Την περασμένη Τρίτη συνόδευσα τη μητέρα μου, σαν καλή κόρη που είμαι, στο Λεβέντειο Μουσείο σε μια πολύ όμορφη εκδήλωση με θέμα τη μόδα και τις μοδίστρες της παλιάς Λευκωσίας, σε μια εποχή τόσο διαφορετική από αυτήν που ζούμε σήμερα. Η μητέρα μου ήταν μια από τις ομιλήτριες, έχοντας ζήσει και αυτή όλη την ομορφιά της τότε υψηλής ραπτικής, και πρέπει να πω ότι με τη μοναδική της γλαφυρότητα και τον ξεχωριστό της τρόπο μας μετέφερε κατευθείαν στην ατμόσφαιρα μιας εποχής τόσο ρομαντικής και αλλιώτικης… Κάθισα σε μια γωνιά και με πολλή συγκίνηση άκουσα κυρίες να μοιράζονται μαζί μας τόσες θύμησες, μοναδικές, για τις μοδίστρες που μεγαλούργησαν στη Λευκωσία του τότε και η κατάμεστη αίθουσα πλημμύρισε με μια γλυκιά νοσταλγία και εικόνες του χθες! Και αλήθεια, και μένα με άγγιξαν τόσο πολύ οι αφηγήσεις τους αφού και ‘γω είχα την τύχη μικρό κοριτσάκι ακόμα, να τριγυρνώ ανάμεσα σε υπέροχες τουαλέτες, φίνα υφάσματα, πατρόν σχεδιασμένα σε χαρτί που με ένα μαγικό τρόπο μετατρέπονταν σε αριστουργηματικά φορέματα, ρομαντικά νυφικά, κλασικά και διαχρονικά ταγιέρ που έφτιαχναν οι τόσο αγαπημένες μου ‘’ράφταινες’’ στο ατελιέ της γιαγιάς μου της καλαμαρούς, κάπου στην Ονασαγόρου στην Παλιά Λευκωσία.
Η γιαγιά η Μίνα, λοιπόν, βέρα Αθηναία παντρεύτηκε τον Κύπριο γιατρό της με καταγωγή από την Πάφο και βρέθηκε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 στηn Κύπρο έχοντας όμως πάντα την Αθήνα στη καρδιά και στο μυαλό. Η νοσταλγία της για τους δικούς της την έκαναν λίγα χρόνια μετά να φέρει στη Κύπρο σχεδόν με το ζόρι και την αδελφή της, την καταπληκτική θεία Λούλα, μια γυναίκα πανέμορφη και πολύ δυναμική, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Μαζί λοιπόν οι δύο καλαμαρούδες που είχαν φοιτήσει σε σχολή μόδας στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του ’20, άνοιξαν το ατελιέ υψηλής ραπτικής «Μασκότ» που και αυτό άφησε, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κυριών τις προάλλες, τη δική του σφραγίδα στο χώρο της μόδας του νησιού, ντύνοντας αρκετές νυφούλες και κυρίες της μικρής μεν, όμορφης δε, πόλης μας. Τόσο δα κοριτσάκι, λοιπόν, τρύπωνα συνέχεια παντού και παρακολουθούσα σχεδόν με δέος τον τρόπο που δούλευαν οι κοπέλες στο εργαστήριο μετατρέποντας υπέροχα υφάσματα σε απίστευτες δημιουργίες για την κάθε πελάτισσα ξεχωριστά. Στ’ αλήθεια ακόμη θυμάμαι πως ένοιωθα σχεδόν μαγεμένη από τα μετάξια που με περιτριγύριζαν, τις δαντέλες κιπούρ, τις πολύχρωμες χάντρες, τα χρυσά κουμπιά που είχαν την τιμητική τους στολίζοντας τα μπούστα και τους ποδόγυρους των κομψών πελατισσών της γιαγιάς και της όμορφης θείας Λούλας. Τα φιγουρίνια και τα περιοδικά μόδας που έφθαναν από το Παρίσι και το Μιλάνο, και μου κρατούσαν συντροφιά τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα στο όμορφο ατελιέ της γιαγιάς, ήταν για μένα ένα παράθυρο σε ένα άλλο κόσμο μαγικό και ακόμη και σήμερα έχω κρατήσει μερικά από αυτά για να μου θυμίζουν την τόσο γλυκιά εποχή του «Μασκότ». Μερικές φορές όταν η γιαγιά ήταν στις καλές της με άφηνε να κάθομαι σε μια γωνίτσα την ώρα της τελικής πρόβας των νυφικών και στ’ αλήθεια η ψυχή μου είναι ακόμη τόσο γεμάτη από την πραγματική ιεροτελεστία που έβλεπα να συμβαίνει μπροστά στα παιδικά μου μάτια. Η όμορφη κοπέλα που πρόβαρε το νυφικό για την πιο ξεχωριστή μέρα της ζωής της, η γιαγιά που απαραιτήτως άναβε το καπνιστήρι και έλεγε τα δικά της για να πάνε όλα καλά και ευλογημένα, η θεία Λούλα που πέταγε πάντα λίγο ρύζι και ροδοπέταλα για ευτυχία, η μαμά της νύφης που συγκινημένη έκρυβε τα δάκρυα της, οι μοδίστρες που πηγαινοέρχονταν αγχωμένες… Όλος ο θίασος επί σκηνής και ‘γω θεατής σε μια μικρή παράσταση γεμάτη ρομαντισμό, τρυφεράδα και μπόλικη τρέλα που πάντα θα κουβαλάω στη ψυχή μου…
1 Comment
27/3/2017 08:49:25
μιά υπέροχη αναδρομή σε μιά άλλη εποχή...
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|