Μια μέρα δίπλα στη θάλασσα, σε μια παραλία, μας αναζωογονεί και μας ηρεμεί, όπως λένε και οι επιστήμονες . Όταν είμαστε στο νερό επιστρέφουμε στη φυσική μας κατάσταση που μοιάζει με τη ασφάλεια που νιώθαμε ως έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας μας. Με το νερό είμαστε συνδεδεμένοι από την αρχή της ζωής μας. Όταν είμαστε μωρά, το σώμα μας είναι κατά 75% νερό, ενώ όσο μεγαλώνουμε «στεγνώνουμε» και πέφτουμε στο 60% - αν και ο εγκέφαλός μας είναι κατά τα τρία τέταρτα του νερό, όπως και τα οστά μας αποτελούνται κατά 31% από νερό.
Όσοι ζουν σε παραθαλάσσιες περιοχές γνωρίζουν καλά την αθόρυβη δύναμη της θάλασσας με εξαίρεση το μοναδικό ήχο των κυμάτων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλοί για μια βόλτα στη θάλασσα οδηγούν ώρες μιας και ξέρουν ότι είναι ακριβώς ό,τι χρειάζονταν τη δεδομένη στιγμή. Ακόμα και οι λάτρεις της εξοχής και χωρίς ιδιαίτερη προτίμηση στα καλοκαιρινά μπάνια –που οι περισσότεροι άρχισαν ήδη να μετρούν αντίστροφα – θα συμφωνούσαν για τη χαλαρωτική επίδραση του γαλάζιου και για τα τόσα διαφορετικά που δίνει μια βόλτα στη θάλασσα. Ο εγκέφαλος, ο οποίος βρίσκεται σε ενός είδους «διαυγές, άχρωμο εγκεφαλονωτιαίο υγρό» στο κεφάλι μας, αντιδρά πολύ θετικά με το νερό διότι, όπως γράφει ο Νίκολς, στο CBS News, «οι αρχαίοι πρόγονοί μας βγήκαν από το νερό και εξελίχθηκαν από το κολύμπι στο περπάτημα.» Αυτή η βιολογική σχέση με το νερό προκαλεί μια άμεση αντίδραση στον εγκέφαλο, όταν δει ή ακούσει τη θάλασσα, να ξέρει ότι είναι στο σωστό μέρος. Όταν βλέπουμε το νερό, και μόνο στη θέα του, υποσυνείδητα ηρεμούμε, αναφέρει ο Νίκολς σε μια δεύτερη μελέτη, στην οποία καταγράφει πως περιοχές του εγκεφάλου, που σχετίζονται λιγότερο με το άγχος και περισσότερο με την ενσυναίσθηση, ενεργοποιούνται όταν βλέπουμε φυσικά τοπία. Ενώ οι εικόνες των αστικών τοπίων προκαλούν δραστηριότητα στις περιοχές που σχετίζονται με το στρες, οι συμμετέχοντες που είδαν φωτογραφίες φύσης έδειξαν δραστηριότητα στους εγκεφαλικούς τομείς που σχετίζονται με τη «θετική προοπτική, τη συναισθηματική σταθερότητα και τις ευτυχισμένες αναμνήσεις». Ο ίδιος αναφέρεται σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 1995 στο περιοδικό Περιβαλλοντικής Ψυχολογίας, στην οποία οι ερευνητές διαπίστωσαν αν οι επιδόσεις σε γνωστικά τεστ, των μαθητών που διέμεναν σε μια εστία, επηρεάζονταν από τη θέα των δωματίων της συγκεκριμένης εστίας. «Τα δωμάτια είχαν μοιραστεί ανάλογα με τη θέα: κάποια έβλεπαν σε μια λίμνη με δέντρα, άλλα έβλεπαν σε κτίρια με γκαζόν, άλλα έβλεπαν σε πλίθινους τοίχους και ουρανό. Οι μαθητές που έβλεπαν στη λίμνη, όχι μόνο είχαν καλύτερη επίδοση στα τεστ, αλλά αξιολογήθηκαν και ως ‘έχοντες την καλύτερη προσήλωση’ ανάμεσα στους άλλους μαθητές – κι όλο αυτό επειδή απλά έβλεπαν την φύση από τα παράθυρά τους.»
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|