ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Δεν ξέρω αν πιστεύετε σε μεταφυσικές καταστάσεις και μηνύματα από το υπερπέραν, αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που ζήσαμε με την κολλητή μου την περασμένη εβδομάδα και πραγματικά, τόσες μέρες μετά, ακόμη στριφογυρίζει στο μυαλό μου και προσπαθώ να το ερμηνεύσω. Το περασμένο Σάββατο, η φίλη μου και ‘γω βρεθήκαμε για κάποια υποχρέωση στους σχεδόν παραμυθένια όμορφους και τόσο γραφικούς δρόμους του Καϊμακλίου και περπατώντας στα στενά περιποιημένα δρομάκια του, ανάμεσα σε πολύχρωμα γεράνια και ευωδιαστά γιασεμιά, νοιώσαμε και οι δύο όπως παραδεχθήκαμε η μια στην άλλη, μια απόλυτη ηρεμία και μια γαλήνη πρωτόγνωρη.
Φθάνοντας προς την πετρόκτιστη εκκλησία της πλατείας δεν ξέρω πως το ‘φέρε η κουβέντα και ξαφνικά η φίλη μου - η οποία παρεμπιπτόντως δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα μου και δεν είναι και αλαφροΐσκιωτη όπως εγώ - μου λέει πως νοιώθει παράξενα «σαν να ’ναι ο πατέρας σου κάπου εδώ». Την κοίταξα λίγο παράξενα είναι η αλήθεια και της το δικαιολόγησα λέγοντας της πως επηρεάστηκε λόγω της περιοχής και της δράσης του πατέρα μου εκεί στα γνωστά γεγονότα του 1963, για τα οποία είχε διαβάσει πρόσφατα. «Πολύ έντονα το νοιώθω όμως» μου λέει και αφήνουμε την κουβέντα εκεί. Αφού προσκυνήσαμε και ανάψαμε το κεράκι μας, βγαίνοντας από την εκκλησία και πάλι από το πουθενά ρωτά να μάθει για τη γιαγιά Θεανώ Λιασίδου, τη μητέρα του πατέρα μου. Το παράξενο είναι ότι τόσα χρόνια που είμαστε κολλητές ποτέ δεν μ’ έχει ρωτήσει τίποτα για τη γιαγιά αυτή και ούτε εγώ της είχα μιλήσει. Ενώ περπατάμε προς το αυτοκίνητο της εξηγώ λοιπόν πως η γιαγιά η Θεανώ ήταν μια ξεχωριστή λογοτέχνης , ποιήτρια και ζωγράφος, πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα και προσθέτω , χωρίς ίχνος μομφής αλλά ως μια αλήθεια, πως λόγω της καλλιτεχνικής φύσης της δεν ήταν αυτό που λέμε τυπική μητέρα και γιαγιά και πως «γενικά ήταν λίγο στον κόσμο το δικό της». Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και βάζουμε μπρος. Η φίλη μου προτείνει να στρίψουμε από το πρώτο δρόμο δεξιά και εγώ επιμένω πως θέλω να πάμε από άλλο δρόμο, δείχνοντας της ένα στενό πιο κάτω. «Να πάμε από ‘δω» επιμένω και χωρίς καν να το σκεφτώ της λέω «κάτι μου κάνει ο δρόμος αυτός». Στρίβουμε στο δρόμο που θέλω εγώ. Στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές η γνωστή ταμπελίτσα των Δήμων με το όνομα του δρόμου… «ΟΔΟΣ ΘΕΑΝΟΥΣ ΛΙΑΣΙΔΟΥ»! Μείναμε να κοιτάμε η μια την άλλη σαν χαζές και για να μην μας περάσει απ’ το μυαλό ότι απλά το φανταστήκαμε, βγάλαμε και τη φωτογραφία για τεκμήριο! Η γιαγιά Θεανώ, σε όποιον κόσμο και αν βρισκόταν τελικά, βρήκε τον τρόπο να μου στείλει το σημάδι της…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|