«Αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα», ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα και εσύ στην πίστα, με τη γυναικοπαρέα σου, μια γυναικοπαρέα που «ήρθε απόψε από τα παλιά», δίνετε τα ρέστα σας και σίγουρα το διασκεδάζετε με τη ψυχή σας. Ξαφνικά νοιώθεις πως δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από εκείνο το τελευταίο εφηβικό πάρτι που ξεσαλώσατε παρέα και ας λένε τα χρόνια που πέρασαν πως πάει καιρός!
Μια δίνει ή τουλάχιστον έτσι νομίζει, ρυθμό με ένα ντέφι που με κάποιο τρόπο καταλήγει στα χέρια της και από κείνη τη στιγμή και για το υπόλοιπο της βραδιάς δεν εννοεί να το αποχωριστεί λεπτό. Άλλη στροβιλίζεται και χορεύει με έμφυτη μαγκιά αλλά και νάζι, μια άλλη βαράει παλαμάκια και χασκογελά ενώ άλλη προσπαθεί όχι με πολύ επιτυχία ομολογουμένως να αποθανατίσει τη στιγμή. Παλιές συμμαθήτριες. Τις κοιτάς, την κάθε μια ξεχωριστά και νοιώθεις ένα παράξενο συναίσθημα οικειότητας και μια αλλόκοτη ζεστασιά να πλημμυρίζει την καρδιά. Όμορφες γυναίκες, η κάθε μια με το δικό της μοναδικό τρόπο, αληθινά χαρούμενες για την αποψινή αυτή συνεύρεση που αποφασίστηκε και εσύ εννοείται πως δεν θα την έχανες με τίποτα. Με κάποιες από την παρέα μπορεί και να χάθηκες μέσα στα χρόνια και στη διαφορετική πορεία που σου επεφύλαξε η ζωή αλλά ξαφνικά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σ’ αυτό το τραπέζι, το βράδυ αυτό, κάτι μέσα σου κάνει ένα περίεργο κλικ και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως με αυτές τις γυναίκες που συνάντησες για πρώτη φορά εδώ και τριάντα και βάλε χρόνια πάντα θα σε συνδέει μια αόρατη κλωστή και ας μην είστε κολλητές και πάντα παρούσες η μια στη ζωή της άλλης. Οι τόσες αναμνήσεις και μια κοινή πορεία από την εποχή εκείνης της άχαρης εφηβικής τρέλας και της επανάστασης του σκισμένου σου τζιν και του περμανάντ μαλλιού με τη φράντζα κοκοράκι, περνούν σαν ταινία απ΄ το μυαλό και καθώς τις κοιτάς, γίνεστε όλες «συνένοχες απόψε στην τρέλα» χωρίς πολλά λόγια, εξηγήσεις και γιατί. Στη ζωή της καθεμίας έχουν σίγουρα συμβεί πολλά. Σημαντικά και ασήμαντα, έρωτες, αγάπες, παιδιά, προδοσίες, απώλειες που κάπου εκεί στο κατώφλι των πρώτων «ήντα» σε κάνουν ίσως να βλέπεις τα πράγματα λιγάκι αλλιώς. Όμως απόψε το νοιώθεις όσο ποτέ άλλοτε πως όσο και αν αλλάξατε και όσο και αν οι νέες σας ζωές σας είναι διαφορετικές και λίγο άγνωστες μεταξύ τους , οι παλιές συμμαθήτριες παραμένετε στην ουσία ίδιες όπως τότε. Ηλικιακά σίγουρα παλιές και αγαπημένες συμμαθήτριες μπορεί να μην είμαστε πια «η πιτσιρίκα» που τόσο απεγνωσμένα αγαπά και ποθεί ο αοιδός . Το κέφι και όρεξη μας όμως και η επιλογή απόψε να περάσουμε όμορφα παρέα αποδεικνύει πως όλα τελικά είναι στο μυαλό και στον τρόπο που ο καθένας αποφασίζει να μεγαλώσει χωρίς να «σκοτώσει» το πιτσιρίκι που ζει μέσα του. Και νοιώθω ευλογημένη και τόσο πολύ χαρούμενη γιατί εμείς, οι παλιές συμμαθήτριες, από επιλογή και χωρίς φόβο να κατηγορηθούμε για παλιμπαιδισμό και αφέλεια αποφασίσαμε ομόφωνα και χωρίς μεταξύ μας προσυνεννόηση να κρατήσουμε τη ψυχούλα μας για πάντα «πιτσιρίκα». Κοριτσάρες μου σας αγαπώ, «αγαπώωω μια πιτσιρίκααα»!!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|