Μήνυμα στο messenger από την κουμπάρα μου με την οποία είμαστε κολλητές από το σχολείο. «Κοίτα τι βρήκα…» μου γράφει και στο καπάκι ακολουθεί μια φωτογραφία των δυο μας στα δεκαοκτώ, κάπου στο Λονδίνο. Παναγίτσα μου, αχ Παναγίτσα μου, αν είν’ κακό και ξόριστο, τι είναι αυτό που με βρήκε ξαφνικά; Αλήθεια, πήρα τέτοια τρομάρα με τα πρόσωπα που αντίκρισα στην οθόνη του κινητού μου καθότι ήμουν και εντελώς απροετοίμαστη για τόση ασχήμια… χαχαχα! Από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοσχολιάσω δεν ξέρω. Αχ βρε κουμπαρούλα μου αγαπημένη, από όπου και αν μας πιάσω μια σκέτη τραγωδία γι’ αυτό σε θερμοπαρακαλώ απόψε που θα ανάψεις τζάκι- Μάρτης είναι, κρύο κάνει -πέταξε το εν λόγω ενσταντανέ στη φωτιά γιατί κάθε αποδεικτικό στοιχείο της εποχής «γεια σας είμαι μια χοντρομπαλού με άφρο λουκ και η δόλια δεν το ξέρω» πρέπει να πέσει στην πυρά και να εξαφανιστεί μια διαπαντός.
Οι δύο άγνωστες που χαμογελούν τόσο ηλίθια στο φακό, χωρίς να έχουν προφανώς καμία επίγνωση της άθλιας εμφάνισης τους και που είχαν και το θράσος να περιφέρονται και στο Λονδίνο και να ποζάρουν κιόλας, με κάνουν να πέσω κάτω από τα γέλια κυριολεκτικά όμως . Και η κουμπάρα μου, όπως μου γράφει στα μηνύματα που ανταλλάσουμε με αφορμή την τρομερή αυτή φωτογραφία, βρίσκεται σε μια παρόμοια κατάσταση γέλιου-κλάματος. Καταρχάς είμαστε και οι δύο το λιγότερο είκοσι κιλά επιπλέον, με μάγουλα τόσο πρησμένα που μοιάζουν λες και έχουμε μπουκωθεί από δυο μπαλάκια του τένις η καθεμία. Ματάκι σχιστό και μικρό μιας και φαίνεται να χάνεται μπροστά στο μέγεθος του υπόλοιπου τεράστιου προσώπου. Κανονικοί Ιάπωνες πρωταθλητές του σούμο ένα πράγμα. Φρύδια χοντρά κατάμαυρα και στη δική μου αγριόφατσα μοιάζουν και κάπως ενιαία… Λες και έχω ένα τεράστιο φρύδι κολλημένο στο μέτωπο σαν την αδελφή- τερατάκι που ‘κρύβαν για χρόνια στο υπόγειο στο «Η αγάπη άργησε μια μέρα». Αν έχετε δει τη σειρά θα καταλάβετε την τραγικότητα της κατάστασης μου. Τα δε μαλλιά απλά ανεκδιήγητα… Μαύρα, σγουρά, πιο σγουρά πεθαίνεις- θυμάμαι ότι σε κάποια φάση από το πολύ περμανάντ μου έμειναν στο χέρι και χρειάστηκε να κουρευτώ πρώτο νούμερο έτσι για να φαίνεται και το πρόσωπο «ολοστρόγγυλη πανσέληνος με φρύδι σε όλο του το μεγαλείο» ακόμη πιο καθαρά - ξυρισμένα στο πλάι με μακριά χαίτη πίσω σαν τον Νίκο Βαμβακούλα, επική μορφή των ελληνικών γηπέδων στη δεκαετία του ‘70. Το δε υπόλοιπο στάιλινγκ μας, πραγματικά δεν έχω λόγια! Απλά σκέτη φρίκη! Ντυμένες σπορ τρομάρα μας αλλά φορτωμένες με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Άπειρα βραχιόλια, τεράστιοι κρίκοι, δακτυλίδια… το γαρύφαλλο στ’ αυτί μας έλειπε για να ‘ρθουμε να γίνουμε λατέρνες. Και το χειρότερο το άφησα για το τέλος! Βαμμένες κλόουν κανονικά. Πρασινούλα σκιά με μολυβάκι μαύρο, κραγιόν έντονο κοκκινωπό και στα υπερφυσικά μας μάγουλα δύο φούξια πινελιές τύπου «βάλαμε και λίγο ρουζ αλλά ξεχάσαμε να το απλώσουμε». Σκέτος εμετός. Κοιτάω ξανά τη φωτογραφία ενώ έχω κυριολεκτικά ξεραθεί στα γέλια. Μόλις τώρα μου λύθηκε η απορία που είχα τόσα χρόνια. Σήμερα κατάλαβα γιατί ο τότε μεγάλος μου και εννοείται, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, ανεκπλήρωτος έρωτας δεν μου έλεγε ούτε καλημέρα. Τριάντα χρόνια μετά, τον κατανοώ και τον συγχωρώ τον άνθρωπο καλή του ώρα όπου και να 'ναι! Μου γράφει η κουμπάρα μου «Δόξα τω Θεώ φιλενάδα μου που τελικά γίναμε πλάσματα»! Κλαίω…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|