Δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει σήμερα και σκέφτομαι τόσο έντονα αυτούς που μπήκαν και βγήκαν από τη ζωή μου. Άλλοι γιατί το επέλεξαν οι ίδιοι να φύγουν και άλλοι επειδή εγώ δεν μπόρεσα ή δεν ήθελα να συνεχίσω μαζί τους.Το αστείο είναι πως πια δεν θυμάμαι τι έγινε μεταξύ μας πραγματικά και το γιατί οι δρόμοι μας χώρισαν. Λεπτομέρειες και αιτίες που από καιρό σβήστηκαν από τη μνήμη μου και δεν με βασανίζουν πια. Αλήθεια ακόμη και με αυτούς που οι καρδιές μας κάποια στιγμή μπορεί και να χάλασαν! Προφανώς οι λόγοι δεν έχουν πλέον καμιά σημασία έτσι θα έγιναν delete από το δίσκο τον σκληρό που λέει και η Ασλανίδου.
Έτσι όμως δεν είναι η ζωή; Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και έτσι θα γίνεται μέχρι το τέλος του κόσμου! Κάποιοι μπαίνουν στη ζωή μας για να μείνουν και άλλοι περνούν, κάνουν τον κύκλο τους και φεύγουν. Απλά γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Και εμείς πάντα θα συνεχίζουμε να προχωράμε στη διαδρομή που επιλέξαμε, ευγνώμονες για το ταξίδι μας που συνεχίζει! Για να γίνει όμως αυτό, ένα πράγμα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό! Κακία δεν κρατάμε παίδες σε κανέναν! Τώρα αν μας κρατάνε αυτοί, άλλου παπά ευαγγέλιο και πρόβλημα δικό τους. Εμείς όμως πρέπει να προχωράμε με τη καρδιά μας καθαρή και ανάλαφρη και όλα θα γίνουν όπως πρέπει! Οι άνθρωποι αλλάζουμε. Ωριμάζουμε. Βεβαίως κάνουμε λάθη και σίγουρα οι επιλογές μας δεν είναι πάντοτε οι καλύτερες. Όμως, αυτές μπορεί να είναι τελικά η δύναμη μας και η σοφία μας για τον επόμενο σταθμό που μας περιμένει λίγο πιο κάτω. Και αυτό γίνεται μόνο αν έχουμε το κεφάλι μας ψηλά και τη ψυχή γαλήνια. Και τονίζω το κεφάλι ψηλά όχι τη μύτη...(άσχετο αλλά δεν μπορώ να μην το πω)! Σ’ αυτό το ταξίδι μας, το όμορφο της ζωής, δεν μπορούν ή δεν θέλουν όλοι να συνεχίζουν ως συνοδοιπόροι μας. Τόσο απλά και ας μην το αναλύσουμε τώρα περισσότερο! Κανέναν δεν μπορούμε με το ζόρι να τον κρατήσουμε κοντά μας. Ούτε και εμείς πρέπει να μένουμε εκεί που δεν μας κάνει πια κέφι. Και δυστυχώς δε θα μπορέσουμε να αποφύγουμε ούτε τις μαχαιριές ούτε και τα εκ των έσω βέλη. Όμως c’est la vie γλυκά μου! Φίλοι παλιοί που χάθηκαν στον χρόνο και στις παράλληλες πορείες μας. Έρωτες που πιστέψαμε πως θα κρατούσαν για πάντα. Αλλά δεν! Συνεργασίες με ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε και τελικά φάγαμε τα μούτρα μας. Στιγμές κοινής χαράς με κάποιους που σήμερα είναι παντελώς ξένοι. Και άλλες τόσες με δάκρια και πόνο που μας έφεραν έστω και πρόσκαιρα κοντά σε ανθρώπους με τους οποίους τώρα πια δεν λέμε ούτε καλημέρα. ... Και ας μη λέμε! Ούτε καλημέρα ούτε καληνύχτα! Δεν είναι αυτό το θέμα μας ! Ας είμαστε όμως βρε παιδιά εμείς οι καλοί της υπόθεσης. Και σίγουρα δεν εννοώ να είμαστε τα θύματα! Ας μην περιφέρουμε όμως παντού και πάντα την πικρία μας. Και ας μην γίνουμε εμείς οι γεμάτοι κακία και ζήλια. Αυτά ασχημαίνουν τον άνθρωπο και εμείς επιλέγουμε να είμαστε ωραίοι! Και ας είμαστε έως και ευγνώμονες για όσους πέρασαν έστω και για λίγο απ’ τη ζωή μας ακόμη κι’ αν μας στεναχώρησαν με κάποιο τρόπο. Ακόμη και για αυτούς που κάποια δεδομένη στιγμή μας πρόδωσαν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Από όλους βρε παιδιά κάτι πήραμε, καλό ή κακό. Μάθημα ζωής, που φτιάχνει όμως, το παζλ αυτού του ανθρώπου που είμαστε σήμερα. Το τι έγινε, τα γιατί και τα πως δεν τα θυμάται πια κανείς. Και δε θα πρέπει να μας απασχολούν καθόλου. Κακίες εμείς δεν κρατάμε! Η βαλίτσα αυτή είναι βαριά και δεν αντέχεται. Η κακία και το μίσος, αποσκευές ασήκωτες, γι’ αυτό εισηγούμαι να τις ξεφορτωθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για το δικό μας το καλό! Επιλέγουμε να συγχωρούμε ! Και προχωράμε χαμογελώντας. Και συγχωρούμε δεν σημαίνει αποδεχόμαστε! Απλά ταξιδεύουμε με φορτίο πιο ελαφρύ. Με καρδιά ανοικτή και ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία για τα νέα συναρπαστικά που πρόκειται να συναντήσουμε στην πορεία. Για όσο και αν αυτά κρατήσουν, ακόμη και για πάντα! Φτάνει να είμαστε έτοιμοι!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|