Σκέφτομαι συχνά πόσο τυχαία μπορεί να είναι αλήθεια η συνάντηση μας με κάποιον άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μας «έτσι ξαφνικά», όπως λέει και ο αγαπημένος μου Αντώνης Ρέμος, κυριολεκτικά από το πουθενά και, ενώ δεν το περιμένεις, γίνεται χωρίς να το καταλάβουμε το απόλυτο σημείο αναφοράς και επαναπροσδιορισμού της ζωής μας ολόκληρης. Αυτό που προσπαθούσα να εξηγήσω και σε μια φίλη μου τις προάλλες, η οποία είχε μια τέτοια συνάντηση που τελικά την τρόμαξε τόσο πολύ που το έβαλε στα πόδια. Της έλεγα, λοιπόν, πως «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και πως, όσο κι αν τρέχει μακριά, μ’ αυτό τον άνθρωπο σίγουρα κάπου θα ξανασυναντηθεί γιατί απλά πρέπει έτσι να γίνει.
Μιλάω για εκείνο τον άνθρωπο, αυτή την αδελφή ψυχή - ανεξαρτήτου φύλου ή ηλικίας - που εμφανίζεται μπροστά μας στα πιο απίθανα και αλλόκοτα μέρη και ενώ σίγουρα δεν τον έχουμε ξαναδεί ποτέ, μόλις τα βλέμματα μας συναντηθούν, ένα περίεργο συναίσθημα οικειότητας μας φέρνει κοντά και μέσα μας αυτόματα ξέρουμε πως κάτι άλλο δυνατό μας συνδέει και πως η συνάντηση μας μόνο σύμπτωση δεν είναι. Τι είναι όμως αυτό που μας φέρνει κοντά με αυτούς τους ανθρώπους που, ενώ μοιάζει τυχαία η συνάντηση μας, τελικά αποδεικνύεται πως δεν ήταν καθόλου θέμα τύχης ή απλών συγκυριών; Ίσως να’ ναι η περιβόητη κλωστή του ιαπωνικού μύθου, αυτή η κόκκινη κλωστούλα που λένε πως δένει δύο ανθρώπους για πάντα από τη στιγμή που γεννώνται , ακόμη και αν δεν γνωρίζονται, και όσοι ωκεανοί και χιλιόμετρα και να βρίσκονται μεταξύ τους. Ίσως να’ ναι το κισμέτ μας και οι μοίρες που βρίσκονται πάνω από τη κούνια μας την ώρα που ερχόμαστε στον κόσμο, ίσως τα άστρα και το σύμπαν, ίσως, ίσως… Σίγουρα όμως, με ένα απόλυτα μαγικό τρόπο κάτι τους φέρνει μπροστά μας, ένα χέρι τους σπρώχνει απέναντι μας, δίπλα μας την ώρα που ακριβώς τους χρειαζόμαστε πιο πολύ, την ώρα που τους έχουμε απόλυτη ανάγκη και που είμαστε κι εμείς μάλλον έτοιμοι - και ας μην το ξέρουμε ακόμα - να τους δεχτούμε και να κάνουμε τις αλλαγές που πρέπει, αλλά φοβόμαστε και δεν τολμάμε. Εμφανίζονται, λοιπόν, εκείνη την καρμική στιγμή στη ζωή μας για να μας δείξουν με την παρουσία τους κάτι, να μας οδηγήσουν με τον τρόπο τους κάπου, να μας βοηθήσουν να βγούμε από το αδιέξοδο που ίσως βρισκόμαστε για να μπορέσουμε να δούμε τα πράγματα λιγάκι αλλιώς. Μας απλώνουν το χέρι και εμείς το πιάνουμε για να κάνουμε το βήμα εκείνο το καθοριστικό και τόσο αναγκαίο που θα μας οδηγήσει σε μια εντελώς διαφορετική πορεία και σε ένα δρόμο πιο φωτεινό και σίγουρα πιο ελεύθερο. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μη μείνουν μαζί μας πολύ. Για να είμαι πιο σωστή συνήθως δεν μένουν! Φεύγουν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Ο ρόλος τους, ρόλος guest star, πρωταγωνιστικός και απόλυτα καθοριστικός είναι συνήθως σύντομος και δραματικός. Και ολοκληρώνεται μόλις έχεις φθάσει στο επόμενο στάδιο της ζωής σου. Είναι όμως ο ρόλος αυτός που το πέρασμα του τελικά αλλάζει όλη την πλοκή του σεναρίου και συχνά και το φινάλε του!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|