H σχέση μου με τον Βαλεντίνο, ναι αυτόν τον παγκοσμίου φήμης «μοναχό» που γιορτάζει 14 Φλεβάρη, έχει περάσει από σαράντα κύματα, φουρτούνες και μπουνάτσες, για να καταλήξει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Αυτό της ευγενικής αδιαφορίας και αν είναι να’ ρθει θε να ρθεί αλλιώς ας προσπεράσει! Για να γίνω πιο σαφής, ως παιδί αγνοούσαμε παντελώς ο ένας την ύπαρξη του άλλου και προσωπικά εγώ στη μικρή Λακατάμια της όμορφης νήσου Κύπρου όπου μεγάλωνα δεν είχα ακούσει ποτέ ούτε το όνομα του, ούτε και γνώριζα τίποτα για τη χάρη και τα καμώματα του.
Ένα γκρίζο πρωινό στις 14 Φλεβάρη λοιπόν, εκεί κάπου στα μέσα της εφηβείας μου - πριν από αιώνες μου φαίνεται- μια κάρτα που βρίσκω, άγνωστο μέχρι και σήμερα πως και από ποιον στη τσάντα του σχολείου μαζί με μια μισολειωμένη σοκολάτα μου συστήνουν για πρώτη φορά αυτόν τον Βαλεντίνο που εκτός των άλλων ενημερώνομαι πως είναι και ο Άγιος των απανταχού ερωτευμένων αυτής της πλάσης! «Be my Valentine» και μια κόκκινη ζωγραφισμένη καρδούλα χωρίς αποδείξεις και ονόματα που έψαχνε στο τραγούδι του και ο Δάντης είναι η αρχή της σχέσης μου μαζί του και όπως συμβαίνει στην αρχή της κάθε σχέσης, ο ενθουσιασμός βάζει στα πόδια μου φτερά! Και γεμίζει και τα ανόητα και ανυποψίαστα μυαλά μου κοπανιστό αέρα!! Κοκορεύομαι στις φίλες και κάνω ερωτήσεις τύπου «μα ρε κορούδες κάρτα πήρα μόνο εγώ;», αυτές κάνουν πως τάχαμου χαίρονται μαζί μου αλλά στο βάθος με μισούν. Ξαφνικά το παίζω όμορφη και πολύ τυπού, κάνω την κουλ ενώ πεθαίνω από περιέργεια να μάθω ποιος είναι ο συμμαθητής που με αγάπησε τόσο παράφορα, και αρχίζω να κοιτάω όλα τα αγόρια με νόημα και ύφος ντίβας μπας και δω στο βλέμμα τους κάτι που να διαλευκάνει το μυστήριο του κρυφού και αιώνιου θαυμαστή μου. Ενδόμυχα παρακαλώ τον Θεούλη να είναι ο όμορφος της τάξης που όλες τον γλυκοκοιτάμε αλλά πολύ γρήγορα αντιλαμβάνομαι πως φρούδες οι ελπίδες και οι προσευχές γιατί αυτός αγαπά άλλη, μια ψηλή ξανθιά που παίζει βόλεϊ και όλα τα αγόρια την ποθούν! Στα επόμενα χρόνια η σχέση μου με τον Βαλεντίνο αρχίζει να παίρνει τα πάνω της και εκείνη η πρώτη συνάντηση μας έχει πια ξεχαστεί. Κάποιοι Φλεβάρηδες αργότερα, με τη μεταξύ μας σχέση στο peak της και μένα καβάλα στο ροζ σύννεφο μου, με βρίσκουν πότε να γεμίζω το σπίτι του καλού μου με μπαλόνια και χαμογελαστές φουσκωμένες καρδιές και διάφορα άλλα τέτοια χαζά και πότε να φθάνω στο σημείο της απόλυτης σαχλίασης αγοράζοντας υπερφυσικού μεγέθους χνουδωτό λούτρινο σκύλο που όταν του πατούσες το αυτί ,αυτό ούρλιαζε «Ι γαβ γιου, ι γαβ γιου»!!! Μπλιάχ... δηλαδή πιο ξενερουά πεθαίνεις! Τώρα μετά από τόσα χρόνια και έχοντας αναλύσει εις βάθος την μη ευτυχή κατάληξη του έρωτα εκείνου, μπορώ πια να καταλάβω γιατί ο χριστιανός δεν έδειξε τότε τον ανάλογο ενθουσιασμό όταν με αντίκρισε στο κατώφλι του με το σκυλί που μιλούσε αγκαλιά! Μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο, ο περί ου ο λόγος Άγιος τρομάρα του, άρχισε λιγάκι να μου κάνει νερά και κάπως η βάρκα μας να γέρνει. Δεν ήταν πια συνεπής όσο παλιά, τον ένα Φλεβάρη με θυμόταν τον άλλο ούτε που να με φτύσει, τη μια χρονιά λουλούδια, αγάπες και αγκαλιές και την άλλη εγώ με πυτζάμες, ρόμπα, τηλεόραση, και πίτσα παρέα με τη μητέρα μου και τα παιδιά και μην τον είδατε τον Παναή. Και την επόμενη χρονιά να σου τον πάλι, κόρδα φούντα σαν να μη συμβαίνει τίποτα… Οπότε Άγιε Βαλεντινάκο μου σταθερότης εκ μέρους σου μηδέν και όπως καταλαβαίνεις σου τα χω μαζεμένα. Τι να κάνω και γω κορίτσι πράμα...Βάζω τη σχέση μας στο πάγο βλαμμένε Βαλεντίνο μου και αν είναι να’ ρθεις θε να ρθείς αλλιώς ας προσπεράσεις....
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|