Εμφανίζονται εντελώς απρόσμενα και εκτός προγράμματος, σε μια πολύ δύσκολη απ’ όλες τις απόψεις περίοδο της ζωής μου, ως δύο θολές κουκίδες στην οθόνη ενός υπέρηχου και τόσο απλά και ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω. Η φωνή του ανυποψίαστου και άγνωστου σε μένα γιατρού που χαρούμενα μου ανακοινώνει την ύπαρξη τους ηχεί στ’ αυτιά μου σαν έκρηξη εκκωφαντική και νοιώθω στο στήθος ένα βάρος λες και το ταβάνι της κλινικής πέφτει και με πλακώνει.
Στις βδομάδες που ακολουθούν μια μικρή κατάθλιψη μου κτυπά τη πόρτα και δικαιολογώ σε όλους την ελαφρώς πρησμένη εμφάνιση μου σε δήθεν ορμονικά προβλήματα αφού δεν θέλω να παραδεχθώ ούτε και σε μένα την ίδια αυτό που μου συμβαίνει. Τα δύο τους εντωμεταξύ αντέχουν στις κακουχίες μιας ολόκληρης μετακόμισης όπου ξεσηκώνω μόνη μου καναπέδες και τραπέζια και αντιστέκονται με σθένος στους κραδασμούς και στο ταρακούνημα από μακροβούτια σε παραλίες ερημικές και στη κλωτσιά που μου ρίχνει κατευθείαν στη κοιλιά ο τετράχρονος μου ενώ παίζουμε ποδόσφαιρο. Κάπου εκεί το παίρνω και εγώ απόφαση πως αυτά τα διδυμάκια έρχονται απολύτως αποφασισμένα να μας αλλάξουν τη ζωή και σιγά -σιγά αρχίζω να προσαρμόζομαι- ναι τελικά ενθουσιάζομαι- στη νέα πραγματικότητα που έρχεται. Λίγο αργότερα και καθώς ολόκληρη φουσκώνω επικινδύνως με τα κιλά μου να βρίσκονται πλέον εντελώς εκτός ελέγχου , μαθαίνουμε πως σε λίγους μήνες θα κρατάμε στην αγκαλιά μας ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι που ειλικρινά νοιώθω πως εμφανίζονται από το πουθενά για να τ’ αλλάξουν όλα! Την ημέρα του προκαθορισμένου τοκετού, λίγο πριν μπω στο χειρουργείο, ανεβαίνω για τελευταία φορά στη ζυγαριά! Σαράντα κιλά επιπλέον και στο γεμάτο οίκτο βλέμμα της νοσοκόμας που μου χαμογελά παρηγορητικά, ξεσπώ σε κλάματα. Λίγες ώρες μετά, αντικρίζω για πρώτη φορά αυτά τα δύο πλασματάκια που εισβάλλουν στο κόσμο μας και τα δάκρυα που συνεχίζουν να τρέχουν απ΄ τα μάτια μου είναι τώρα χαράς και συγκίνησης. Και απόλυτης αγάπης! Στο σπίτι πια η κατάσταση που επικρατεί είναι αυτή της ολοκληρωτικής τρέλας. Δύο νεογέννητα που το «μαμ κακά και νάνι» εις διπλούν αποδεικνύεται εξοντωτικό για όλους τους υπόλοιπους, ένας πεντάχρονος που ξαφνικά επιμένει να πίνει πάλι σε μπιμπερό και τα βράδια τσιρίζει πως θέλει πιπίλα και ένα σκυλί που ουρλιάζει συνεχώς γιατί τα κλάματα και η φασαρία επηρεάζουν όπως μας λέει ο κτηνίατρος τη ψυχολογική κατάσταση του είναι μερικά από αυτά που συνθέτουν τη κατάσταση τρελοκομείου μέσα στην οποία ζούμε. Και όμως τα πρώτα δύσκολα περνάνε, δοντάκια, πυρετοί, εμβόλια και αρχίζουν άλλα ακόμη πιο τρελά που με φέρνουν σχεδόν καθημερινά σε κατάσταση αμόκ που χρήζει ηλεκτροσόκ. Καταφέρνω να μην αφήσω τη τελευταία μου πνοή όταν αντικρίζω το ακτύπητο αυτό δίδυμο λίγο πριν τα δεύτερα του γενέθλια να με χαιρετά χαρούμενο από τη στέγη του σπιτιού- ακόμη δεν ξέρω πως ανέβηκαν εκεί πάνω ούτε και πως γλύτωσαν-δεν χάνω τις αισθήσεις μου όταν αποφασίζουν στα τέσσερα να φύγουν «για πάντα» από το σπίτι και για ώρες γυρνώ αναμαλλιασμένη και αλαφιασμένη στις γειτονιές για να τα βρω. Περιέργως παραμένω ψύχραιμη τη μέρα που ο ένας τρυπά το τύμπανο της άλλης καρφώνοντας της στο αυτί ένα τεράστιο μολύβι, και οδηγώ με προσοχή και όσο πιο νηφάλια γίνεται σε διάφορα νοσοκομεία και κλινικές δεκάδες φορές κουβαλώντας τους πότε με σπασμένα χέρια και πότε με ανοιγμένα κεφάλια και δάκτυλα κομμένα. Νηπιαγωγεία, δημοτικά , γυμνάσιο, προπονήσεις, τρεχάλα όλη μέρα να προλάβουμε. Και τώρα δεκάξι χρόνια μετά , χρόνια που έφυγαν σα σφαίρα, συνειδητοποιώ πως αυτά ήταν μάλλον τα εύκολα. Γιατί γλυκά μου διδυμάκια η φράση sweet sixteen είναι επινόηση κάποιου που μάλλον δεν έχει παιδιά ή δεν υπήρξε έφηβος ποτέ του. Ναι είναι sweet αλλά και λίγο και κάποιες φορές ίσως και πολύ sour…χρόνια γλυκόξινα εφηβικά με νευράκια, ψεματάκια, «μαμά μας έπριξες» και « μαμά παράταμε» που όπως και να’ ναι εμείς θα τα περάσουμε παρέα! So Sweet Sixteen μου επί 2 χρόνια πολλά και μην φοβάστε σας αντέχω!!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|