ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Ντρέπομαι τόσο πολύ για τον εαυτό μου, τον κάποιες φορές ανασφαλή και ματαιόδοξο.
Τον γεμάτο από «ανόητες ανάγκες» εαυτό μου που μπορεί να χάσει τον έλεγχο και να συμπεριφέρεται λες και ήρθε το τέλος του κόσμου γιατί κάτι δεν πήγε όπως το περίμενε ή γιατί άργησε σε ένα ραντεβού σημαντικό. Που θυμώνει και τρελαίνεται γιατί δεν πήρε το τηλεφώνημα που ήθελε ή ακόμα πιο χαζό, γιατί δεν είχε και πάλι τα χρήματα να αγοράσει εκείνα τα ακριβά παπούτσια που είδε στη βιτρίνα. Ντρέπομαι αληθινά πολύ, που τολμώ να νοιώθω και να δηλώνω κιόλας, δυστυχισμένη επειδή το παιδί μου δεν πήγε τόσο καλά - όσο θα ήθελα εγώ εννοείται - στις εξετάσεις του ή γιατί για ακόμη μια χρονιά δεν θα μπορέσω να πάω τις διακοπές που ονειρευόμουν. Ντρέπομαι τόσο, γιατί μέσα στον μικρόκοσμο της υπερβολής και της ματαιοδοξίας που όλοι ζούμε, μεγαλοποιώ τις όποιες δυσκολίες της καθημερινότητας και τα διάφορα ανάποδα που μπορεί να μου συμβαίνουν. Ντρέπομαι που τολμώ να λέω πως είμαι δυνατή και πως τα αντέχω όλα. Πόσο ''λίγη'' αισθάνομαι , μπροστά στο αθώο, αλλά γεμάτο πείσμα και δύναμη, βλέμμα της μικρής μαχήτριας που στέκεται μποροστά μου και με παρατηρεί. Της χαμογελώ με όλη τη δύναμη που μπορώ να βρω τη στιγμή αυτή ενώ στην πραγματικότητα θέλω να σκύψω το κεφάλι. Μέσα στο ίδιο αυτό λεπτό, αναθεωρώ μεγέθη, αξίες. Σε ένα κλικ, τα ''σημαντικά'' της δικής μου ζωής, μοιάζουν πια τόσο μικρά και τόσο λίγα. Ταυτόχρονα, όλο μου το είναι πλημμυρίζει με μια απέραντη αγάπη και ένα τεράστιο θαυμασμό για αυτό το εύθραυστο πλασματάκι που με κοιτά στα ίσα και με ''κόβει'' με τη φλογερή, γεμάτη αγώνες και μάχες ματιά του. Διαπεραστικό αλλά τόσο απόλυτα γενναίο και απόλυτα σοφό αγγίζει κατευθείαν την καρδιά και την κομματιάζει... Τα δύο πανέμορφα παιδικά μάτια που είδαν και έζησαν τόσα όσα δεν εύχεται ποτέ κανείς σε κανένα. Δύο πράσινες θάλασσες που μέσα τους κρύβουν μια τρικυμία αλλοιώτικη. Πελώρια χωρίς σταματημό, με αγριεμένα κύματα αλλά και μια σχεδόν μαγική, απόλυτη γαλήνη που με συγκλονίζει, επαναπροσδιορίζοντας εκείνη ακριβώς τη στιγμή το σύμπαν μου ολόκληρο. Νοιώθω τον πατέρα της που στέκεται απέναντι μου να με κοιτά... Πόσο πραγματικά ασήμαντη νοιώθω απέναντι στο γονιό ενός σοβαρά άρρωστου παιδιού. Το μεγαλείο της αγάπης του γεμίζει το δωμάτιο και μου κόβει την ανάσα. Τι μπορώ να πω εγώ σε αυτό τον γονιό που μαζί με το παιδί του μπαινοβγαίνουν σε νοσοκομεία, σε χειρουργεία, σε θεραπείες δύσκολες κα επώδυνες ; Αυτός ο πατέρας, αυτός ο ακλόνητος βράχος, δίπλα στο κορτιτσάκι του, την μικρή του πριγκίπισσα, να αντέχει τα πάντα χαμογελώντας συνεχώς και ας κομματιάζεται η ψυχή και ας κλαίει μόνος του σε σκοτεινούς διαδρόμους μιας εντατικής για να μην τον δει κανείς. Στέκεται μπροστά μου με τόση αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια για τη μικρή του αγωνίστρια και μου μιλά για τον εφιάλτη τους με σταθερή φωνή, γεμάτη αγάπη και τόσο θαυμασμό για το παιδί του που δίνει καθημερινά μια μάχη που δεν τη χωρά ο ανθρώπινος νους. Και με μια ελπίδα και μια πίστη ,θηρία ανήμερα που με γεμίζουν φως που θα κρατώ πάντα στη ψυχή μου ως πυξίδα ... Αφιερωμένο μέσα από την ψυχή μου στο πανέμορφο πλάσμα με το ροζ ψάθινο καπελάκι που τυχαία συνάντησα προχθές και αγάπησα από την πρώτη ματιά. Μικρούλα μου, πανέμορφη πολεμίστρια, η νίκη είναι δική σου…
1 Comment
ANΔΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
2/7/2017 14:17:12
!!!!!!!
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|