Διάβασα αυτή τη βδομάδα για τον κύριο που έχασε τη ζωή του γιατί στην πολυκατοικία που έμενε σε κάποιο προσφυγικό συνοικισμό δεν λειτουργούσε το ασανσέρ. Με αφορμή λοιπόν αυτήν την τόσο θλιβερή είδηση ξαναδημοσιεύω το χρονογράφημα μου για τον παππούλη του δευτέρου που έγραψα πριν από κάποιους μήνες. Απλά λυπάμαι πολύ γιατί σε αυτόν τον τόπο αφήνουμε τα πράγματα στη μοίρα τους μέχρι να γίνει το κακό και μετά θυμόμαστε να λάβουμε μέτρα. «Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Βγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια της ημέρας. Καθώς πλησιάζω τον μεγάλο πράσινο κάδο στην είσοδο του σπιτιού μου αντιλαμβάνομαι κάτι να κινείται μέσα στα δέντρα.
Πάλι οι γάτες κάνουν πάρτι σκέφτομαι και προχωρώ. Στο επόμενο δευτερόλεπτο αντιλαμβάνομαι πως κάνω λάθος. Αυτό που βλέπω δεν είναι τα χαριτωμένα αδέσποτα της γειτονιάς αλλά άνθρωπος. Αμέσως πανικοβάλλομαι και τσιρίζω σαν τρελή. «Ποιος είστε;» Η υστερική φωνή μου εννοείται πως τρομάζει την σκοτεινή φιγούρα που ξαφνικά στέκεται μπροστά μου ψελλίζοντας συγγνώμη. Μέσα στο σούρουπο διακρίνω ένα μικροσκοπικούλικο γεροντάκι που με κοιτάει απολογητικά. «Χίλια συγγνώμη για τη φωνή που έβαλα αλλά με τρομάξατε», του λέω και νοιώθω την καρδιά μου να σπάει. Τον βλέπω να μου σκάει ένα ντροπαλό χαμόγελο. Σχεδόν ψιθυριστά, μου εξηγεί πως ψάχνει για τενεκεδάκια και παλιοσίδερα που τα πουλά στην ανακύκλωση για λίγα ευρώ. Ότι βγάλει το δίνει στην εγγόνα του που πάει στο γυμνάσιο. Ανεβάζει τα χέρια του για να μου δείξει τις δύο πλαστικές σακούλες που κρατά. Είναι γεμάτες από στραβωμένα κουτάκια αναψυκτικών και κάτι παλιές σιδερένιες κρεμάστρες που αμέσως αναγνωρίζω. Αισθάνομαι ότι θα βάλω τα κλάματα. Στο πρόσωπο του βλέπω ξαφνικά τον δικό μου παππού. Θέλω να τον αγκαλιάσω σφικτά αλλά φοβάμαι μήπως με περάσει για τρελή. Δεν ξέρω τι να του πω. Σκέφτομαι μήπως τον προσβάλω αλλά θέλω να τον γνωρίσω. Τον προσκαλώ να έρθει μέσα να τον κεράσω κάτι να φάει. «Χρυσή μου δεν είμαι ζητιάνος! Αυτό που κάνω τώρα είναι η δουλειά μου. Ένα πιάτο φαγητό έχω να φάω…» μου απαντά απότομα. Σχεδόν θυμωμένα αλλά με μια απόλυτη αξιοπρέπεια και περηφάνια. Στεναχωριέμαι γιατί δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση και του ζητώ συγγνώμη. Επιμένω ωστόσο να τον κεράσω κάτι. «Ελάτε μέσα έστω και για ένα ποτηράκι νερό». Καταφέρνω να τον πείσω και λίγα λεπτά αργότερα καθόμαστε στο παγκάκι της αυλής μου. Τρώμε παγωτό. Το πρώτο παγωτό της σεζόν παρέα με τον παππούλη που μαζεύει τενεκεδάκια για να χαρτζιλικώνει την εγγονή του. Ξαφνικά νοιώθω λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Κάτω από τη λάμπα του κήπου τον παρατηρώ καλύτερα. Δεν είναι πάνω από ενάμιση μέτρο. Φορά ρούχα πεντακάθαρα και μυρίζει λεμόνι. Το βλέμμα στο ζαρωμένο του πρόσωπο έξυπνο και τόσο πολύ βαθύ. Τον αγαπώ ακαριαία. Μου μιλά για το χωριό του στην επαρχία Αμμοχώστου. Για την προσφυγιά. Για το παλιό διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου στις προσφυγικές πολυκατοικίες απέναντι. Μου παραπονιέται για το χαλασμένο ασανσέρ που κανείς δεν έρχεται να φτιάξει. Τον δυσκολεύει πολύ γιατί δεν μπορεί πια να ανεβαίνει τόσα σκαλιά. Μου μιλά για την τριανταφυλλιά που μεγαλώνει στο μπαλκόνι του. «Σαν δέντρο έχει γίνει. Και τα τριαντάφυλλα της, τα πιο κόκκινα όλης της γειτονιάς. Τα φυτά, χρυσή μου κόρη, θέλουν αγάπη. Της τριανταφυλλιάς μου εγώ της μιλώ και αυτή μ’ ακούει…» «Ωραίο το παγωτό σου» μου λέει με ευχαρίστηση και γελά, με μια αθωότητα σχεδόν παιδική. Δέχεται να τον πάω στο σπίτι με το αυτοκίνητο γιατί έχει σκοτεινιάσει πια για τα καλά. Έχει και τις σακούλες του να κουβαλήσει. Μέσα στο αυτοκίνητο συμφωνούμε πώς όλη τη βδομάδα θα μαζεύω τενεκεδάκια και κάθε απόγευμα Σαββάτου θα περνά να τα παίρνει. Δίνουμε τα χέρια σφραγίζοντας με τον τρόπο αυτό την πιο αξιοπρεπή συμφωνία που έκλεισα ποτέ μου. Τον αφήνω έξω από την πολυκατοικία στον προσφυγικό συνοικισμό απέναντι από το σπίτι μου. Καθώς τον βλέπω να απομακρύνεται νοιώθω ξαφνικά τεράστιο θυμό για αυτή την κοινωνία και στην ουσία για όλους εμάς που αδιαφορούμε για αυτόν τον παππούλη και για κάθε παππούλη που αναγκάζεται να μαζεύει τενεκεδάκια στα ογδόντα του και να γυρνά σε ένα παμπάλαιο διαμέρισμα χωρίς ασανσέρ... Κοιτάω πάνω. Στο μπαλκόνι του δευτέρου, βλέπω τα πιο όμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα που είδα ποτέ...». Υ.Γ Το χρονογράφημα αυτό κυκλοφορεί στο βιβλίο το Κουτάκι της Καρδιάς που βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία παγκυπρίως. Χαρίστε το στα αγαπημένα σας πρόσωπα και όλοι μαζί θα ενισχύσουμε την πρωτοβουλία του Λουκά Φουρλά We are One για τα παιδάκια που παλεύουν με καρκίνο στο Παιδοογκολογικό. Γιατί κανένα παιδάκι δεν πρέπει να παλεύει μόνο του.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|