Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου. Γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος, γεγονός, το οποίο στις 8 παρά τέταρτο το πρωί και αφού έχω πάρει τα παιδιά στο σχολείο αναμαλλιασμένη και φορώντας ακόμη τις πιτζάμες μου, γενικώς αγνοώ. Ομολογώ πως εδώ και χρόνια Άγιος Βαλεντίνος και εγώ δεν έχουμε και πολλά -πολλά αλλά δεν είναι της ώρας να αναλύσω τα πως και τα γιατί. Γυρνώντας λοιπόν στο σπίτι για να ετοιμαστώ για το γραφείο, στο χαλάκι της εξώπορτας με περιμένει μουσαφίρης!
Και όταν λέω μουσαφίρης εννοώ ένα τεράστιο χνουδωτό αρκούδο που μοιάζει να χαμογελά. Στην αγκαλιά του, κάποιος του έχει περάσει μια μεγάλη ανθοδέσμη με κατακόκκινα γυαλιστερά τριαντάφυλλα, μια υπερφυσικού μεγέθους σοκολάτα συνυφασμένη στο μυαλό μας, λόγω μάρκετινγκ, με την έννοια της απόλυτης αγάπης και μια κάρτα σε τετράγωνο μεγάλο φάκελο σφραγισμένο. Εννοείται πως νοιώθω έκπληξη για τα νέα… αποκτήματα της βεράντας μου και νοιώθω μια γλυκιά καχυποψία για το όλο σκηνικό, που όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, είναι τελικά τόσο αθεράπευτα ρομαντικό… Σκύβω και γυρνάω τον φάκελο που βρίσκεται κολλημένος στο σώμα του χοντρούλη teddy. Διαβάζω το όνομα. Χαμογελώ σαν διακρίνω το όνομα της κόρης μου, γραμμένο με μαρκαδόρο χρυσό και μια ζωγραφιστή καρδούλα που σίγουρα σχεδιάστηκε στα γρήγορα λες και έπρεπε να μπει ως τελική σφραγίδα της όλης αυτής τρυφερής πράξης… Σηκώνω τον αρκούδο από το χαλί και μαζί με σοκολάτες, λουλούδια και κάρτες τον εναποθέτω καμαρωτό- καμαρωτό στο κρεβάτι της δεκαεφτάχρονης κόρης μου. Παρόλο τον πανικό που επικρατεί στο εφηβικό δωμάτιο με ρούχα, βιβλία, παπούτσια πεταμένα παντού, και όταν λέω παντού, εννοώ παντού, μοιάζει να βρίσκεται στο φυσικό χώρο του λες και ήταν από πάντα εκεί. Τα δε τριαντάφυλλα με ένα παράδοξο τρόπο φαίνονται απόλυτα ταιριαστά με την επαναστατική ατμόσφαιρα που ξεχειλίζει στο δωμάτιο αυτό από παντού. Κοιτάω γύρω μου και χαμογελώ. Σκέφτομαι πόσο θα χαρεί η κόρη μου σαν γυρίσει από το σχολείο και βρει το στολισμένο δωμάτιο της. Ξέρω πως δεν θα το δείξει και δεν θα το παραδεχτεί, αλλά θυμάμαι και ένα άλλο κοριτσάκι, αιώνες πριν, έξαλλο νιάτο που άκουγε μόνο ροκ και όλα αυτά τα έβρισκε ανούσια και σαχλά, πόσο καλά έκρυψε τον ενθουσιασμό μιας αντίστοιχης στιγμής… Και ο ρομαντικός αποστολέας του σημερινού πρωινού; Που οργάνωσε, ίσως ακόμη και με τη βοήθεια της μαμάς του καθότι φαντάζομαι πως δεν οδηγεί ακόμη, την τόσο γλυκιά αυτή κίνηση; Σκέφτομαι και την επαναστάτρια παραλήπτρια. Το δικό μου κοριτσάκι που μεγαλώνει με ταχύτητα φωτός και κάπως παραδέχομαι πως με τρομάζει. Δύο νέοι που παρόλη την τρέλα και το μπλαζέ «υφάκι» της ηλικίας, ακόμη και την κυνικότητα με την οποία συχνά βλέπουν τα πράγματα, κρύβουν μέσα τους ένα ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, αφήνοντας χνουδωτούς αρκούδους και σοκολάτες στο χαλάκι της εξώπορτας. Και τελικά, ίσως αυτή να είναι και η ομορφιά της μέρας αυτής. Την αντιλαμβάνεσαι βεβαίως χρόνια μετά και όταν πια έχει πάψει να σε πολυαφορά. Η αθωότητα του πρώτου έρωτα. Εκείνος ο πρώτος έρωτας της εφηβείας μας, που είναι τελικά ό,τι πιο επαναστατικό μπορεί να υπάρξει και ας μην το καταλαβαίνεις όταν σου συμβαίνει. Και ας μην διαρκέσει για πάντα. Και ας εκφράζεται με λούτρινα ζωάκια και κάρτες με λόγια αιώνιας αγάπης, που χρόνια μετά βρίσκεις κρυμμένα και σκονισμένα στο πατάρι του πατρικού σου αγγίζοντας πάντα μια λεπτή χορδή γλυκιάς νοσταλγίας… Mίνα
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|