ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Δευτέρα πρωί. Πρώτος σταθμός η τράπεζα αφού πρέπει να πληρώσω χίλια δυο. Στέκομαι υπομονετικά στην ουρά και περιμένω τη σειρά μου, η οποία όπως φαίνεται θα αργήσει πολύ γιατί σήμερα είναι η ημέρα που το δημόσιο πληρώνει τις συντάξεις. Αυτός είναι και ο λόγος που ο μέσος όρος των ανθρώπων γύρω μου είναι άνω των 70 και βάλε, που χωρίς να παραπονιούνται, αλλά με κάποια αγωνία όπως διακρίνω, περιμένουν και αυτοί να φθάσουν κάποια στιγμή στο «πολυπόθητο» ταμείο. Συνηθίζω όταν βρίσκομαι σε ανάλογες καταστάσεις να παρατηρώ τον κόσμο κόβοντας φάτσες και όταν βρω κάποιον που κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον μου αρχίζω να φτιάχνω διάφορα σενάρια για τη ζωή του και μέσα στο μυαλό μου φτιάχνω ιστοριούλες που μου κρατούν συντροφιά μέχρι να έρθει και η σειρά μου.
Την βλέπω με την άκρη του ματιού μου να μπαίνει στην τράπεζα και την παρακολουθώ να μην στέκεται πίσω-πίσω στην ουρά, αλλά με γρήγορα για την ηλικία της βήματα να κατευθύνεται προς ένα καναπέ που βρίσκεται απέναντι. Φορά φούστα κλαρωτή αρκετά κοντή, σακάκι τύπου μπλέιζερ που κάποτε ήταν μαύρο και τώρα είναι πια ξεθωριασμένο γκρι και αυτό που πραγματικά με πεθαίνει είναι οι κάλτσες, αθλητικές άσπρες μέχρι το γόνατο και παντόφλες καλοκαιρινές. Τα μαλλιά της είναι κοντά σγουρά και αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι τα μεγάλα μαργαριταρένια σκουλαρίκια της που μοιάζουν τόσο αλλόκοτα πάνω της. Νοιώθω ξαφνικά μια τεράστια συμπάθεια για αυτή την ηλικιωμένη κυριούλα και αρχίζω να φαντάζομαι μια γλυκιά αλλά ταλαιπωρημένη ψυχούλα που αγωνιά αν μπήκε στην ώρα της η μικρή της σύνταξη που τόσο πολύ έχει ανάγκη. Ακόμη και την ώρα που σηκώνεται πολύ αποφασιστικά και κάνει να σταθεί μπροστά-μπροστά στην ουρά σφυρίζοντας αδιάφορα, εγώ συνεχίζω να παραμυθιάζομαι για το πόσο γλυκούλα είναι η γιαγιούλα αυτή και φαντάζομαι πως με τα χρηματάκια της θα αγοράσει σίγουρα καλούδια και δωράκια για τα εγγόνια της που τόσο πολύ αγαπά. Πόσο σαχλά και αθώα είναι καμιά φορά τα σενάρια που φτιάχνω με το ρομαντικό μου το μυαλό, δεν μπορώ να το πιστέψω ούτε εγώ η ίδια! Η καλή αυτή γιαγιούλα στις φωνές και τις αντιδράσεις των άλλων συνομήλικων της που παθαίνουν αμόκ μόλις τη βλέπουν να στέκεται μπροστά, μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μου σε κακιά μάγισσα του παραμυθιού και τότε μόνο διακρίνω στο μάτι της την γυαλάδα του δολοφόνου με το ηλεκτρικό πριόνι. Αρχίζει να ουρλιάζει πως περιμένει εδώ και ώρες στον καναπέ και επιμένει πως απλά δεν την είδαμε ότι ήταν εκεί. Ανένδοτοι οι υπόλοιποι παππούδες φωνάζουν και διαμαρτύρονται και ένας μάλιστα πολύ βαρύς και ασήκωτος της κτυπάει τις παντοφλίτσες με το μπαστούνι του και την σπρώχνει προς τα πίσω. Ξαφνικά όλες αυτές οι χαριτωμένες ηλικιωμένες φατσούλες γύρω μου μεταλλάσσονται εν ριπή οφθαλμού σε ταύρους εν υαλοπωλείο και μένω να παρατηρώ εμβρόντητη το θέαμα μαζί με τη δόλια την ταμία που προσπαθεί να επιβάλει την τάξη. Η δικιά μου απτόητη. Ξανατρέχει μπροστά και με το επιχείρημα ότι είναι η πιο παλιά πελάτισσα της τράπεζας αυτής και ανεμίζοντας το βιβλιάριο της στον αέρα είναι αποφασισμένη ότι θα εξυπηρετηθεί πρώτη. Ο γνωστός γέρος με το μπαστούνι ξανακτυπά και δεν ξέρω πως η τύπισσα βρίσκεται ξαφνικά δίπλα μου και με αγριοκοιτά. Ειλικρινά σας μιλώ τόσο θυμωμένο αλλά και αποφασιστικό βλέμμα δεν έχω ξαναδεί. Της χαμογελώ και της λέω να ηρεμήσει και πως όλοι θα εξυπηρετηθούμε κάποια στιγμή. Της λέω επίσης πως την είδα που μπήκε και πως δεν είναι τα πράγματα όπως τα λέει. Αμάν τι το θέλω και μιλάω η τρελή; Με δολοφονεί επί τόπου με τα μάτια της και είμαι σίγουρη γι’ αυτό που βλέπω σαν να ανοίγει το στόμα της για να με βρίσει. Η γλωσσίτσα της είναι δίχαλη σαν της οχιάς. «Εσένα σου μίλησε κανείς και πετάγεσαι σαν το κ...ί;», μου λέει το υπερήλικο θηλυκό φίδι με λεξιλόγιο Τρούμπας. Με τη σιγουριά ότι από σεβασμό προς την ηλικία της δεν θα ανταποδώσω τα πυρά - το ότι είμαι τόσο σοκαρισμένη που δεν μπορώ να μιλήσω δεν το φαντάζεται καν - συνεχίζει στέλνοντας με στο διάλο και ακόμη παραπέρα. Με πιάνει ξαφνικά τρελό γέλιο μάλλον νευρικό και τελικά όντως βρίσκω το σκηνικό τόσο σουρεάλ που αρχίζω να το διασκεδάζω με την ψυχή μου. Εν τω μεταξύ όλοι οι υπόλοιποι, ακόμη και αυτός με το μπαστούνι έχοντας ακούσει την Χριστοπαναγία που μου ρίχνει, ψυλλιάζονται πως δεν θα τη γλυτώσουν και πως θα το φάν’ το μπινελίκι τους και αυτοί και έτσι ξαφνικά δίνοντας τόπο στην οργή την αφήνουν να περάσει και να εξυπηρετηθεί πρώτη και καλύτερη. Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την υπεροχή της και φαντάζομαι πως αν στα 80 της συμπεριφέρεται έτσι και τελικά πετυχαίνει τον σκοπό της τότε φαντάζομαι πόσα έκανε και πόσα «πέτυχε» στα νιάτα της! Ω ρε να την έχεις πεθερά! Καλύτερα να πέσεις από τον έκτο!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|