Πείτε με αφελή, πείτε με αγράμματη ή λαϊκιά, ότι θέλετε πείτε με αλλά εγώ που μεγάλωσα με καλαμαρού γιαγιά, δύο πράγματα τρέμω όσο τίποτα. Το μάτι το κακό και τη γλωσσοφαγιά. Και τονίζω την καταγωγή γιατί ως γνωστόν στην μητέρα πατρίδα, κάθε σπίτι που σέβεται τον εαυτό του έχει μια ξεματιάστρα γιαγιά, θεία, γειτόνισσα, σκόρδα κρεμασμένα απ΄ τα παράθυρα και μπλε πέτρες σε σχήμα ματιού στην εξώπορτα. Άσε που κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος θα σε φτύσει για να μη σε πιάσει το μάτι άσχετο αν εσύ είσαι σαν τον Κουασιμόδο, δεν βλέπεσαι και κανείς δεν έχει τον παραμικρό λόγο για να σε ζηλεύει.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν μεγάλωσα και γω και αφού και η Εκκλησία μας παραδέχεται βασκανίες και πνεύματα κακά, ποιά είμαι εγώ για να τα αμφισβητήσω! Έτσι, με «φτου- φτου σκόρδα κορίτσι μου» και «κουνήσου απ΄ τον τόπο σου» και διάφορα άλλα μαγικά που δεν είναι της παρούσης πέρασαν τα χρόνια και έφτασα εδώ που είμαι σήμερα, κοτζάμ γυναίκα να τρέμω το μάτι το κακό. Γελάτε και με κοροϊδεύετε γι αυτά που λέω; Δηλαδή εσάς ποτέ δεν σας έχει τύχει να πάτε κάπου με την καλύτερη διάθεση και a grande toillete και μέσα σε λίγα λεπτά να σβήνουν τα πάντα γύρω σας και εσείς μαζί τους και από τριαντάφυλλο να γίνεστε μέσα σε δύο λεπτά μαρούλι μαραμένο; Δεν σας έτυχε κάποια φορά εκεί που είστε όλο ζωντάνια και χαρά, ξαφνικά να τρυπάει ο εγκέφαλος από τον πονοκέφαλο και την ημικρανία, να χασμουριέστε σαν ιπποπόταμος, να θέλετε να ξεράσετε το σύμπαν και γενικά να είστε ένα βήμα πριν το τέλος; Εμένα πάντως μου συμβαίνει συχνά και μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε για ψώνιο με σχόλια του τύπου «μα ποια νομίζεις πως είσαι κυρά μου» και «τι έχεις εσύ για να σε ζηλεύουν δηλαδή». Δεν έχω τέτοια θέματα και σίγουρα δεν έχω ψευδαισθήσεις πως είμαι και η καρακαλλόνα της περιοχής, κάθε άλλο, αλλά το πόσο επιρρεπής είμαι στο μάτι και στη γρουσουζιά δεν το συζητώ. Για παράδειγμα πριν κάποια χρόνια κατάφερα με πολύ κόπο να αγοράσω καινούργιο αυτοκίνητο. Σας μιλώ ειλικρινά και χωρίς ίχνος υπερβολής. Το παίρνω από την αντιπροσωπεία όλο καμάρι και με ύφος … Σούμαχερ κάθομαι στο τιμόνι. Καλορίζικο βρε!! Μέχρι να φθάσω στα επόμενα φανάρια, ήμουν το τρίτο αυτοκίνητο σε καραμπόλα πέντε αυτοκινήτων. Μπρος και πίσω το αμαξάκι φυσαρμόνικα και εγώ με κάταγμα αυχένα. Κοτσάρω νέο κολιέ. Το φοράω για πρώτη φορά και βγαίνω. «Αχ, τι όμορφο που είναι»! Στο επόμενο λεπτό, σκύβω να πιάσω κάτι, το κολιεδάκι μου μπλέκεται κάπου και γίνεται σμπαράλια. Και όταν λέω σμπαράλια εννοώ σμπαράλια. Πέρλες και περλίτσες διάσπαρτες στα δέκα χιλιόμετρα και εγώ στα γόνατα να ψάχνω και να μαζεύω ότι βρω. Είμαι σε πάρτι. Τα κέφια μου στα ύψη και η διάθεση μου να περάσω καλά απόλυτη. «Βρε που χάθηκες τόσο καιρό; Φαίνεσαι μια χαρά». Σε λίγα λεπτά νοιώθω λες και με πλακώνει η Πέτρα του Ρωμιού, δεν παίρνω αναπνοή, σκοτεινιάζουν όλα και τα αυτιά μου βουίζουν. Και όσο ζούσε η γιαγιά η Κατερίνα στα Πατήσια - πρόγιαγια των παιδιών μου και γιαγιά του πατέρα τους- no problem. Ένα τηλεφώνημα όπου και αν ήμουν, βρε στην άλλη άκρη του κόσμου και πάλι το έκανε το θαύμα της! Στο τσακ –μπαμ από ετοιμοθάνατη γινόμουνα και πάλι πέρδικα καμαρωτή. Τι μαγικό ξεμάτιασμα ήταν αυτό, να’ ναι καλά η ψυχούλα της όπου και αν βρίσκεται. Έλεγε τις προσευχές της, έριχνε το λαδάκι της μέσα στο νερό, χασμουριόταν για κανά πεντάλεπτο συνεχόμενα και ερχόμουν και γινόμουν κανονικός άνθρωπος και πάλι. Σήμερα βγήκα από το σπίτι μου μια χαρά και δύο τρομάρες. Τώρα που σας γράφω έχω μόνο τις τρομάρες, μια σκοτοδίνη, ένα ανακάτεμα, μια πίεση κρανίου και ένα «χάνω τον κόσμο γύρω μου» έτσι για να μου βρίσκεται. Εν τω μεταξύ από το πάρκινγκ μέχρι το γραφείο, μου έπεσε και άνοιξε στα δύο το καινούργιο κινητό, σκόνταψα δύο φορές και παραλίγο να περάσω ολόκληρη μέσα από την γυάλινη πόρτα της εισόδου. Αχ γιαγιά Κατερίνα, απ’ όπου και αν βρίσκεσαι κάνε τα μαγικά σου γιατί δεν με βλέπω να την βγάζω καθαρή με τίποτα!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|