Ότι όλος ο κόσμος βλέπει Μουντιάλ όπου και αν πάω να το δεχτώ και να πω και ένα τραγούδι. Και για να πω την αμαρτία μου κάποια ματσάκια και γω τα βλέπω ευχαρίστως αν βρω χρόνο και αξίζουν. Όμως το να γυρίζω σπίτι απ΄ τη δουλειά και να βρίσκω τη μάνα μου καρφωμένη στο γυαλί να βλέπει τον Ρονάλντο της, σας μιλάω πραγματικά με προσπερνά. «Τι κάνεις μανούλα» τη ρωτώ γιατί έχω να τη δω από το πρωί που έφυγα για το γραφείο.
Μου κάνει νεύμα με το χέρι πως είναι καλά χωρίς καν να γυρίσει το κεφάλι της προς το μέρος μου. Στη δεύτερη ερώτηση μου για κάτι περί του τι θα φάμε και για τα παιδιά την ακούω να μου λέει «Σςς, βλέπω!! Κάτσε και συ και μη μιλάς, παίζει ΤΟ ΠΑΙΔΙ …» Όπου «παιδί» για τη μητέρα μου για όσους δεν καταλάβατε είναι στην προκειμένη ο Ρονάλντο, ναι βρε ο Κριστιάνο, για τον οποίο η 75χρόνη μητέρα μου δεν σηκώνει κουβέντα. «Καλά ρε μάνα τι κουρεύεις εσύ από την Πορτογαλία και τον Κριστιάνο;», τη ρωτώ καθώς την παρακολουθώ να ανάβει τσιγάρο αγχωμένη και προβληματισμένη για την έκβαση του αγώνα. «Αυτός είναι άντρας παιδί μου όχι αστεία, πάμε Πορτογαλία γεράαα», μου απαντά με τσιριχτή φωνή βάζοντας το πρόσωπο της προκλητικά μέσα στα μούτρα μου και γελά. Πραγματικά μπροστά στο θέαμα αυτό μένω εντελώς άφωνη. Μια κυρία μιας κάποιας ηλικίας, κομψή και καθωσπρέπει που εκτός των άλλων είναι και μητέρα μου και γιαγιά των παιδιών μου, να κτυπιέται στον καναπέ και να φωνάζει σαν τον τελευταίο χουλιγκάνο παρακολουθώντας το «μωρό» από την Πορτογαλία, μου φαίνεται τόσο αστείο. «Χαρά στην ώρα που τον γέννησε αυτή η μάνα βρε παιδί μου» μου λέει και την ακούω να μου εκθειάζει ένα- ένα τα προσόντα του. Από την «πόση ομορφιά μαζεμένη και τι ύψος χρυσή μου, όχι ζουμπάς σαν τον άλλο τον γελοίο. Τα δε πόδια του, κοίτα τα βρε κοίτα τα, αγαλματένια! Για να μην σχολιάσω τα εκατομμυριάκια του που τ’ αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ …» «Σιγά ρε μάνα ηρέμησε σε παρακαλώ, μεγάλη γυναίκα…» «Μεγάλη γυναίκα μπορεί να είμαι χρυσό μου που θα μου σχολιάσεις εσύ τώρα την ηλικία μου λες και συ είσαι καμιά μπεμπέκα… Όμως εγώ δεν είμαι ούτε βούρλο ούτε τυφλή σαν εσένα. ..» Εκεί που πάω να της πω να χαλαρώσει λίγο και εντάξει καλούτσικος είναι, δεν λέμε, νάσου το κρίσιμο το φάουλ υπέρ της Πορτογαλίας. Εκτελεστής εννοείται πως θα είναι το παιδί το δικό μας. Λοιπόν σας το ορκίζομαι από την ώρα που το «μωρό» στήνεται για τη φάση μέχρι που η μπάλα φεύγει από τα πόδια του «λεβέντη μου, ο Θεός μαζί σου» και «τρυπά σαν βολίδα» τα δίκτυα του αντιπάλου, η μητέρα μου είναι κυριολεκτικά για ζουρλομανδύα. Σταυρώνει και ξανασταυρώνει την οθόνη, σηκώνεται και φέρνει βόλτες γύρω από τον εαυτό της για γούρι, τάζει φανουρόπιτες βίρα και με προστάζει να βγάλω τον σκασμό για να μπορέσει να συγκεντρωθεί. Αυτή ή ο Κριστιάνο παραμένει μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστο. « Γκόοοολλλλλ» αλαλάζει η μάνα και με την κραυγή της μέχρι και το σκυλί τρέχει να κρυφτεί απ ‘την τρομάρα του. «Μπράβο σου αγόρι μου, μπράβο πασά μου… που θα μου πει εμένα η κάθε άσχετη (εγώ δηλαδή) πως είναι καλούτσικος λες και μιλά για τον κάθε Κωστή και τον κάθε Γιαννή ... Αυτός χρυσό μου είναι ο εξωγήινος Θεός…»!!! Ακούστε συνειρμό που έκανε η γυναίκα και θα με καταλάβετε…!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|