ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Μετά από ένα απόγευμα εκκαθάρισης στο πατρικό μου, χωρίς την άδεια της μητέρας μου, όποτε αντιλαμβάνεστε την Επιδαύρειο τραγωδία που έζησα, έχω καταλήξει στο εξής βαρυσήμαντο και πολύ ενοχλητικό συμπέρασμα. Η μητέρα μου είναι μανιώδης συλλέκτρια άλλοτε χρήσιμων, άλλοτε λιγότερο χρήσιμων και σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς εντελώς άχρηστων αντικειμένων. Τέλος. Τρεις ώρες μετά από - μετά μανίας δικής μου - σακούλιασμα και σαβούριασμα διάφορων πλαστικών κουτιών κάθε μορφής, παγωτού, τυριού, μπισκότων κ.λπ. και πέταγμα εφημερίδων και περιοδικών ίσως του περασμένου αιώνα, τόλμησα η δόλια να πω στη μανούλα μου ότι πάσχει από το σύνδρομο του «έχω το Μοναστηράκι μέσα μου», τη γνωστή συνοικία των Αθηνών, με τα παλαιοπωλεία και τα παλιατζίδικα, χωρίς να είμαι καθόλου προετοιμασμένη για τη σφοδρή επίθεση που μου επεφύλασσε.
«Μα τίποτα δεν πετάς;», τη ρωτώ όσο πιο ανώδυνα και αθώα μπορώ, και την παρακαλώ να μου εξηγήσει τι χρειάζεται ένα συρτάρι γεμάτο κορδέλες κάθε είδους, με προτίμηση κυρίως σ’ αυτές που στολίζουν κουτιά από γλυκά, ενώ την προκαλώ να μου αναλύσει τη χρησιμότητα που μπορεί να έχουν τα δεκάδες άδεια βαζάκια μαρμελάδας και γλυκών κουταλιού που έχει σαν στρατιωτάκια στοιχισμένα στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, δίπλα από τις εκατοντάδες σακούλες σουπερμάρκετ, και το κουτί με τα ένα εκατομμύριο - σίγουρα είναι τόσα - λαστιχάκια και κομμάτια από σπάγκους και σχοινιά. Με κοιτά αρχικά υποτιμητικά και στη συνέχεια θυμωμένα και αρχίζει ο εξάψαλμος. «Κάνε μου τη χάρη και άδειασε μου τη γωνιά, που μόλις δεις κάτι σε πιάνει αμόκ και θες να το πετάξεις! Σπάταλη γυναίκα, ανοικοκύρευτη που θα μου κάνεις και κριτική. Τα θέλω όλα και δεν θα σου πάρω την άδεια τι κρατάω στην κουζίνα μου και τι δεν κρατάω, ακούς εκεί που θα μου πεις εσύ πως είμαι Μοναστηράκι!» «Βρε μανούλα μου καλή, σου πιάνουν τόσο χώρο και αλήθεια τόσα πλαστικά κεσεδάκια γιαουρτιού ούτε ολόκληρη η ΦΑΓΕ δεν έχει μαζεμένα», της λέω υπομονετικά και προσπαθώ με ηρεμία να την κάνω να καταλάβει πως κανένας νορμάλ άνθρωπος δεν κρατάει τόσα άχρηστα αντικείμενα, έτσι γιατί μπορεί κάποια στιγμή να τα χρειαστεί. «Α βγάλε με και τρελή τώρα», μου ουρλιάζει, «που δεν ξέρεις να κρατάς νοικοκυριό και αν δεν ήμουν εγώ θα σ’ έτρωγαν οι κατσαρίδες» συνεχίζει στην αντεπίθεση συμπληρώνοντας πως είναι γνωστή για το νοικοκυριό της και τελειώνοντας με το γεμάτο στόμφο «Κυρία μου εγώ έμαθα οικιακή οικονομία στο Αρσάκειο, όχι όπου κι όπου και δεν είμαι σαν και σένα που δεν ξέρεις τι σου γίνεται». Δεν απαντώ και απλά αρχίζω να βγάζω τις σακούλες των σκουπιδιών έξω. Τραγικό λάθος εκ μέρους μου γιατί με πρόλαβε στην έξοδο, μου έδωσε μια δυνατή σπρωξιά και μου άρπαξε τις σακούλες από τα χέρια. «Τα δικά μου σκουπίδια θα τα πετάξω ΕΓΩ, αφού τα ελέγξω πρώτα, γιατί εσύ είσαι ικανή να πέταξες όλο το βιός μου μέσα στην τρέλα που σε δέρνει. Και τώρα σε παρακαλώ άδειασε μου τη γωνιά μην σου δώσω καμία ξανάστροφη και βρεθείς πρώτη και καλύτερη μέσα στον κάδο!» Ήταν τόσο αστεία η σκηνή που άρχισαν να γελώ, σε λίγο γέλαγε και αυτή και ζήσαμε εμείς καλά και τα πλαστικά κεσεδάκια της μαμάς μου σίγουρα ακόμη καλύτερα.
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|