ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Κοιτάζω τον Εσταυρωμένο στο στολισμένο με άσπρα λουλούδια Επιτάφιο και αναρωτιέμαι. Έχετε αλήθεια σκεφτεί πόσο πολύ μοιάζουν οι ζωές μας με το σύντομο και γεμάτο δυσκολίες και θυσίες πέρασμα του Ιησού απ' το μάταιο τούτο κόσμο; Το νοιώθετε, όπως και ‘γω, ότι στην πορεία της ζωής μας, ο καθένας μας περνά, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, την ίδια βασανιστική πορεία προς τη λυτρωτική Ανάσταση που από μέσα της γεννιέται ένα νέο ξεκίνημα με οδηγό τη δύναμη της αγάπης και της ελπίδας; Η γέννηση, τα πρώτα χρόνια της αθωότητας, η προστασία και η άνευ όρων αγάπη της μάνας, η θαλπωρή του πατρικού. Και ύστερα, μεγαλώνοντας και μπαίνοντας πια στη μάχη της ζωής και της καθημερινότητας σου, συναντάς ανθρώπους που τους κάνεις φίλους και συνοδοιπόρους στο δικό σου όραμα και στο δικό σου τρόπο ζωής. Δημιουργείς σχέσεις ανθρώπινες, αγαπάς, εμπιστεύεσαι, μοιράζεσαι μαζί με αυτούς που έχεις επιλέξει τις σκέψεις, τα όνειρα σου και καμιά φορά και τη ζωή σου ολόκληρη.
Και στην πορεία- και περισσότερες από μια φορά, αυτό είν' το κρίμα- θα σε φιλήσει και σένα ένας μικρός ή μεγαλύτερος Ιούδας που για τριάκοντα αργύρια θα προδώσει τη φιλία και την αγάπη που του δείχνεις, και έτσι με ένα φιλί θα σου αλλάξει απόλυτα τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και τις σχέσεις. Τον συγχωρείς ή δεν τον συγχωρείς δικό σου θέμα- γιατί δεν είμαστε Θεοί και δεν είναι εύκολο, ή έξυπνο θα πω εγώ, να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο όπως Εκείνος - όμως τα σημάδια από το αγκάθινο στεφάνι που σου φόρεσαν θα είναι πάντα εκεί να σου θυμίζουν πως η προδοσία, η πιο μεγάλη έρχεται συνήθως εκ των έσσω και από αυτούς που αγαπούσες πιο πολύ. Και μπορεί οι σύγχρονοι Ιούδες να μην κρεμάζονται από κάποιο δέντρο, όπως τον πρώτο που με την πράξη του τουλάχιστον έδειξε μετάνοια και ντροπή, όμως βαθιά μέσα τους πάντα γνωρίζουν τον άθλιο ρόλο του προδότη που επέλεξαν να παίξουν. Μπορεί να μην το παραδεχθούν ποτέ, αλλά μέσα τους αυτοί ξέρουν! Στην πορεία της ζωής ο καθένας μας κουβαλά ένα σταυρό, μικρό ή μεγαλύτερο δεν έχει σχέση, και καθημερινά ανεβαίνει το δικό του προσωπικό Γολγοθά και παλεύει με τους δικούς του δαίμονες που βασανίζουν την ψυχή του. Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζεις και πόσο καθαρή παραμένει η ψυχή σου μέσα στον κυκεώνα που περνάς. Και αν τελικά γίνεσαι καλύτερος και πιο δυνατός άνθρωπος μέσα από αυτή τη δοκιμασία και τους διάφορους Πόντιους Πιλάτους που θα συναντήσεις στο δρόμο σου που, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, απλά νίπτουν τας χείρας τους και σου γυρίζουν την πλάτη! Όταν όμως σκεφτείς το μεγαλείο της Ανάστασης συνειδητοποιείς πως μετά από κάθε Σταύρωση, μικρή ή μεγάλη, που θα περάσεις ξανά και ξανά έρχεται η λύτρωση, η αναγέννηση, το αναγκαίο ‘restart’ του εαυτού σου. Η καρδιά γεμίζει αισιοδοξία και προσδοκία για το αύριο που θα είναι σίγουρα καλύτερο και το πείσμα σου να συνεχίσεις τον αγώνα και να μην τα παρατήσεις ποτέ γίνεται ξαφνικά η κινητήριος δύναμη σου. Η Ανάσταση που έρχεται θα σου θυμίσει αυτό που οι δυσκολίες της ζωής συχνά σε κάνουν να ξεχνάς ∙ πως κάθε τέλος είναι πάντα μια νέα αρχή και πως εσύ δεν πρέπει ποτέ και με τίποτα να χάνεις το κουράγιο σου, την πίστη σου στην αγάπη, στον άνθρωπο, στο φίλο και κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Καλό Πάσχα σε όλους και να θυμάστε πως η Ανάσταση είναι τελικά στάση ζωής!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|