«Mummy τα ρούχα που φοράς δεν είναι της ηλικίας σου!!» μου πετάει χθες με ύφος δασκαλίστικο η δεκαεξάχρονη «ξερόλας» κόρη μου . «Τι θες να πεις μικρό μου λουλουδάκι;» την ρωτώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ γιατί το σχόλιο της, εκτός του ότι με βρίσκει εντελώς απροετοίμαστη, τη δεδομένη χρονική περίοδο με τα πρώτα -ήντα να βρίσκονται πια σε απόσταση αναπνοής, καταφέρνει πρέπει να ομολογήσω να με κάνει κουρέλι.
Συνεχίζει λοιπόν ακάθεκτο το μπουμπούκι μου και περίπου κατσαδιάζοντας με μου εξηγεί πως «για παράδειγμα το σκισμένο σου το τζιν που φοράς όλη μέρα και εκείνο το κόκκινο δερμάτινο σακάκι που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ δεν είναι πια για σένα. Να μη σχολιάσω δε τα τσιμπιδάκια που βάζεις στα μαλλιά και το χαζοκτενάκι με το μαύρο λουλούδι που καρφώνεις στην κοτσίδα σου... Φαίνεσαι βρε mummy κάπως παράξενη». Για να ακριβολογώ στα άπταιστα greeklish της, μου λεει «φαίνεσαι βρε mummy κάπως weird» αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα μας. Επανέρχομαι λοιπόν. Η γκαρνταρόμπα της δικής μου μητέρας είναι πραγματικά ένας κόσμος φτιαγμένος αλλιώς. Τη γυναίκα αυτή, που σήμερα έχει κλείσει πια τα εβδομηνταπέντε της, να την έχει ο Θεός καλά, πάντοτε τη θυμάμαι να ντύνεται όπως ακριβώς της κάνει κέφι χωρίς ποτέ να ζητά τη γνώμη κανενός. Με την ίδια άνεση που φορά φούστα -μπλούζα –ταγιέρ τύπου «Σανέλ» ακριβώς με την ίδια άνεση και αδιαφορώντας αν αρέσει ή δεν αρέσει κυκλοφορεί με παντελονάκι τζιν και πουλόβερ ξεχειλωμένο των παιδιών που δεν θέλει να πετάξει. Λατρεύει τα τουρμπάν (έτσι τα προφέρει η γλυκιά μου γαλλομαθής μητέρα) και συχνά στολίζει το κεφάλι της μ’ αυτά, αδυναμία της τα μεγάλα κουμπιά που με ένα μαγικό τρόπο μετατρέπει σε σκουλαρίκια, τα δε πάντοτε μυστήρια γυαλιά της, σήμα κατατεθέν. Τις προάλλες και ενώ είναι έτοιμη να βγει με τις φίλες της, της λέω πως φορά τη μπλούζα της ανάποδα. «Ε και; Το πολύ -πολύ να πουν πως τρελάθηκα! Χέ...κα» μου απαντά και βγαίνει κυρία. Ανοίγεις τη ντουλάπα της και μέσα βρίσκεις κυριολεκτικά τα πάντα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γούνες και κασμιρένια παλτά στη σειρά, όλα μιας άλλης εποχής που η μητέρα μου λατρεύει. Καλοραμμένα φουστάνια της υψηλότατης εννοείται ραπτικής μαζί με πολύχρωμα και βαρυκεντημένα καφτάνια της γιαγιάς μου που αγαπά να φορά τα καλοκαίρια. Μπλουζάκια αγορασμένα σωρηδόν από καλάθι κάποιας λαϊκής που συνδυάζει μόνο όπως αυτή ξέρει με υπέροχα μακριά μεταξωτά φουλάρια που συχνά πυκνά μετατρέπει και σε φορέματα. «Λίγη φαντασία χρειάζεται μόνο» μου λεει συχνά! «Χρυσό μου για κάνε μου τη χάρη και κλείσε το στόμα σου που θα με μάθεις εσύ να ντύνομαι» μου απαντά όταν και γω κάποια στιγμή στην ηλικία τότε της κόρης μου τολμώ να σχολιάσω την εμφάνιση της σε σχέση με την ηλικία της. « Το στυλ μικρή μου χωριατοπούλα», μου λεει τάχα μου γλυκά, «δεν έχει να κάνει ποτέ με ηλικίες και πρέπει ή δεν πρέπει. Και εκατό χρονών να είσαι, χούφταλο του κερατά, αν θες και φτερό στον κ…λο βάζεις φτάνει να σου πηγαίνει…»
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|