ΓΡΑΦΕΙ Η Μίνα Σαμψών Ένα πράσινο στρατιωτικό μπερέ, μια σημαία που σκεπάζει ένα μικρό κουτί, τέσσερις χαιρετιστήριες βολές, δεκάδες δάφνινα στεφάνια και ένα παράσημο ανδρείας αντισταθμίζουν άραγε τον πόνο της απώλειας και τα αμέτρητα «γιατί» 43 χρόνια μετά; Βασανιστικά τα ερωτήματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό αντικρίζοντας τις τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες, αξιοπρεπείς και περήφανες, που σήμερα αποχαιρετούν με ένα σιωπηλό μα τόσο εκκωφαντικό αντίο τον σύζυγο και πατέρα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν και που για σαράντα τόσα χρόνια ίσως και να περίμεναν πως μπορεί και να γυρίσει… Η μητέρα, ο ακλόνητος βράχος τους σε όλη αυτή την πορεία ζωής ως παιδιά αγνοουμένου σε μια πατρίδα που μοιάζει γρήγορα να ξεχνά. Από την πρώτη στιγμή ο ρόλος της διπλός, μάνα και πατέρας μαζί, πολεμά καθημερινά για να μην τους λείψει τίποτα, για να μην νοιώσουν ποτέ το βάρος και το τεράστιο κενό που δημιουργεί η απουσία του. Η νέα γυναίκα του τότε που έβαλε στην άκρη τη δική της προσωπική ζωή και τον πόνο για τον άντρα που έχασε, περήφανη γιαγιά σήμερα, παρακολουθεί απέναντι μου με τόση γενναιότητα αυτή την τελευταία τους πράξη, την πιο σημαντική τους ίσως κοινή στιγμή.
Οι δύο κόρες. Βρέφη όταν αυτός κλήθηκε να υπερασπίσει την πατρίδα σαν καλός και αγνός στρατιώτης. Ολόκληρες γυναίκες σήμερα με τα δικά τους παιδιά - τα εγγόνια του- τόσο περήφανα για ένα παππού που ποτέ δεν θα γνωρίσουν αλλά ήδη αγαπούν. Έφηβοι - νέοι μιας άλλης γενιάς που δεν γνωρίζει γεγονότα και καταστάσεις εκείνης της μαύρης εποχής - χαμογελούν με καμάρι και με τα μάτια γεμάτα δάκρυα σαν ακούν από συμπολεμιστές του πόσο σπουδαίος άνδρας στ’ αλήθεια ήταν. Τις παρακολουθώ και σκέφτομαι αυτά που ίσως σκέφτονται και αυτές. Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και η θέση του πατέρα που μένει πάντα άδεια, τα τόσα γενέθλια που περνούν χωρίς τη γλυκιά πατρική ευχή, τους γάμους, τις γεννήσεις, τις τόσες χαρές και λύπες, τις τόσες στιγμές, τις… χαμένες στιγμές από τη ζωή τους που κάποιοι τους στέρησαν. Οργή. Ένας θλιμμένος και καρτερικός θυμός και χιλιάδες τα «γιατί» που πλανώνται στην ατμόσφαιρα αυτή την ώρα του τελευταίου αντίο. Γιατί τόσες χαμένες ζωές για ένα πόλεμο απ’ την αρχή του προδομένο, γιατί τόσα χαμένα παλικάρια για τα ολέθρια λάθη ανθρώπων που παραμένουν μέσα στα χρόνια ατιμώρητοι, γιατί τόσος πόνος για μια πολιτεία που για καιρό μοιάζει απούσα και σήμερα θεωρεί πως εκπληρώνει το χρέος της, παραδίδοντας σε αυτούς που έμειναν πίσω το τόσο τιμημένο μετάλλιο ανδρείας; Σπουδαίο, είναι αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μικρό μπροστά στην απώλεια και την άδικη θυσία του όμορφου νεαρού άντρα που μας κοιτά χαμογελαστός από τη μαυρόασπρη φωτογραφία μιας άλλης τόσο μακρινής πια εποχής. Στο τιμητικό, πένθιμο άκουσμα της σάλπιγγας που δίνει το στίγμα του τέλους, μόνο δέος και ανατριχίλα μπορείς να νοιώσεις, εκεί ανάμεσα στους δεκάδες λευκούς σταυρούς και στις φωτογραφίες τόσων νέων ανυποψίαστων αντρών που αγνοώντας πως το παιχνίδι ήταν στημένο πάλεψαν για την πατρίδα, για την οικογένεια, για όλους εμάς σα λιοντάρια μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Στις τρεις γυναίκες που βλέπω απέναντι μου, στα εγγόνια που κλαίνε για τον παππού που δεν γνώρισαν μόνο ένα μπορώ να πω… Δόξα και Τιμή. Να είστε πάντα μόνο Περήφανοι!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|