τα πετάξω από το παράθυρο. Παρόλα αυτά συνεχίζω να απλώνω τα λαμπάκια/ λαμπιόνια μας και την ώρα που σχεδόν τα έχω απλώσει όλα στα βάθη των δεκάδων μικρών κλαδιών να’ σου και η γλυκιά μου μανούλα! Εμφανίζεται δριμύτερη και έτοιμη για να μου ρίξει τη χαριστική βολή! ‘’Μπα ακόμη να τελειώσεις ;’’με ρωτά. ‘’ Όχι, λιγάκι με βασάνισε η υπόθεση δέντρο μανούλα...’’, απαντώ ξεψυχισμένα περιμένοντας τουλάχιστον μια κάποια επιβράβευση. Συνεχίζει ακάθεκτη. ‘’ Δοκίμασες τα φωτάκια πρώτα αν ανάβουν;’’ Mου έρχεται έντονα η επιθυμία να της δαγκώσω τη μύτη γιατί εννοείται πως έχει δίκιο. Και αυτό είναι που με τρελαίνει ακόμη πιο πολύ. ‘’Αν δεν τα δοκίμασες τζάμπα ο κόπος μας!’’ Αυτό το ‘’μας’’ που ξεστομίζει αποτελεί την επιτομή του απόλυτου θράσους και της το λεω. Αγνοεί το σχόλιο μου και μπαμ μου τη ρίχνει τη βολή που λέγαμε! ‘’ Το πιο πιθανόν να είναι καμένα΄΄, μου λεει με ύφος και νοιώθω πραγματικά να σβήνω. Τα βάζω στη πρίζα! Ανταπόκρισης μηδέν! Dead. Mortes. Καπούτ! Κάπου εδώ το χαρούμενο, μικρό ξωτικό που κρύβω μέσα μου, θλιμμένο με αποχαιρετά! Χάνεται για πάντα στον σκοτεινό δρόμο με τις λεύκες... Ο Φρέντυ Κρούκερ είναι τώρα εδώ... Άντε και του χρόνου guys μου και που είστε; Πριν βάλετε τα λαμπάκια στο δέντρο κάντε πρώτα ένα τσεκ... Μίνα Σαμψών
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|