Στην μαρτυρική πορεία του Χριστού προς τη Σταύρωση και την τελική Ανάσταση Του, έχω εδώ και χρόνια καταλήξει πως αυτός που μου την δίνει πιο πολύ και μου γυρίζει το στομάχι ανάποδα είναι ο Πόντιος ο Πιλάτος. Αυτόν δεν μπορώ με τίποτα να τον χωνέψω και μαζί του και όλους του είδους του που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Από τότε που είμαι μικρό κορίτσι και περνώ τις διακοπές του Πάσχα με τον παππού και τη γιαγιά μέχρι και σήμερα μεγάλη γυναίκα πια η ίδια ιστορία. Με την ίδια αγωνία και ας ξέρω το τέλος, παρακολουθώντας όπως κάνω κάθε χρόνο το δράμα του Θεανθρώπου στον «Ιησού τον Ναζωραίο» του Τζεφιρέλι στη σκηνή που ο περί ου ο λόγος κυβερνήτης αποφασίζει να πλύνει τα βρωμόχερα του, με πιάνει πάντα ο ίδιος θυμός και η ίδια ταραχή. Σας μιλώ ειλικρινά αυτόν τον τύπο με το κοντό φουστάκι και τη δερμάτινη την πανοπλία, τον απεχθάνομαι ακόμη περισσότερο και από τον Ιούδα τον ίδιο. Και θα σας το εξηγήσω για να καταλάβετε τι εννοώ. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης συμφωνώ είναι Προδότης. Πούλησε τον Δάσκαλο του για λίγους παράδες, όπως δυστυχώς συμβαίνει συχνά με διάφορους ευνοημένους, ευεργετημένους όπως θέλετε πέστε τους, που ζουν κοντά μας και στο τέλος καταλήγουν να δαγκώσουν το χέρι που τους ταίζει. Κατάπτυστη δεν λεω η συμπεριφορά του αλλά αν μη τι άλλο αυτός έστω και την υστάτη μετανοεί, επιστρέφει τα τριάκοντα αργύρια για τα οποία πρόδωσε τον Κύριο του, πάει κρεμάζεται από ένα δέντρο και ησυχάζει. Ο άλλος όμως; Αυτός και αν θέλει κρέμασμα στην κεντρική πλατεία της Ιερουσαλήμ! Γιατί ο κύριος αυτός, με την τόση εξουσία και την τόση δύναμη που του δίνει η θέση του, κοτζάμ μου άρχοντας είναι στο κάτω -κάτω, αντί να κάνει το σωστό, τελικά αποφασίζει να μη κάνει απολύτως τίποτα, απλά και μόνο για να σώσει το τομάρι του και την υστεροφημία του. Και το πιο θλιβερό για μένα και αυτό που του καταλογίζω είναι ότι ενώ γνωρίζει την αλήθεια και μέσα του είναι πεπεισμένος για τα λόγια του Κύριου, εντούτοις την πιο κρίσιμη στιγμή, την καθοριστική που μπορεί να αλλάξει το ρουν της Ιστορίας, αυτός επιλέγει να κάνει την πάπια σφυρίζοντας αδιάφορα. Προτιμά να αφήσει τον οργισμένο όχλο να πάρει την απόφαση να σώσει τον Βαραββά και να φορτώσει σε ένα αθώο τον δυσβάστακτο σταυρό του με ένα απλό «νίπτω τας χείρας μου». Σκέφτομαι πόσο μοιάζει η εποχή εκείνη με σήμερα και τρομάζω. Προσωπικά δεν έχω τίποτα χειρότερο στον κόσμο από τους διάφορους Πόντιους Πιλάτους που βρίσκονται ανάμεσα μας κάνοντας τους σπουδαίους και τους καμπόσους αλλά την κρίσιμη την ώρα μην τον είδατε τον Παναή… Μικροί ή μεγαλύτεροι Πιλάτοι που αφήνουν στο έλεος τους αθώους ανθρώπους ή και ολόκληρους λαούς μόνο και μόνο για να μη χάσουν την καρέκλα και την εφήμερη τελικά εξουσία και φήμη τους. Τύποι τάχα μου μεγαλόσχημοι που ελαφρά τη καρδία και ξεπλένοντας τα χέρια με λίγο σαπούνι και νερό ξεφορτώνονται τις μεγάλες αποφάσεις που καθορίζουν την πορεία των γεγονότων, σταυρώνοντας σωρηδόν τα θύματα της δειλής και άνανδρης συμπεριφοράς τους. Ο Πόντιος Πιλάτος λοιπόν είναι η πιο αντιπαθής μορφή ανδρός στην ιστορία των Παθών του Χριστού μας και όχι μόνο. Ευθυνόφοβος, ασυνείδητος και προπαντός δειλός. Σκουλήκι εν ολίγοις. Τη δειλία απ’ όπου και αν προέρχεται, προσωπικά δεν την αντέχω. Ας περιφρονήσουμε λοιπόν αυτά τα φοβισμένα «σπουδαία» ανθρωπάκια και ας κάνει ο καθένας μας αυτό που πρέπει και αυτό που μας επιβάλλει η συνείδηση μας. Μπροστά στις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής μας δεν ξεπλένουμε τα χέρια μας έτσι απλά και τελειώσαμε αλλά μπαίνουμε μπροστά και γενναία αναλαμβάνουμε τις όποιες ευθύνες μας ασχέτως συνεπειών και προσωπικών συμφερόντων. Ας αφήσουμε άλλους λοιπόν στο θλιβερό ρόλου του Πιλάτου.. Καλή Ανάσταση σε όλους μας.
1 Comment
|
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|