ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Η φωτογραφία που κρατάω στα χέρια μου βγαίνει από το άλμπουμ και κτυπάει κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς μου αν και λιγάκι δυσκολεύομαι πια να ταυτιστώ με τη χαμογελαστή, φουσκωμένη σα τσουρέκι και τη κοιλιά τούρλα κοπέλα που σχηματίζει το σήμα της νίκης, έξω από γνωστό μαιευτήριο της Αθήνας. Ακριβώς σαν σήμερα, είκοσι χρόνια πριν. Με παρατηρώ. Κολλάω στο βλέμμα μου. Γεμάτο προσμονή, αλλά και φόβο για το άγνωστο που με περιμένει, περνώντας εκείνο το πολύ χειμωνιάτικο πρωινό τη μεγάλη πόρτα που γράφει ‘’αίθουσα τοκετού- χειρουργεία’’, και τις φωνές και τη φασαρία που ακούγεται πίσω από διάφορες κλειστές πόρτες και τραβηγμένες κουρτίνες. Ανυποψίαστη, τρελά ερωτευμένη με τον πατέρα του παιδιού που σε λίγο θα φέρω στον κόσμο, μου φαίνομαι σε αυτή εδώ την πόζα, πιο όμορφη από ποτέ και ας είμαι τριάντα κιλά πιο βαριά, κάτι που δεν μπορώ να κρύψω ούτε κάτω από το φαρδύ παλτό, ούτε από το πολύχρωμο μάλλινο σκουφάκι που φορώ. Την πολυπόθητη μπλε γραμμούλα του τεστ εγκυμοσύνης τη βλέπω να σχηματίζεται πολύ ξεκάθαρα και με μια απόλυτη σιγουριά, ένα βράδυ στη Λεβεντομάνα Κρήτη, αφού πρώτα έχω ρουφήξει πεντέξι ρακές και ΄χω καταβροχθίσει και ένα κιλό γραβιέρα στην ταβέρνα του Μαυράκη, κάτω από το διαμερισματάκι που μένουμε, εκείνο με τη μεγάλη βεράντα και την πιο μαγική θέα προς τη θάλασσα. Το θέλω πολύ αυτό το μωράκι και εκεί μέσα στη στενή και σκοτεινή τουαλέτα της ταβέρνας, κάθομαι γονατιστή και ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που τόσο εύκολα μου το στέλνει. Από ‘κει και πέρα όλα πια είναι αλλιώς. Η μαυρόασπρη και καθόλου ευδιάκριτη κόπια από εκείνον τον πρώτο υπέρηχο ταξιδεύει σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη, με κοινό αποστολέα πάντοτε τη μητέρα μου, που θέλει να το μάθουν όλοι, ακόμη και κάτι μακρινά ξαδέλφια που ΄χουμε χρόνια να ακούσουμε νέα τους. Ενθουσιασμός σε όλη την οικογένεια, πανηγυρισμοί και δάκρυα συγκίνησης μέσω τηλεφώνου, συγγενείς και φίλοι, όλοι πια ζούμε στους ρυθμούς της καρδούλας που κτυπά, στο πρώτο φτερούγισμα που νοιώθω, στην πρώτη κλωτσιά του - ναι είναι αγόρι, η Λεβεντομάνα που λέγαμε μάλλον έκανε το θαύμα της - και να σου πάλι τα δάκρυα και οι ιαχές χαράς και ενθουσιασμού. Το σύμπαν μας ολάκερο μοιάζει πια να περιστρέφεται γύρω απ’ την προσμονή που μεγαλώνει παρέα με την κοιλίτσα – κοιλάτσα, που παραμεγαλώνει επικινδύνως, παρά τις αναγούλες και τις ατέλειωτες ώρες που περνάω αγκαλιά με μια τουαλέτα. Κάπου εκεί στον πέμπτο μήνα, μετακομίζω από τη Κρήτη στην Αθήνα, φορτώνοντας συμπράγκαλα και σκύλο σ’ ένα καράβι των Μινωικών που πολύ κουνάει και νομίζω πως θα αφήσω την τελευταία μου πνοή κάπου λίγο έξω απ’ τα νερά της Σαντορίνης. Με το κόκερ αγκαλιά, τη βγάζω όλο το βράδυ μόνη μου στο κατάστρωμα κοιτώντας τ΄ αστέρια και παρακαλώντας την καλή μου Παναγιά να βάλει το χέρι της και να σταματήσει επιτέλους αυτό το ανελέητο ‘’κούνημα με ξερατό πάνε πακέτο΄΄ γιατί είμαι πια πεπεισμένη πως καθαρή δεν τη βγάζω. Φτιάχνουμε μαζί το παιδικό δωμάτιο, η ταπετσαρία του Γουίνι και της παρέας του είναι πια η καλύτερη μας φίλη, διαβάζω ό,τι βιβλίο κυκλοφορεί για εγκυμονούσες, έμβρυα, γέννες και θηλασμούς και γελάμε πολύ όταν στους ρομαντικούς περιπάτους μας στο Λυκαβηττό – παρά τα κιλά ναι, περπατάω συνέχεια - συναντάμε πάντα την ίδια χρυσοκίτρινη γέρικη χελώνα, που εγώ θεωρώ πως είναι το τυχερό σημάδι που μου στέλνει κάποιος από ψηλά - τα μεταφυσικά είναι το φόρτε μου - για το μωράκι που έρχεται. Το βράδυ πριν τη μεγάλη μας μέρα, δεν μπορώ να κλείσω μάτι απ΄ την αγωνία και την τρομάρα που νοιώθω για τη διαδικασία που σε λίγες ώρες με περιμένει. Ο ερχομός του μωρού μας θα γίνει με προκαθορισμένο ραντεβού, αφού κάτι βλέπει ο γιατρός στο τελευταίο υπέρηχο και δεν θέλει να περιμένει άλλο. Φτιάχνω για εικοστή φορά τη περιβόητη ΄΄τσάντουλα μαιευτηρίου ΄΄ και για χιλιοστή φορά φιλάω την εικονίτσα του Αη Φανούρη, που ζει μαζί μου εδώ και χρόνια και με ακολουθεί όπου και αν βρίσκομαι. Ο γιατρός μου στο τελευταίο τηλεφώνημα δίνει ρητές εντολές να μη φάω ΄΄απολύτως τίποτα΄΄ για δώδεκα ώρες πριν το ραντεβού. Κανονίζουμε να βρεθούμε στο μαιευτήριο στις έξι το πρωί. Γύρω στις δύο τα ξημερώματα, τέσσερις ώρες πριν δηλαδή, τρώω δύο μεγάλα πιάτα κυπριακού τραχανά με μπόλικο χαλούμι και έστω και στιγμιαία νοιώθω πιο ήρεμη, παρόλο που δεν μπορώ σχεδόν να αναπνεύσω. Ανεβαίνοντας την Κηφισίας ρίχνει χιονόνερο και εγώ στη θέση του συνοδηγού, ρίχνω το κλάμα της αρκούδας ‘’γιατί δεν θέλω τώρα να γεννήσω βρε παιδί μου, δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω’’ και νοιώθω τα γόνατα μου κυριολεκτικά να τρέμουν. Ποζάρω και παλεύω για να σκάσω εκείνο το χαμόγελο της φωτογραφίας. Κάνω το σήμα της νίκης, αλλά η ψυχούλα μου το ξέρει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προχωρώ. Πέντε ώρες μετά και αφού πονάω πολύ, αλλά πάρα πολύ, μου ανακοινώνουν πως έχουμε σοβαρό πρόβλημα γιατί το μωρό έχει ‘’αυχενική περιτύλιξη ομφάλιου λώρου ‘’ και δεν μπορούν να ακούσουν την καρδούλα του. Μια ηλικιωμένη χοντρούλα νοσοκόμα μου σφίγγει το χέρι, χαμογελά και μου ψιθυρίζει ‘’ μη φοβάσαι κοπελιά σήμερα είναι του Αη- Στυλιανού, προστάτης των βρεφών… είναι και Αυτός, θα βοηθήσει όλα να πάνε καλά’’! Κάπου διάβασα πως τα παιδιά διαλέγουν πολύ πριν τη σύλληψη τους τη μάνα που θα τα φέρει στον κόσμο. Αν αυτό είναι αλήθεια, και με τα τόσα κουσούρια και ανάποδα που κουβαλώ, αυτή είναι για μένα η μεγαλύτερη, η πολυτιμότερη , η υπέρτατη τιμή. Σ’ ευχαριστώ…
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|