Αποκριές, η αποκορύφωση του γλεντιού και του ξεφαντώματος και σίγουρα πολλοί από εσάς - ειδικά οι φίλοι μου οι Λεμεσιανοί - ζείτε την περίοδο αυτή μεγάλες στιγμές με τα τρελά σας πάρτυ και τις ακόμη πιο τρελές μεταμφιέσεις. Εγώ πάλι όχι! Δυστυχώς ανήκω στη μίζερη αυτή κατηγορία ανθρώπων που δεν γουστάρουν με τίποτα να ντύνονται τις αποκριές, και στα καρναβαλίστικα πάρτυ το πολύ-πολύ θα φορέσω - αν χρειαστεί και μετά από μεγάλη πίεση - κανά γελοίο καπέλο, κανά τάχα μου αστείο γυαλί ηλίου και μια σερπαντίνα τυλιγμένη στο κεφάλι, έτσι για να μην με πουν όλοι ξενέρωτη. Και πριν βιαστείτε να με κατηγορήσετε για ανάποδο άνθρωπο, πρέπει να σας εξηγήσω το λόγο που δεν αντέχω τα μασκέ και τα αποκριάτικα κοστούμια, και μετά σίγουρα θα με καταλάβετε! Το ζάρι είναι η αιτία!
Εκεί κάπου στα πέντε μου, η μητέρα μου είχε την φαεινή ιδέα να με ντύσει ζάρι και να με στείλει σε αποκριάτικο χορό που έκανε τότε μεγάλο σωματείο της πρωτεύουσας, για να μην λέω ονόματα και παρεξηγηθώ! Αν έχεις τον Θεό σου! Όλα τα κοριτσάκια η μανούλα τους τα έντυναν πριγκίπισσες, νεράιδες και σία… Όχι, εμένα η δική μου η μανούλα έπρεπε να με ντύσει ζάρι με μια αυτοσχέδια στολή που επινόησε και για την οποία ένοιωθε και ιδιαίτερα περήφανη. Είμαι σίγουρη! Η στολή ζαριού, λοιπόν, είχε ως εξής . Το νούμερο 1 του ζαριού ήταν μια μαύρη βούλα από χαρτόνι κολλημένη σε μια στέκα στο κεφάλι μου, μετά οι υπόλοιποι 4 αριθμοί ήταν αντίστοιχες μαύρες βούλες κολλημένες σε ένα χαρτόκουτο που μου φόρεσε στο λαιμό και στο οποίο είχε ανοίξει δύο τρύπες για να περνούν τα ταλαίπωρα τα χέρια μου που στην μία ώρα είχαν πάθει αγκύλωση! Το δε νούμερο έξι ήταν τρείς βούλες στο κάθε πόδι ραμμένες στο κάτω μέρος του ολόασπρου μεν διάφανου δε καλσόν που μου είχε φορέσει. Άσπρο μαύρο όνειρα κάνω πως ζάρι θα γενώ ένα πράγμα.! Ο απόλυτος εξευτελισμός δηλαδή, ακόμη και για ένα κοριτσάκι πέντε ετών. Και ήταν τόσο χαρούμενη με το αποτέλεσμα που φώναξε και τη γιαγιά μου την καλαμαρού και μια θεία για να θαυμάσουν την ευρηματικότητα και τη φαντασία αυτής της θεσπέσιας μεταμφίεσης που όσο και αν αντέδρασα η κακομοίρα μέσα από την κούτα μου… η μητέρα μου ήταν αποφασισμένη… ή ζάρι ή τίποτα! Με το ζόρι με έβαλε στο αυτοκίνητο, το κουτί στο πίσω κάθισμα γιατί αντιλαμβάνεστε δεν μπορούσα να το φορέσω και έξω από το ξενοδοχείο που γινόταν ο χορός, και ενώ δίπλα μας περνούσαν πανέμορφες μπαλαρίνες, κολομπίνες και μια σπανιόλα που πολύ μίσησα, μου πέρασε το κουτί μου από το λαιμό, πέρασε τα χεράκια μου στις τρύπες που σας έλεγα και με έστειλε σε αυτή ακριβώς τη κατάσταση να διασκεδάσω! Περιφερόμουν το δύσμοιρο σαν τον εσταυρωμένο με τα χέρια ανοικτά, αφού ήταν περασμένα στις παλιότρυπες και όταν πήγα λίγο να χορέψω με το εκτόπισμα της κούτας-ζάρι έριξα κάτω δύο μπαλαρίνες και ένα πιερότο. Και ο οριστικός εξευτελισμός που με αποτελείωσε και διέκοψε δια παντός την οποιανδήποτε σχέση μου με μασκέ και κάθε είδους μεταμφίεση ήρθε όταν αποφάσισα να κάνω την επανάσταση μου και να πετάξω την παλιοκούτα από πάνω μου. Από μέσα η μανούλα μου, μου είχε φορέσει εκτός από το καλσόν - διάφανο άσπρο είπαμε - και μια φανελίτσα κοντή, έτσι για να μην κρυώνω… Δεν χρειάζεται να σας πω κι’ άλλα, είμαι σίγουρη… Το παιδικό τραύμα που άφησε το Ζάρι στη ζωή μου είναι βαθύ…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|