Ξεκινώ τη μέρα μου με πολύ ηρεμία και αισιοδοξία. Ωραία και χαρούμενα διώχνοντας στο πυρ το εξώτερο αρνητικές σκέψεις και βασανιστικούς προβληματισμούς. Πίνω το καφεδάκι μου απολαμβάνοντας την ευτυχία της στιγμής και τα πουλάκια που κελαηδούν στα δέντρα! Με χαμόγελο και μια αποφασιστικότητα μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάω στο καλό του Θεού και της Παναγίας. Μουσική δυνατά, στο τέρμα. Τραγουδάω και κουνιέμαι, αδιαφορώντας για τα περίεργα βλέμματα των διπλανών.
Με τόση θετικότητα και τόση συσσωρευμένη ενέργεια τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Η μέρα που με περιμένει είναι βουνό αλλά δεν αφήνω το συγκεκριμένο γεγονός να με πάρει από κάτω. Το απαίσιο ραντεβού στην τράπεζα δεν με τρομάζει. Οι χίλιες υποχρεώσεις της ημέρας δεν πρόκειται να μου χαλάσουν τη διάθεση με τίποτα και για κανένα λόγο. Κάνω και τις αναπνοές μου τις βαθιές, όπως με συμβούλευσε ένας φίλος που ασχολείται με αυτά και γενικά είμαι στα καλύτερα μου. Βεβαίως ξέχασα να αναφέρω πως στη θέση του συνοδηγού βρίσκεται καθισμένη η μητέρα μου. Θέλει να κάνει τις δουλειές της και αφού δεν της επιτρέπω να οδηγεί, εγώ είμαι και ο προσωπικός και αποκλειστικός εννοείται οδηγός της. Έτσι και σήμερα λοιπόν, πριν απ όλα τα άλλα έχω και την γλυκιά μου τη μανούλα που ωστόσο δεν βρίσκεται στην ίδια ζεν φάση που βρίσκομαι εγώ! Κλείνει τα αυτιά της και φωνάζει γιατί δεν αντέχει τη δυνατή μουσική. Γκρινιάζει για το πως οδηγώ. Δυσανασχετεί γιατί πρέπει πια να βασίζεται σε μένα που της στερώ την ελευθερία της και την καταπιέζω. Σε όλη τη διαδρομή και παρά τα τραγούδια και τους χορούς μου στο τιμόνι, αυτή απτόητη. Το βιολί της. « Πως κατάντησα εγώ έτσι; Να είμαι υποχείριο εγώ σε σένα; Εγώ που οδηγούσα σε όρη και σε παραρά μόνη μου να βασίζομαι τώρα στο δικό σου πρόγραμμα και στους δικούς σου ρυθμούς»!! Δεν ταράζομαι. Δεν απαντώ. Αποφασίζω ότι σήμερα δεν θα τσακωθώ μαζί της και συνεχίζω να είμαι καλά. Αυτό μάλλον την εξοργίζει ακόμη περισσότερο. Στην πορεία ενημερώνομαι πως εκτός από τύραννος είμαι και μια αναίσθητη και άκαρδη κόρη που τραγουδά και χορεύει ενώ η μητέρα της υποφέρει! Φτάνουμε στον πρώτο μας σταθμό. Επιμένει να παρκάρω λίγο πιο κάτω γιατί δεν τη βολεύει η θέση που διαλέγω εγώ. Κανένα πρόβλημα. Ξεπαρκάρω. Ξαναπαρκάρω στη θέση που προτιμά αυτή. Χαμογελώντας πάντα. Πριν κατέβει ακούω τα εξ αμάξης για διάφορα άλλα που σκέφτεται εκείνη τη στιγμή. Συνεχίζω να χαμογελώ και τίποτα δεν θα μου χαλάσει τη μέρα μου. Μέσα μου όμως έχω αρχίσει αλήθεια κάπως να θολώνω. Και κάπως το μυαλό να αφαιρείται ως ένα είδος αυτοάμυνας ας πούμε. Αφαιρείται όμως τόσο που δεν επικοινωνεί απόλυτα. Ούτε το μυαλό αλλά ούτε και τα μάτια. Και έτσι ανοίγω την πόρτα διάπλατα χωρίς καν να κοιτώ. Και έρχομαι και κάνω smartaki που έχει την ατυχία εκείνη τη στιγμή να περνά από δίπλα μας, σμπαράλια. Η δε πόρτα του δικού μου αυτοκινήτου χαμένη στο διάστημα. Το καθρεφτάκι ακόμη αγνοείται. Το ποδαράκι μου τούμπανο. Και όλα αυτά τα αντέχω και Δόξα σοι ο Θεός που δεν είχαμε χειρότερα. Αυτό όμως που τελικά με τρελαίνει είναι η μανούλα μου. «Αχ κοριτσάκι μου γλυκό δεν πρόσεχες παιδί μου. Αλλά με τόση γλωσσοφαγιά που σου ρίχνουν τι να κάνεις και συ αγάπη μου»;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|