Το «κουτάκι της καρδιάς» ήταν η ιστορία μας, το μικρό μυστικό καλύτερα που είχα πλάσει για τα παιδιά μου όταν ήταν ακόμη μικρούλια και τα έβαζα για ύπνο λέγοντας τους παραμυθάκια και ιστοριούλες που έφτιαχνα πάντα με το μυαλό μου. Λοιπόν, το κουτάκι μας, που τελικά συνειδητοποιώ πως επινόησα περισσότερο από δική μου ανάγκη παρά για εκείνα, είναι ένα κόκκινο τοσοδούλι κουτάκι που ο καλός Θεούλης βάζει στις καρδιές όλων μας την ώρα που γεννιόμαστε. Και είναι τόσο μαγικό γιατί, παρά το μικρό του μέγεθος, χωράει μέσα την τεράστια αγάπη που έχει η κάθε μανούλα για το παιδί της. Το κουτάκι της καρδιάς, όπως έλεγα κάθε βράδυ στα παιδιά μου πριν κοιμηθούν, δεν αδειάζει ποτέ και με ένα ανεξήγητο τρόπο όση αγάπη και αν παίρνουν από μέσα αυτό πάντα θα ξαναγεμίζει και θα ξαναγεμίζει και έτσι θα γίνεται μέχρι το τέλος του κόσμου. Το κάθε κουτάκι έχει χαραγμένα πάνω του, με χρώμα χρυσαφί σαν του ήλιου τα ονόματα της μανούλας και του παιδιού και δίπλα δύο χαρούμενες φατσούλες που χαμογελούν. Και το πιο σημαντικό; Υπάρχει στην άκρη του μια αόρατη κόκκινη κλωστούλα που πάντα θα το ενώνει με το κουτάκι που βρίσκεται στην καρδιά της μαμάς, όσο μακριά και αν είναι καμιά φορά ο ένας απ’ τον άλλο, και κυρίως για πάντα.
Το κουτάκι της καρδιάς μάλλον το έφτιαξα μες το μυαλό μου από φόβο ότι τα παιδιά δεν μπορούν με τίποτα να καταλάβουν πόσο πολύ τα αγαπάς και πως ότι και αν γίνεται γύρω τους εσύ είσαι πάντα δίπλα τους ακόμη και αν για λίγο καιρό πρέπει να είστε χώρια. Πριν φύγουν για διακοπές με τον μπαμπά ή σε κάποια καλοκαιρινή κατασκήνωση, την ώρα του αποχαιρετισμού, θυμάμαι πάντα να ψιθυρίζω στα παιδιά μου πως το κουτάκι τους είναι πάντα εκεί και αν νοιώσουν πως τους λείπω απλά να το ανοίγουν για να τους πλημμυρίζει η αγάπη μου ακόμη πιο πολύ. Πέρασαν τα χρόνια και με αυτά ξεχάστηκε και το παραμυθάκι του μικρού κουτιού της καρδιάς. Για πολύ καιρό τώρα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό αν και εγώ ομολογώ πάντα το σκέφτομαι και αναπολώ τις γλυκές εκείνες στιγμές που καθώς έβαζα τα παιδιά για ύπνο ένοιωθα μια απόλυτη ασφάλεια και ηρεμία για τη φωλιά μας απ’ όπου δεν λείπει κανείς! Αλλά πώς να τολμήσεις να πεις στην επαναστάτρια έφηβη κόρη σου που φεύγει για σαββατοκύριακο με τη φίλη της και ουρλιάζει γιατί δεν της αγόρασες καινούργιο μαγιό ή στα αγόρια σου που φεύγουν με την ομάδα τους για παιγνίδι στο εξωτερικό και απλά σου πετάνε ένα σχεδόν αδιάφορο «bye mum» να μην ξεχνούν το κουτάκι που μας δένει; Κι όμως εκεί που νομίζεις πως τίποτα δεν θυμούνται από εκείνη την τρυφερή τους εποχή και πως απλά βιάζονται να πετάξουν μακριά από σένα… ο δεκαοκτάχρονος γιος σου πάει στρατό και εκεί στην πύλη του στρατοπέδου λίγο πριν αποχαιρετήσει την κοπέλα του που κλαίει, σε παίρνει αγκαλιά, σου σκάει ένα βιαστικό φιλάκι και σου λέει στο αυτί «mum, μην φοβάσαι… είμαι καλά γιατί έχω μαζί μου πάντα το κουτάκι μου»…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|