Εδώ και καιρό, κάθε πρωί Σαββάτου βρίσκω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου ένα μπουκετάκι λουλούδια. Όχι από ανθοπωλείο, αλλά κομμένα από κάποια αυλή. Τα λουλουδάκια, αγριολούλουδα τα πιο πολλά, δεμένα όχι με κορδέλα, αλλά με ένα σπαγγάκι απλό. Πάντα χωρίς σημείωμα ή κάποιο στοιχείο που να αποκαλύπτει τη ταυτότητα αυτού που μου τ’ αφήνει. Την πρώτη φορά που τα βρίσκω ξαφνιάζομαι. Πρέπει όμως να ομολογήσω πως κολακεύομαι λιγάκι. Το μυαλό αλλά και η γυναικεία φιλαρέσκεια μου, πλάθουν αμέσως σενάρια περί κρυφού θαυμαστή και ρομαντισμού βγαλμένου από ταινία εποχής.
Τα αφήνω σε βάζο στο δωμάτιο μου και το ίδιο συνεχίζω να κάνω κάθε φορά που το μπουκετάκι κάνει την εμφάνιση του. Πάντα ξαφνικά στο παράθυρο του αυτοκίνητο μου γεμίζοντας με, πάντα, με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενθουσιασμός, γιατί μέσα μου λεω «κοίτα να δεις που περνά ακόμη η μπογιά σου» αλλά και περιέργεια, γιατί θέλω διακαώς να μάθω ποιος είναι ο κρυφός θαυμαστής. Ακόμη και φόβος μια και στον παράξενο κόσμο που ζούμε, ακόμη και ένα μπουκετάκι αγριολούλουδα φαίνεται καχύποπτο και ανησυχητικό. Τα λουλουδάκια συνεχίζουν να εμφανίζονται ανελλιπώς κάθε Σάββατο και η δική μου περιέργεια για τον αποστολέα όλο και μεγαλώνει μέχρι που μου γίνεται σχεδόν εμμονή. Από την μια αναρωτιέμαι ποια να είναι η τόσο ευγενική και ρομαντική ψυχή που κάθε Σάββατο τρυπώνει στην αυλή του σπιτιού μου, κρυφά και σιωπηλά, για να μου χαρίσει λίγα λουλούδια κομμένα απ’ τον κήπο της. Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτό το μυστικό; Γιατί ο κρυφός θαυμαστής δεν θέλει άραγε να μάθω ποιος είναι; Γιατί δεν μου αφήνει ποτέ ένα σημείωμα; Από την άλλη, το μυαλό μου στροφάρει ανάποδα και το βλέπω και λίγο αλλιώς. Μπας και το μπουκέτο μου κρύβει κανένα παρανοϊκό δολοφόνο που παρακολουθεί τη ζωή μου κρυμμένος σε μια γωνιά και αφήνει τα λουλούδια έτσι για ξεκάρφωμα μέχρι να με ξεκάνει. Παρακολουθώ πολλές ταινίες τρόμου βλέπετε και κάπου είχα πετύχει μια με τέτοια εξέλιξη και τραγικό φινάλε για την παραλήπτρια της ανθοδέσμης. Μην μπορώντας άλλο να αντέξω το κρυφτούλι με τον μυστικό αποστολέα του μπουκέτου μου, αποφασίζω το περασμένο Σάββατο να στήσω καρτέρι από το χάραμα. Είμαι αποφασισμένη να λύσω επιτέλους το μυστήριο. Κρύβομαι μέσα στα δέντρα, δίπλα από το αυτοκίνητο μου. Με αγωνία αλλά και φόβο περιμένω να εμφανιστεί. Ή ο μεγάλος έρωτας ή ο δολοφόνος με το τσεκούρι και την ανθοδέσμη παραμάσχαλα για κάλυψη. Ξαφνικά ακούω τα σκυλιά μου να γαβγίζουν. Κάποιος πλησιάζει. Σας το ορκίζομαι η καρδιά μου παει να σπάσει. Μια γριούλα πλησιάζει με πολύ γρήγορα για την ηλικία της βήματα. Με σίγουρες κινήσεις αφήνει ένα μπουκετάκι λουλούδια στο αυτοκίνητο μου. Δεν μπορεί! Μα που είναι ο θαυμαστής, ο δολοφόνος έστω; Ποια είναι αυτή η γιαγιά και τι θέλει από μένα; «Με συγχωρείτε», της λέω. Και την πλησιάζω εντελώς σαστισμένη και περίεργη. «Εσείς μου αφήνετε τα λουλούδια»; τη ρωτώ. Παρατηρώντας την καλύτερα, ξέρω πως κάπου την έχω ξαναδεί. Μου χαμογελά και το πρόσωπο της είναι ότι πιο γλυκό έχω δει εδώ και καιρό. «Ναι μάνα μου. Δεν με κατάλαβες; Χρυσή μου κόρη, μένω στον συνοικισμό απέναντι. Πριν λίγο καιρό που περίμενα στη στάση σταμάτησες με το αυτοκίνητο σου και με πήρες γιατί έβρεχε πολύ. Το ξέχασες; Εγώ όμως μάνα μου δεν θα το ξεχάσω ποτέ!» Καλή μου γιαγιούλα του συνοικισμού απέναντι, τα λουλούδια σου είναι ό,τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Σ’ ευχαριστώ!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|