Κάποιοι σε θεωρούν ήρωα. Παλικάρι. Αγωνιστή. Για κάποιους άλλους εσύ είσαι ο Προδότης. Εγκληματίας. Για άλλους το εξιλαστήριο θύμα. Για μένα είσαι απλά ο πατέρας μου.. Οι δύο μας χάσαμε στα αλήθεια στιγμές πολύτιμες αλλά οι λίγες που ζήσαμε παρέα, σημερινές αναμνήσεις καρδιάς και μαθήματα ζωής… ανεκτίμητα. Αυτά που λες, ο τρόπος που σκέφτεσαι, αυτή καθ’ αυτή η ανεμοδαρμένη σου ζωή, φάροι που με κρατούν παρά τα μικρά λοξοδρομήματα τελικά εντός πορείας. Το χαμόγελο σου όταν συναντάς φίλους που σ’ αγαπούν αλλά και αυτούς που σε κατηγορούν και σε βρίζουν, μπορώ πια να το κατανοήσω και να αναγνωρίσω το μεγαλείο αλλά και τη σοφία του. Αλήθεια είναι τόσα αυτά που κουβαλώ από σένα και με καμάρι και περηφάνια τώρα μαθαίνω στα παιδιά μου σαν τους μιλώ για τον παππού τους. Αλυσίδα που δεν σπάει ποτέ και πάντα θα γράφει το όνομα σου. Πάνω απ όλα οι φίλοι καρδιάς. Η οικογένεια από επιλογή τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή του καθενός και οι δικοί σου, οι πραγματικοί φίλοι καρδιάς, το αποδεικνύουν κάθε μέρα και ας έχεις φύγει τόσο καιρό. Κάποιους που από φόβο σε πουλούν και σου γυρνούν τη πλάτη, τους συγχωρείς γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γενναίοι μου λες. Η τόλμη, η πιο μεγάλη αρετή στον άνθρωπο. Δεν φοβάσαι τίποτα και κανένα εκτός από τον Θεό. Φυλακές, αγχόνες, βασανιστήρια μου τα διηγείσαι σαν παραμύθι και χαμογελάς. Η γενναιότητα σου και ο τρόπος που μπαίνεις μπροστά σε όλα, αψηφώντας τα πάντα ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό- τίμημα που πληρώνεις βαρύ-στοιχεία που θαυμάζω και ψάχνω παντού να βρω. Αναλαμβάνεις την ευθύνη όχι μόνο των πράξεων σου αλλά και μιας ολόκληρης «μαύρης» για την πατρίδα εποχής με τόσους ενόχους με μια στωικότητα και μια λεβεντιά που από πολύ νωρίς αλλάζει εντελώς την κοσμοθεωρία μου.. Βοηθάς. Τους πάντες. Και τους φίλους και τους εχθρούς. Αυτούς που έχουν ανάγκη όσο και όπως μπορείς τους κοιτάς και τους προσέχεις. Ακόμη και λίγο πριν φύγεις, καταρρακωμένος και τόσο άρρωστος, εσύ συνεχίζεις να βοηθάς. Έτσι είσαι εσύ και σε θαυμάζω για τη μεγάλη σου παιδική καρδιά. Δεν καταφέρνω πάντα να σου μοιάσω σ’ αυτό. Δεν έχω ίσως τόση καλοσύνη ούτε τη δύναμη που έχει η δική σου ψυχή.
Από σένα μαθαίνω να αγαπώ την ομάδα μας. Η σημαία της Ανόρθωσης στολίζει την οροφή του δωματίου των παιδιών μου. Από σένα μαθαίνω να αγαπώ τα άλογα. Το έμβλημα της δουλειάς μου ένα άλογο δυνατό και περήφανο. Από σένα μαθαίνω να αγαπώ το γράψιμο και αυτό το κομμάτι αφιερωμένο σε σένα παπά μου… Από σένα μαθαίνω να αγαπώ τους πιο αδύναμους, τους περιθωριακούς, τους διαφορετικούς. Τους κάθε λογής κυνηγημένους… Από σένα μαθαίνω να αγαπώ τους ρομαντικούς επαναστάτες… Και από σένα κυρίως μαθαίνω να αγαπώ την πατρίδα μου όσο και αν κάποιες φορές με πληγώνει… Έτσι σε πλήγωσε και σένα το ξέρω όμως έφυγες το ίδιο αγνός, αμετανόητος και ονειροπόλος πατριώτης ... Στον δικό μου Άτρωτο που πάντα είναι μαζί μου...
1 Comment
MICHAEL NICHOLAOU
15/5/2019 10:35:53
ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΨΩΝ ΕΠΕΛΕΓΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΥΜΑ...ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ , ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ... ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ... ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ ... ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΜΟΝΟ , ΓΙΑΤΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΨΩΝ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΠΑΓΙΔΑ ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΤΙΣ 15/7/1974 , ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΙΔΙΑ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ 1970 , ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟΥ ... ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΠΑΝΤΑΖΗ ΥΠΕΙΡΧΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ - <<ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ , ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑΣ ΟΙΚΙΑΣ ΤΩΝ , Η ΩΡΑ 0430 ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 16/7/1974>> ... ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΨΩΝ ... ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΥΒΡΑΙΟΛΟΓΙΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ... Η ΩΡΑ 1100 ΣΤΙΣ 15/7/1974 Ο ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΨΩΝ ΕΙΠΕ - <<ΔΕΝ ΕΙΜΟΥΝ ΑΝΤΙΜΑΚΑΡΙΑΚΟΣ , ΑΛΛΑ ΤΙ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ??? ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΗΝ ΡΩΣΣΙΑ ??? ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ??? Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ>> ... ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΙΟΥ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΟ ΠΕΡΙΟΡ&I
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|