Η μουσική τέρμα. Πιο τέρμα δεν γίνεται. Τα παράθυρα κατεβασμένα να μπαίνει μέσα ο κρύος αέρας. Πίσω από το τιμόνι, εγώ. Πατάω γκάζι ενώ κουνιέμαι στο ρυθμό του Freddie που αγαπώ. Ξελαρυγγιάζομαι τραγουδώντας «show must go on» που με ξεσηκώνει στους επτά ουρανούς όπως τότε που το άκουσα για πρώτη φορά καμιά τριανταριά χρόνια πριν. Είμαι εντελώς παράφωνη, εννοείται, αλλά αυτή είναι μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας.
Στο κάτω -κάτω δεν χρειάζεται να είσαι και φωνάρα για να τραγουδάς για πάρτη σου, έτσι δεν είναι; Με πιάνει φανάρι και ενώ σταματώ στο κόκκινο, το γλέντι μου συνεχίζει. Κανονικά. Νοιώθω το βλέμμα του κυρίου από το διπλανό αυτοκίνητο. Σίγουρα θα διερωτάται ο χριστιανός τι μου συμβαίνει και γιατί βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση… εκτάκτου ανάγκης. Λιγάκι ντρέπομαι, το ομολογώ και στο μυαλό μου ακούω τη τσιριχτή φωνή της κόρης μου να μου λέει το συνηθισμένο της «Μαμ, κάμνεις μας ρεζίλι, οϊ μάνα μου...»! Συνεχίζω ωστόσο το performance μου γελώντας. Γελάει και αυτός, λίγο πριν ανάψει πράσινο. Του ψυχιατρείου; Δεν πήρα τα χάπια μου ως όφειλα; Στον κόσμο μου; Ψώνιο του κερατά; Δεν ξέρω πως με χαρακτηρίζει ο τύπος και να πω και την αλήθεια δεν με πολυνοιάζει κιόλας. Αυτό που ξέρω είναι πως πριν από την έναρξη αυτού του μικρού αλλά τόσο έντονου solo και ακριβώς πριν ακουστεί ο ρυθμός της μουσικής στα μεγάφωνα του αυτοκινήτου είμαι σε μια κατάσταση να με κλαίνε ακόμη και οι ρέγκες… Η ψυχολογία μου βρίσκεται στα τάρταρα. H πίεση και το άγχος μετατρέπονται σε δύο τεράστιους κόμπους στο στομάχι μου. Και ξαφνικά μετά το σκηνικό που περιγράφω γίνομαι όπως την «πόμπα» που λέμε και στον τόπο μου! Είμαι μες την καλή χαρά, το κέφι μου είναι στο τσακίρ και με ένα χαμόγελο να, με το συμπάθιο. Πραγματικά η μέθοδος «οδηγώ με τη μουσική στο τέρμα» είναι μέρος της καλύτερης ψυχοθεραπείας στον κόσμο και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μπείτε ωραία-ωραία στο αμαξάκι σας αν νοιώθετε και εσείς πιεσμένοι και κάπως... Ιδανικά χωρίς παρέα. Μόνο με τραγούδια που γουστάρετε και που θα είναι στη διάθεση σας για να σας ξεσηκώσουν. Προσοχή! Μπαλάντες και κλαψοκαψουριάρικα σε αυτή τη φάση απαγορεύονται δια ροπάλου. Ακόμη κι αν μας αρέσουν και ακόμη και αν αυτά ταιριάζουν καλύτερα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μην τα κουβαλήσετε μαζί σας. Να ανεβούμε θέλουμε. Αυτό είναι το ζητούμενο, οκ; Κατεβάστε και το παράθυρο. Αναπνεύσετε τον καθαρό αέρα και γεμίστε τον εγκέφαλο αλλά και τη ψυχή σας οξυγόνο. Εντάξει, είμαστε στη πόλη συμφωνώ, αλλά ας μην κολλήσουμε εδώ. Στο κάτω- κάτω αν σκέφτεστε το καυσαέριο και τα λοιπά μην το ανοίγετε το ρημάδι το παράθυρο λοιπόν. Μια βαθιά ανάσα και πάμε. Γυρίστε τον ήχο στο τέρμα και όπα νινανι- νανάει, όπα νινανά... Βρίσκεστε στη φάση «σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ...». Αφήστε τη μουσική να σας παρασύρει . Τραγουδήστε δυνατά. Όσο πιο δυνατά, τόσο πιο καλά. Κουνηθείτε. Χορέψτε πίσω από το τιμόνι. Βαράτε μέχρι και παλαμάκια αν το τραβά η ψυχή σας. Εκτονωθείτε και μαζί εκτονώστε και το κακό. Σας το υπόσχομαι. Λίγη ώρα μετά θα είστε άλλος άνθρωπος. Πέρδικα καμαρωτή. Όχι πέρδικα απλά. Άλογο κούρσας βρε που θα καλπάζει με φόρα μόνο μπροστά! Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε... ΥΓ- Αν με πετύχετε σε κανένα φανάρι σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση μη με περάσετε για τρελή. Περάστε με για θεότρελη με σώας όμως τας φρένας!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|