ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Εκείνο τον Αύγουστο του τότε πόσο πολύ τον αγαπώ. Και θα τον αγαπώ διαχρονικά και για πάντα όσο και αν άλλαξα και ‘γω και μαζί με μένα και οι Αύγουστοι της ενήλικης και πιο «ώριμης» και «καθώς πρέπει» πια ζωής μου. Για να μιλήσω όμως για εκείνο τον Αύγουστο που αγαπώ, που χάθηκε μέσα στα χρόνια και στα νέα καλοκαίρια που ήρθαν - τα πιο γκλαμουράτα και σινιέ, τα γεμάτα εξωτικούς προορισμούς, ακριβά νησιά, κότερα, και αστακομακαρονάδες που ανεβοκατεβαίνουν στα instagram και αποτυπώνουν πλέον τη ζωή μας - θα πρέπει να σας πω για εκείνες τις οικογενειακές μας εκδρομές στη θάλασσα με τον θείο και την όμορφη Αγγλίδα Άννυ του, που ήταν για μας τους μικρούς ολόκληρη ιεροτελεστία, γεμάτη από ενθουσιασμό και πραγματική, αληθινή χαρά που μόνο τα παιδιά πιστεύω μπορούν πραγματικά να νοιώσουν.
Ο θείος, με τη κλασσική μπλέ παγωνιέρα αγκαλιά, γεμάτη σάντουιτς , φρούτα, κέικ, νερά να προχωρά μπροστά και εμείς καμιά δεκαριά αδέλφια, ξαδέλφια και λοιπά, πίσω του φορτωμένοι με ομπρέλες , κρεβατάκια, σαμπρέλες και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, να κάνουμε κατάληψη της παραλίας απλώνοντας τις πετσέτες μας στη καυτή άμμο σχεδόν πάνω στο κύμα. Χωρίς αντιηλιακό υψηλής προστασίας, χωρίς ακριβά γυαλιά και με μαγιό ξεχυλωμένα, κολυμπάμε μέχρι να δύσει ο ήλιος για τα καλά και κάνουμε διαγωνισμό πετάγματος πέτρας στη θάλασσα με νικητή αυτόν που θα την κάνει να αναπηδήσει τις πιο πολλές φορές πριν χαθεί στο βυθό για πάντα. Αυτός λοιπόν θα είναι για πάντα ο πιο όμορφος Αύγουστος μου, αυτός που -τι κρίμα -δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει πια γιατί άλλαξα τόσο πολύ που δεν ξέρω πια πως να τον ξαναζήσω. Αυτός ο Αύγουστος που πάντα θα αγαπάω, δεν χρειαζόταν - που λέτε - κράτηση για καλή ομπρέλα και ξαπλώστρα πρώτο τραπέζι πίστα, ούτε μαρκέ μαγιό και ασορτί παντόφλα για μια αξιοπρεπή εμφάνιση ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθεί. Και σίγουρα δεν είχε ξανακούσει για ξενοδοχείο πεντάστερο και βάλε, ούτε για το απαραίτητο check in στα ακριβότερα εστιατόρια της περιοχής. Για να σας μιλήσω για εκείνο τον Αύγουστο λοιπόν θα πρέπει να σας πω για εκείνον τον γλυκό μεσημεριανό υπνάκο παρέα με τη ξαδέλφη κάτω από μια ελιά δίπλα στη θάλασσα, με τα τζιτζίκια να μας τρυπούν τα αυτιά και τον ήχο από το τάβλι που παίζει η διπλανή παρέα. Θα πρέπει να σας πω για το μοναδικό άρωμα εκείνης της φέτας του παγωμένου καρπουζιού που τρώμε παρέα με τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια κάτω από τη ριγέ ομπρέλα μας, και για τη γεύση του τόσο μαλακού παγωτού σοκολάτα- βανίλια με μπόλικο σιρόπι - που πάντα στάζει στο μαγιό - από τον πλανόδιο ηλικιωμένο «παγωτάρη» που μοιάζει πιο πολύ με καπετάνιο με εκείνο το άσπρο καπέλο που φορά και το τεράστιο μουστάκι του. Για να σας μιλήσω για τον Αύγουστο που αγαπώ θα πρέπει να σας πω για εκείνες τις νύκτες του, παρέα με τα ξαδέλφια να ψήνουμε καλαμπόκι κάτω απ’ τα αστέρια και με τον «σοφό» αδελφό μου να μας μιλά για μικρές και μεγάλες Άρκτους και γαλαξίες μακρινούς. Θα πρέπει να σας πω για τις ζουμερές κατακόκκινες ντομάτες που κλέβαμε από το διπλανό μποστάνι και για τους αχινούς που ανοίγαμε με ένα σουγιαδάκι και με μανία ρουφάγαμε το αλμυρό ζουμί τους. Αυτόν τον Αύγουστο λοιπόν εγώ θα αγαπώ, αυτόν θα κουβαλάω στο κουτάκι με τις φωτογραφίες της ψυχής μου και ας ξέρω πως δεν μπορώ, ίσως και να μην ξέρω πια πώς, να τον ξαναζήσω…
1 Comment
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
6/8/2017 14:03:51
ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΑΝΕΜΕΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ...........
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|