Λοιπόν σήμερα και μετά από ένα ανάλογο περιστατικό που μόλις έζησα οφείλω να παραδεχτώ πως ανήκω σε αυτή την τόσο γελοία και σαχλή κατηγορία ανθρώπων που έτσι και δουν κάποιον να πέφτει κάτω και να γκρεμοτσακίζεται πεθαίνουν στα γέλια, χτυπιούνται στα πατώματα και γενικώς παθαίνουν αμόκ. Το ξέρω πως αυτή η συμπεριφορά είναι αυτό που λέμε «Αίσχος!» αλλά σας μιλώ ειλικρινά δεν μπορώ να το ελέγξω καθόλου. Παρόλο που ντρέπομαι να το παραδεχτώ οι τούμπες, τα σαβουριάσματα και αυτού του είδους τα ατυχήματα είναι ότι πιο αστείο μπορώ να δω και γίνομαι εντελώς γαϊδούρι, γελώντας υστερικά και δυνατά σε σημείο να πνίγομαι... Τόσο ξεφτίλα δηλαδή.
Για παράδειγμα πριν από πολλά χρόνια μπαίνουμε με μια φίλη - που μετά το ακόλουθο περιστατικό εννοείται γίνεται πρώην αφού δεν μου ξαναμίλησε και με το δίκιο της - σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο κάπου στα Εξάρχεια. Σκοτεινό και γεμάτο ράφια παντού. Ζητούμε ένα συγκεκριμένο βιβλίο και εκεί που ψάχνουμε τα ράφια ξαφνικά την χάνω από δίπλα μου και ακούω ένα δυνατό κρότο. Στο επόμενο δευτερόλεπτο κοιτάω κάτω και σε πρώτη φάση παθαίνω σοκ. Βλέπω την φίλη μου θαμμένη σε μια καταπακτή τριών μέτρων με δεκάδες βιβλία και πανάρχαιους τόμους από πάνω της. Τα πόδια της σηκωμένα στον αέρα και το πρόσωπο της έχει μια έκφραση λες και μόλις την φίλησε ο Φρέντυ Κρούκερ. Αυτό ήταν! Αντί να τρέξω να βοηθήσω όπως προσπαθεί να κάνει ο ηλικιωμένος βιβλιοπώλης που αν έχετε τον Θεό σας έχει ανοίξει μέσα στη μέση του μαγαζιού του αυτή την τρύπα στο πάτωμα για να κατεβαίνει στο υπόγειο, αρχίζω να γκαρίζω και να κακαρίζω σαν βλαμμένο γεγονός που κάνει το όλο σκηνικό ακόμη πιο σουρεάλ. Όπως καταλαβαίνετε η φιλία μας κάπου εκεί λήγει άδοξα και όταν λίγες μέρες μετά προσπαθώ να επανορθώσω εξηγώντας της πως αυτή η κατάπτυστη συμπεριφορά μου είναι πέρα από τις δυνάμεις μου αφού πρώτα με σκυλοβρίζει στη συνέχεια απειλεί να με χτυπήσει με την πατερίτσα της και κάνει να με κλωτσήσει με τον γύψο που έχει στο πόδι... Θυμάμαι τώρα και μια άλλη περίπτωση που βγαίνω πρώτη φορά με κάποιον όνομα και μη χωριό.. Με καλεί που λέτε σε δείπνο σε κυριλέ εστιατόριο της πόλης όπου συχνάζει όλη η καλή κοινωνία... Καθόμαστε ωραία- ωραία και όλα κυλούν όμορφα και νοιώθω πως πάει να δέσει το γλυκό. Με το κρασάκι μας και τα γκουρμέ μας και όλα τα καθωσπρέπει μας. Κάποια στιγμή σηκώνεται και όταν ξαναγυρνά, ο καημένος ο σερβιτόρος κάνει να του τραβήξει λίγο την καρέκλα για να κάτσει. Ειλικρινά δεν ξέρω πω γίνεται, ο τύπος δεν πετυχαίνει ποτέ την καρέκλα του, σωριάζεται στο πάτωμα με δύναμη και μαζί του παίρνει ποτήρια, πιάτα και γενικώς το τραπέζι ολόκληρο. Γιατί Θεούλη μου, μου το κάνεις αυτό σκέφτομαι αφού την συνέχεια την γνωρίζω πολύ καλά. Αρχίζω να ουρλιάζω από τα γέλια, κλαίω...και μαζί με μένα και το υπόλοιπο μαγαζί. Ο συνοδός μου δυστυχώς όμως δεν το βρίσκει και τόσο αστείο και όπως είναι φυσικό η σχέση αυτή σταματά πριν καλά- καλά αρχίσει. Μη νομίζετε όμως πως αντιδρώ έτσι μόνο με τους άλλους. Όταν γκρεμοτσακίζομαι εγώ, εκεί να δείτε γέλια και υστερίες. Για να καταλάβετε όταν μια φορά φεύγοντας με ύφος και ιδέα από μπαράκι στην παραλία αφού έχω τσακωθεί με τον καλό μου, σκοντάφτω καταλήγοντας σε αυλάκι γεμάτο λάσπες και σκουπίδια. Δεν μπορώ να σταματήσω να γελώ για ώρες παρόλους τους μώλωπες και το σακάτεμα μου για να μην πω για το ρεζίλεμα... Πριν από λίγο είδα ένα όμορφο κουστουμαρισμένο κύριο στο πάρκινγκ. Μέχρι να κάνω δύο βήματα τον βλέπω σωριασμένο φαρδύ πλατύ να κοιτάει γύρω του μπας και τον έχει δει κανείς. Χίλια συγγνώμη καλέ μου άγνωστε. Σε είδα εγώ και αυτό σου φτάνει όπως πολύ καλά κατάλαβες...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|