«Sorry seems to be the hardest word», τραγουδά με την βελούδινη φωνή του ο Έλτον Τζον και καθώς τον ακούω κολλημένη στην κίνηση του μεσημεριού σκέφτομαι πόσο μεγάλη είναι η αλήθεια που κρύβεται στο στίχο αυτό. Είναι όντως η συγγνώμη η πιο δύσκολη, η πιο περίπλοκη και η πιο ανατρεπτική λέξη που μπορεί κανείς να πει. Και μιλώ για τη συγγνώμη αυτή που δεν τολμάς εύκολα να ξεστομίσεις ενώ γνωρίζεις το λάθος σου και τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί αυτό αλλά και η σιωπή σου να έχει στη ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων.
Αναρωτιέμαι, ποιος είναι άραγε ο πιο δυνατός; Αυτός που έχει την τόλμη έστω και αργά να σταθεί απέναντι σου και να σου ζητήσει ένα μεγάλο και εκ βαθέων συγγνώμη ή αυτός που μπορεί να συγχωρεί στην ιστορία αυτή; Aλήθεια, είναι τεράστια η δύναμη ψυχής και θάρρους που χρειάζεται για να ζητήσεις μια συγνώμη ουσιαστική και από καρδιάς αλλά και το να μπορείς να συγχωρείς και να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς θυμό και πίκρα, χρειάζεται θεωρώ εξίσου πολλά κυβικά μαγκιάς και αξιοπρέπειας. Αυτός που ζητάει συγνώμη λοιπόν ή αυτός που συγχωρεί είναι ο πρωταγωνιστής; Σκέφτομαι πως το να πεις ένα «μεγάλο συγνώμη» είναι στην ουσία υπόθεση προσωπική και αφορά στην τελική μόνο εσένα και τη συνείδηση σου. Αυτή που κουβαλάς και ας κάνεις κάποτε πως την ξεχνάς. Αυτή όμως είναι πάντα εκεί και δεν σ΄ αφήνει να κλείσεις μάτι σαν βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου. Και αυτό είναι σίγουρα βασανιστικό… Έτσι η συγγνώμη που επιλέγεις ακόμη και μετά από χρόνια με κόπο και πόνο να πεις είναι μάλλον η λύτρωση και η γιατρειά η δική σου. Παραδέχεσαι το λάθος σου και έστω και αργά –ειδικά για σένα- ξεφορτώνεσαι τύψεις και ενοχές που σου βαραίνουν το μυαλό και τη ψυχή και για χρόνια χαλάνε τη «συνταγή» της φαινομενικά βολεμένης και τακτοποιημένης σου ζωής. Η συγγνώμη σου λοιπόν πρώτα και καλύτερα κάνει καλό σε σένα τον ίδιο γιατί έτσι ελαφραίνει η ψυχούλα σου και μπορείς πια να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια… Το να καταφέρεις όμως να δεχτείς τη συγγνώμη απ’ αυτόν που εσκεμμένα ή έστω και άθελα του σου έκανε κακό και σε πλήγωσε προϋποθέτει και γενναιοψυχία αλλά και καλοσύνη! Και να χεις μέσα σου καρδιά μικρού παιδιού ακόμη και αν χίλιες φορές γκρεμοτσακίστηκες εξαιτίας του ολέθριου αυτού λάθους και της ένοχης σιωπής. Προϋποθέτει να είσαι καλά με τον εαυτό σου και να πιστεύεις σε σένα και στην αλήθεια σου που τόσο πολύ αμφισβητήθηκε.. Και κυρίως για να μπορέσεις να δεχτείς αυτή τη συγγνώμη που άργησε μα ήρθε πρέπει να μπορείς να αγαπάς. Οι συγγνώμες… Αυτές που δεν μπορέσαμε ακόμη να πούμε από φόβο ίσως και ντροπή… Οι συγγνώμες που ίσως να μας ξεβολέψουν αλλά σίγουρα θα μας κάνουν καλύτερους. Οι συγγνώμες που δεχτήκαμε αφήνοντας πίσω μας πείσματα, θυμό και εγωισμό. Αυτές οι συγγνώμες είναι το θέμα μας. Τις προάλλες κάποιος μου ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη. Με πολύ θάρρος, λεβεντιά αλλά και δάκρυα στα μάτια. Και γω το δέχτηκα. Απόλυτα και ολοκληρωτικά γιατί μπόρεσα να καταλάβω, να δικαιολογήσω, να το αποδεχτώ. Έτσι απλά! Σήμερα ξέρω καλά πως είμαστε και δύο πολύ καλύτεροι άνθρωποι… Γιατί η συγγνώμη από όποια πλευρά και αν στέκεσαι σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει το χθες και όλα όσα μεσολάβησαν. Μπορεί όμως να αλλάξει το αύριο και αυτό για μένα είναι μαγικό...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|