Μέχρι τα πέντε της, είναι ένα στρουμπουλό και χαρούμενο κοριτσάκι, που πιστεύει ακράδαντα ότι είναι η μικρή πριγκίπισσα του παραμυθιού. Κακομαθημένη και απόλυτα ασφαλής στο υπέροχο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει όλα μοιάζουν μαγικά. Και μάλλον είναι! Έλα όμως που η ζωή, η οποία δεν είναι πάντα παραμύθι όπως δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε, της επιφυλάσσει άλλα! Και από τη μια στιγμή στην άλλη, η μικρή μας πριγκίπισσα βλέπει τον ουρανό σφοντύλι και δεν ξέρει τι της γίνεται. Μετά από κάποια γερά χαστούκια που τρώει απανωτά η οικογένεια της και κατά συνέπεια και η μικρή ροζουλί και μάλλον χαζοβιόλα πριγκιποπούλα μας - εκ των υστέρων ευτυχώς που οι ξανάστροφες ήρθαν τόσο νωρίς στη ζωή της- η πρωταγωνίστρια μας μεταμορφώνεται στο αγοροκόριτσο της περιοχής, φάση που διαρκεί, ίσως σε λιγάκι πιο ραφιναρισμένη μορφή, μέχρι και σήμερα. Από νταντάδες και μπαλέτα, παίζει πετροπόλεμο και μπάλα στα χωράφια της καινούργιας γειτονιάς, κάνει κοπάνα από το σχολείο έστω και αν είναι μόλις οκτώ χρονών και όποιος την πειράξει τρώει ξύλο. Πολύ! Βρίσκεται μόνιμα στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου και οι τιμωρίες από την μητέρα της που δεν της χαρίζεται παρόλη την ελαστικότητα που θα μπορούσε να δείξει λόγω των δυσκολιών που περνά η οικογένεια, ούτε και καταλαβαίνει από bulling και τέτοια, πέφτουν σύννεφο.
Εκείνη λοιπόν η δύσκολη και τόσο παράξενη παιδική ηλικία, που αρπάζει ένα κοριτσάκι από το ροζ συννεφάκι του και αστράφτοντας του δύο ξανάστροφες, το προσγειώνει ανώμαλα σε κάτι κατσάβραχα που τα χτυπά με μανία η θάλασσα, είναι τελικά το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στη μικρή πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας. Αλήθεια! Και δεν είναι ότι προσπαθώ να ωραιοποιήσω καταστάσεις, προς Θεού. Και ούτε λέω πως πρέπει να περνάμε των παθών μας τον τάραχο για να γινόμαστε καλύτερα όντα γενικώς. Φανταστείτε όμως το κοριτσάκι αυτό… Αν η ζωή δεν του τα έφερνε έτσι από νωρίς, μπορεί και να συνέχιζε το ταξίδι της καβάλα σε εκείνο το σύννεφο που λέγαμε, για πάντα. Και χωρίς αυτό να είναι άσχημο ως ιδέα , εντούτοις αυτό θα την εμπόδιζε από το να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό της και όλα όσα κρύβει μέσα της. Δεν θα μάθαινε ποτέ τα καλά και τα άλλα τόσα κακά της. Αν δεν χρειαζόταν να παλεύει κάθε μέρα για την επιβίωση της πότε δεν θα αναγνώριζε την πραγματική δύναμη που έχει μέσα της. Και αν δεν έρχονταν όλα τούμπα τόσο νωρίς δεν θα εκπαίδευε τον εαυτό της να ξεπερνά τα εμπόδια και τις δυσκολίες γελώντας κα πιστεύοντας πάντα σε ένα καλύτερο αύριο. Ότι ανάποδο έρχεται στη ζωή μας είναι τελικά ένα μάθημα. Είναι ίσως η ευκαιρία μας για να γίνουμε καλύτερες. Όπως έγινε και με τη μικρή μας πριγκίπισσα. Που έμαθε να παλεύει για το δίκιο, τόσο το δικό της όσο και των άλλων. Που ξέρει πως ωραία και καλά και άγια τα υλικά αγαθά και το χρήμα αλλά δεν είναι το παν. Και πως ακόμη και αν μια μέρα όλα αυτά χαθούν, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός δεν χάνονται με τίποτα. Που έμαθε να είναι δοτική χωρίς να χάνει όμως τον εαυτό της. Που από νωρίς έμαθε να πιστεύει στον εαυτό της χωρίς όμως να τον παίρνει ποτέ πολύ στα σοβαρά. Που ξέρει ακόμη και στα πιο δύσκολα να χαμογελά. Να γελά. Να αυτοσαρκάζεται. Και που έμαθε πως όσο στενάχωρα και αν είναι τα πράγματα, μπορεί να συνεχίζει να ονειρεύεται, να βάζει στόχους, να αγαπά … Και να ναι πάντα ο εαυτός της! Ναι, κάποτε ο εαυτός αυτός χάνεται σε καταστάσεις και ανθρώπους λιγάκι λάθος… Στο τέλος όμως επανεμφανίζεται δριμύτερος και πανέτοιμος για νέες περιπέτειες και εμπειρίες… Να πιστεύουμε πάντα σε μας. Να μην αφήνουμε κανένα να μας προσβάλλει. Να αγαπάμε χωρίς να χάνουμε την ταυτότητα μας, και όλα όσα πιστεύουμε. Να είμαστε όμορφες πρώτα απ΄ όλα για εμάς... Κορίτσια μου, χρόνια μας πολλά!
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|