Σου γράφω καλέ μου στον ενεστώτα γιατί για μένα είσαι πάντα εδώ και ας έχεις φύγει ακριβώς σαν σήμερα πριν από τριάντα και βάλε χρόνια. Είσαι για μένα η πρώτη μεγάλη αδυναμία μου. Ακόμη και τώρα, ολόκληρη γυναίκα πια, με παιδιά μεγάλα, δουλειές, υποχρεώσεις, άλλους ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, στ’ ομολογώ αν και είμαι σίγουρη το ξέρεις, υπάρχουν βράδια που σε ψάχνω όπως και τότε στο φωτισμένο ουρανό. Όσο και αν ο καιρός περνά και όσο και αν προχωρώ και ‘γω μαζί του, ένα κομμάτι μου, γλυκέ μου, θα παραμείνει μου φαίνεται για πάντα το κοριτσάκι σου, το «ξύλο το απελέκητο» σου όπως με λες χαϊδευτικά.
Αγαπάς όλα σου τα εγγόνια το ίδιο και είσαι για όλα τα ξαδέλφια, ο καλύτερος παππούς του κόσμου. Η τρικυμία όμως που κτυπά το δικό μας σπίτι και η ταραχώδης ζωή του πατέρα μου που αναγκαστικά τον κάνει απόντα, δένει τους δύο μας για πάντα με ένα τρόπο απόλυτο, μοναδικό. Εσύ γίνεσαι ο δεύτερος πατέρας μου και τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια, ξέρω πως είσαι η ευλογία, η ευκαιρία μου, που μου τη στέλλει ο Θεός, για να μην χαθώ μέσα στα δύσκολα και τα τόσα αλλόκοτα που μας περιμένουν μεγαλώνοντας. Τη μέρα που ξεκινά η χωρίς τελειωμό περιπέτεια της οικογένειας, με κλείνεις σφικτά μέσα στη τεράστια αγκαλιά σου και μου λες να μη φοβάμαι. «Σου υπόσχομαι πως θα είμαι για πάντα δίπλα σου» μου ψιθυρίζεις και την υπόσχεση σου αυτή την τηρείς τόσο απόλυτα και τόσο ολοκληρωτικά. Γιατρέ μου- έτσι σε φωνάζουν όλοι ακόμη και η γιαγιά - η ουσιαστική παρουσία σου στην παιδική καθημερινότητα μου, το βλέμμα σου που κάποτε γελά και άλλοτε γίνεται αυστηρό γιατί δεν μου χαρίζεσαι ποτέ , η σοφία που κρύβεται στα λόγια σου, όλα αυτά και άλλα τόσα που μου μαθαίνεις είναι ακόμη και σήμερα, πίστεψε με, η ασπίδα προστασίας μου. Κάθε πρωί με πηγαίνεις σχολείο με το μεγάλο σαν μαούνα αυτοκίνητο σου, ένα «Βόξολ» εποχής. Θέλω πάντα να κάθομαι μπροστά, δίπλα σου και να σε παρατηρώ. Όταν οδηγείς σου αρέσει να ακούς στο ραδιόφωνο αγγλικό ποδόσφαιρο, συνήθεια που δεν θα το πιστέψεις, έχω και γω! Κάθε μεσημέρι εσύ είσαι έξω από την τάξη και με περιμένεις και ποτέ μα ποτέ δεν αργείς. Δεν χάνεις ποτέ καμιά σχολική γιορτή και με καμαρώνεις πάντα στην πρώτη- πρώτη σειρά στις παραστάσεις του μπαλέτου χειροκροτώντας με πιο δυνατά απ’ όλους. Θυμάμαι μια μέρα που σου λέω πως θέλω να μάθω φλογέρα. Το ίδιο απόγευμα μου αγοράζεις την πιο ακριβή του καταστήματος, μια μαύρη από έβενο. Καλέ μου, ποτέ μου δεν έμαθα φλογέρα αλλά την έχω πάντα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου μαζί με άλλα παιδικά κειμήλια. Ένα μεσημέρι έρχεσαι να με πάρεις. Ανοίγω την πίσω πόρτα του αυτοκίνητου και πετάω μέσα την τσάντα μου. Κλείνω την πόρτα και φεύγεις. Σε βλέπω να απομακρύνεσαι και κυλιέμαι στα γέλια. Δεν ξέρω ακόμη πως δεν είσαι καλά. Δεν κατάλαβες πως δεν είμαι στο αυτοκίνητο μέχρι την ώρα που φτάνεις σπίτι. Η ασθένεια σου έχει αρχίσει να σ’ επηρεάζει πολύ. Δεν περπατάς καλά πια και η ομιλία σου γίνεται όσο περνά ο καιρός όλο και πιο αργή όμως ακόμη δεν έχω καταλάβει πως σύντομα θα φύγεις. Συνεχίζεις να με φροντίζεις, ακόμη και έτσι και μέχρι τελευταία στιγμή θέλεις να οδηγείς για να πηγαίνουμε παρέα τις βόλτες μας. Τα βράδια κοιμάμαι πια δίπλα σου για να σε προσέχω και μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, μου μιλάς για τα πάντα ακόμη και αν η φωνή σου δεν βγαίνει πια καθαρά. Μου λες να είμαι δυνατή, να θυμάμαι πως πρέπει να αγωνίζομαι πάντα, με συμβουλεύεις να μορφωθώ και να μάθω να βασίζομαι μόνο στον εαυτό μου. Μου μιλάς για την επιστήμη σου την ιατρική που είναι το πάθος σου και μου μιλάς και για τον τόπο που γεννήθηκες που τόσο πολύ αγαπάς. Εκείνη τη μέρα, φοράς τις κλασσικές ριγέ πιτζάμες σου, κολλάς τα λίγα σου μαλλιά με λεμόνι και μπριγιαντίνη και μοσχομυρίζεις όπως πάντα κολόνια Οld Spice. Την ώρα που φεύγω από το δωμάτιο, σου δίνω ένα πεταχτό φιλί και σου λέω πως πάω για λίγο μια βόλτα. Το βλέμμα σου με κοιτά μελαγχολικά. «Μην βιαστείς να γυρίσεις, εγώ θα είμαι εδώ..» μου λες και για πρώτη φορά εκείνο το απόγευμα δεν τηρείς την υπόσχεση σου. Γιατρέ μου σ΄ ευχαριστώ για όλα. Μου λείπεις... Αφιερωμένο στον παππού μας Δημήτρη Φεσσά, ένα σπουδαίο άνθρωπο και επιστήμονα μα πάνω απ όλα, ο σπουδαιότερος και πιο πολύτιμος «δεύτερος πατέρας.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|