Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις… Οδυσσέας Ελύτης. Αυτός ο στίχος τριγυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου ενώ γύρω μου επικρατεί το απόλυτο χάος με ένα σωρό υποχρεώσεις, τηλέφωνα που χτυπούν ασταμάτητα, δυσκολίες και ανάποδα της καθημερινότητας που τα βάφουν όλα με αποχρώσεις γκρι, καθόλου όμοιες πρέπει να πω με τις γνωστές πενήντα!
Και συ με το δίκιο σου τώρα θα μου πεις «άσε μας κυρά μου στην ησυχία μας εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ αρχίζεις φιλοσοφίες και ρομαντισμούς μόνο και μόνο λόγω ημερολογίου». Οκ, ξέρω και πίστεψε με, ξέρω καλά! Οι απλήρωτοι λογαριασμοί, τα χρέη, το σπίτι σου που κινδυνεύει να χαθεί, ο καθημερινός αγώνας επιβίωσης, οι απαιτήσεις των ανθρώπων γύρω σου που περιμένουν από σένα τα πάντα, αυτός ο κόμπος στο λαιμό που νοιώθεις να σε πνίγει… Όλα τα πρέπει, τα αμείλικτα deadlines, τα αδιέξοδα στα οποία ίσως βρίσκεσαι, η ρουτίνα και ο αιώνιος καναπές απέναντι από την μονίμως ανοικτή τηλεόραση που είναι πια η πιο πιστή συντροφιά σου. Όλα αυτά και ίσως και ακόμη πιο στενάχωρα που σου κρύβουν για τα καλά την Άνοιξη που τόσο περιμένεις και δεν μπορείς πια να μυρίσεις ούτε τα υπέροχα αρώματα που κουβαλά κι’ ούτε να δεις τα τόσο αλλιώτικα χρώματα που φέρνει. Όμως σκέψου το λιγάκι πιο ήρεμα, δούλεψε για μια στιγμή μέσα σου αυτό που θέλει να πει ο ποιητής και πάρε μια βαθιά, πολύ βαθιά ανάσα… Σταμάτα ότι κάνεις για λίγο! Άσε το μυαλό να σε γυρίσει κάποια χρόνια πίσω… και φτιάξε ξανά, για μια στιγμή μονάχα βλέποντας με τα μάτια της ψυχής, κάποια Άνοιξη τότε που είσαι ακόμη παιδί. Και θυμήσου... Η αμυγδαλιά έξω από τη κουζίνα στο πατρικό σου είναι ανθισμένη και συ κάθεσαι με τον αδελφό σου κάτω από τ’ άσπρα ης κλαδιά και τρως ψωμί με ζάχαρη. Λέτε αστεία και ξεκαρδίζεστε ενώ χαζεύετε τη γάτα που όλο κοιμάται απλωμένη φαρδιά πλατειά στα πλακάκια της βεράντας απολαμβάνοντας το πρώτο «ηλιούδη» που μόλις έχει σκάσει μύτη. Μαζεύεις μαργαρίτες χωρίς ποτέ να τις μαδάς γιατί ουδόλως ενδιαφέρεσαι αν κάποιος σ’ αγαπά ή δεν σ’ αγαπά …κυνηγάς τις πρώτες πεταλούδες με μια αυτοσχέδια απόχη που έφτιαξες από ένα ξεχασμένο τούλι και παρακολουθείς με ευλάβεια τη στρατιά από κάμπιες να πηγαινοέρχεται για ώρες στην αυλή. Μαζεύεις τα πρώτα πράσινα στάχυα από το χωράφι δίπλα στο σπίτι και φτιάχνεις τις πιο τέλειες καραμούζες στον κόσμο. Ακολουθείς κατά πόδας τη γιαγιά σου που με ολάνοικτα παντζούρια βγαίνει στο μπαλκόνι για να ποτίσει τις γαρδένιες ενώ σου διηγείται ιστορίες για τους μωβ λαλέδες που μάζευε με τις αδελφές της αυτή την εποχή στο λόφο του Λυκαβητού που έχει πάντα στην καρδιά της. Η Άνοιξη όπως τη φέρνεις και πάλι στο μυαλό, όπως την ξαναφτιάχνεις για να μπορέσεις να τη βρεις και να τη νοιώσεις δεν πρέπει να τη θεωρήσεις απλά μια εποχή… Είναι μια εντελώς άλλη οπτική που πρέπει πάντα να θυμάσαι. Είναι στάση ζωής ολόχρονη και τελικά επιλογή! Γιατί δεν θα θέλεις κάποτε « κείνο που θα σου προσάψουνε τα περιστέρια να’ ναι η Άνοιξη που δεν κατάφερες να φέρεις...».
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|