«Αλχημιστής». Πάολο Κοέλιο. Βιβλίο καταπληκτικό, συγγραφέας μοναδικός, γεγονός που σίγουρα δεν περιμένετε εμένα να σας το πω! Στα δικά μου χέρια το εν λόγω βιβλίο πέφτει πριν κάτι … αιώνες και ενώ βρίσκομαι σε διακοπές κάπου στο Αιγαίο. Το διαβάζω με μανία και από εκείνο το καλοκαίρι και για κάποια πολλά χρόνια μετά αλλάζει η κοσμοθεωρία μου. Ή καλύτερα η θεωρία μου περί σύμπαντος και σεναρίων θετικής συνομωσίας μου γίνεται σχεδόν εμμονή.
Στην πορεία το «Secret» και κάτι σεμινάρια ομαδικής σκέψης ενισχύουν ακόμη περισσότερο την πίστη μου στη δύναμη του σύμπαντος που μάλλον δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να ασχολείται μαζί μου. Ως άτομο ευκολόπιστο και θετικό αποφασίζω την εποχή εκείνη πως ό,τι καλό συμβαίνει στη ζωή μου οφείλεται στις συνωμοτικές ικανότητες και τις ραδιουργίες του σε άψογη συνεργασία με τα δικά μου απόλυτα θέλω. Τα δε κακά, στραβά και ανάποδα επίσης έχουν κατά τη γνώμη μου την εξήγηση τους αφού μάλλον δεν τα θέλω και τόσο πολύ, σύμφωνα με τον Κοέλιο μας. Στην πορεία όμως του χρόνου και με τα διάφορα παθήματα -μαθήματα λιγάκι η θεωρία μου αρχίζει να αλλάζει. Εννοείται πως παραμένω το ίδιο θετική και αισιόδοξη ψυχή, ωστόσο η αφέλεια μου κάπως έχει μαζευτεί σε μια γωνίτσα και κοιτάει τον τοίχο για τιμωρία και παραδειγματισμό. Γιατί κατάλαβα και εγώ σιγά-σιγά πως όσο και αν θέλω κάτι να γίνει αν δεν είναι γραφτό να κάτσει βάλτου ρίγανη. Και ακόμη και αν συμβεί, αν δεν βάλω και εγώ το χεράκι μου και κυρίως το μυαλό μου κανένα σύμπαν δεν πρόκειται να ασχοληθεί με μένα και τα θεματάκια μου. Αντιθέτως μπορεί να μου τα κάνει και σαλάτα για να μάθω να φέρομαι ως άνθρωπος νοήμων και όχι σαν ούφο..! Εκεί δε που το συμπάν είναι αλλού για αλλού και τρεις λαλούν και δύο χορεύουν είναι στον τομέα «έρωτα». Άσε που είμαι σίγουρη πως κρύβεται σε μια γωνία και μας μουντζώνει για τις βλακείες και τις χαζομάρες μας στο θέμα αυτό.. Αν διερωτάστε γιατί έχω καταλήξει στο θλιβερό αυτό συμπέρασμα, θα σας παραθέσω τα ακόλουθα σενάρια και εσείς αποφασίστε αν έχω κάπου λίγο δίκιο. Θέλεις κάποιον πολύ. Πάρα πολύ. Δεν είστε ακόμη μαζί αλλά εσύ είπαμε τον θέλεις. Και το σύμπαν υποτίθεται πως αυτό που θέλεις στο φέρνει. Για να ενισχύσεις την αποστολή γράφεις το όνομα του σε χαρτάκια που καις ένα βράδυ με πανσέληνο και βάζεις τη φωτογραφία του στο μαξιλάρι σου που έχεις ραντίσει με λεβάντα. Και συμβαίνουν συνήθως τα εξής: ΣΕΝΑΡΙΟ 1 Από τον φόβο και την τρομάρα για το μέγεθος του έρωτα που νοιώθεις και τα έντονα συναισθήματα σου για το αντικείμενο του πόθου σου τελικά «κολώνεις». Και έτσι τη δεδομένη στιγμή που σου δίνεται η ευκαιρία να προχωρήσεις τη φάση, εσύ δεν κάνεις απολύτως τίποτα και το πουλί πετάει. ΣΕΝΑΡΙΟ 2 Εσύ είπαμε τον θέλεις πολύ. Αυτός συνήθως θέλει άλλη. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Το σύμπαν που καλείς σφυρίζει αδιάφορα και καλά κάνει δηλαδή. Δεν γίνεται επειδή εσύ τον θέλεις ντε και καλά να σε θέλει και αυτός! ΣΕΝΑΡΙΟ 3 Στην περίπτωση που τελικά ξεπερνάς τους φόβους σου και αυτός δεν θέλει άλλη. Έτσι το πράγμα προχωρά.. Εσύ είσαι τόσο παράφορα ερωτευμένη που καταλήγεις να είσαι σήκω –σήκω, κάτσε -κάτσε. Ο τύπος αντιλαμβάνεται τον έρωτά σου και εννοείται σε κάνει ό,τι θέλει. Έχει το πάνω χέρι στη σχέση και ικανοποιεί έτσι και το τεράστιο εγώ του. Εσύ καταλήγεις να τρέχεις σαν σκυλάκι ξοπίσω του και συνήθως το τέλος της σχέσης είναι, όπως κάποιοι από εμάς γνωρίζουμε, δραματικό. ΣΕΝΑΡΙΟ 4 Τελικά, υποθετικά ομιλούσα, είστε μαζί σε σχέση όμορφη, με μέλλον και προοπτική. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ρολόι. Έχεις βρει λοιπόν τον άνθρωπο σου και είσαι στον έβδομο ουρανό. Καβάλα στο σύννεφο το ροζ. Και εκεί που είσαι έτοιμη να αναθεωρήσεις και να απολογηθείς στο σύμπαν που έβριζες, να σου το κέρατο το βερνικωμένο! Σε έχει κάνει τάρανδο, γεγονός που γνωρίζουν οι πάντες εκτός βέβαια από εσένα! Τραγικό, το ξέρω, αλλά έλα που συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών! ΣΕΝΑΡΙΟ 5 Τον θέλεις ακόμη. Παρόλο το προαναφερθέν κέρατο, εσύ τον αγαπάς. Αυτός δεν νοιάζεται. Κυλιέσαι στα πατώματα. Πίνεις και μεθάς και ξημεροβραδιάζεσαι στα σκαλοπάτια του. Και κάποια στιγμή επιτέλους αρχίζεις να τον ξεπερνάς. Γνωρίζεις και κάποιον που μπορεί να μην είναι ο έρωτας ο μεγάλος αλλά σε γουστάρει και αυτό σου φτάνει. Και εκεί που έχεις πάρει λίγο τα πάνω σου τι γίνεται; Ξαναγυρνά ο κύριος. Ωσάν να μη συμβαίνει τίποτα! Μετανοημένος και γεμάτος με όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης. Και εσύ ως βούρλο που είσαι ενίοτε την ξαναπατάς. Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναγίνεις «Ρούντολφ». «Και μετά σου φταίει το σύμπαν»; ερωτώ.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|