Χριστούγεννα. Κάποια χρόνια πριν, πολλά η αλήθεια... Οικογενειακό τραπέζι στο πατρικό... Υπέροχες μυρωδιές, κανέλα και γαρύφαλλο αναμειγνύονται με τα ξύλα που καίνε στο τζάκι και τη γαλοπούλα που από νωρίς ψήνεται στο φούρνο. Το μεγάλο τραπέζι στρωμένο, στολισμένο, με τα καλά σερβίτσια και τα κρυστάλλινα ποτήρια περιμένει την ομαδική κατάληψη του από παππούδες, γιαγιάδες, αδέλφια, ξαδέλφια, φίλους καλούς που όλοι μαζί θα ενώσουμε δυνάμεις στην άνευ όρων μάχη του φαγοποτιού γνωστή στην οικογένεια και ως η "Μάχη του Γκάμμον". Το όνομα της, τιμής ένεκεν προς το θεϊκό χοιρινό της μητέρας μου που κάθε χρόνο πέφτει ηρωϊκά μαχόμενο εις τον βωμό του στομαχιού μας. Τα πιάτα αδειάζουν και ξαναγεμίζουν, τα ποτήρια τσουγκρίζονται, όλοι μιλάμε δυνατά, γελάμε ακόμη δυνατότερα, πειραζόμαστε, ευχόμαστε, αγαπιόμαστε...
Μεταξύ κουραμπιέ και μελομακάρονου φτιαγμένα πάντα από την συνταγή της καλαμαρούς γιαγιάς μου, η θεία από την Αθήνα διηγείται μια χιλιοειπωμένη ιστορία που ποτέ όμως δεν χάνει το ενδιαφέρον της και ακούγεται το ίδιο μαγική στα παιδικά αυτιά μας. Ο θείος εμφανίζεται με τη κιθάρα του και τα οικογενειακά τραγούδια μας, το "δικό μας ρεπερτόριο", ενώνει τις φωνές μας, μικρών και μεγάλων σε μια μελωδία αλλοιώτικη και τόσο αγαπημένη. Η εικόνα μας όμορφη, αληθινή, για κάποιους ίσως παράξενη, για μας μοναδική... Αυτή την εικόνα φωτογραφίζω με τον φακό της καρδιάς και κρατάω τα πρόσωπα και τη στιγμή ανεξίτηλα μέσα στο χρόνο. Στέκομαι σε μια γωνιά και παρατηρώ τον αδελφό μου να χαμογελά, κάτι που δεν κάνει συχνά, τον παππού να λέει πάλι ένα από τα "σόκιν" ανέκδοτα του, ο ξάδελφος μου με άσπρα από την άχνη μάγουλα να καταβροχθίζει τους κουραμπιέδες και να γελά, την όμορφη αγγλίδα θεία μου να προσπαθεί σε σπασμένα ελληνικά να ακολουθήσει τα τραγούδια και τον θείο μου να μας ενώνει ακόμη περισσότερο με τη ζεστή φωνή του και τον ήχο της κιθάρας του. Και βλέπω τη μητέρα μου στο κέντρο του σκηνικού να καμαρώνει γιατί για ακόμη μια χρονιά οι μαγειρικές της ικανότητες έκλεψαν την παράσταση. Ακούω το κλικ της καρδιάς και αποθανατίζω τη στιγμή! Χριστούγεννα και πάλι. Σήμερα. Τώρα πια είμαι σε δικό μου σπίτι. Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι έτοιμο για την οικογενειακή γιορτή. Περιμένω καλεσμένους... Και όπως στέκομαι μόνη μου στο σαλόνι, με πιάνει μια νοσταλγιά που μου τρυπάει την καρδιά. Όλα μοιάζουν ίδια όμως τίποτα δεν είναι όπως παλιά... Μέσα στα χρόνια άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή και απ’ τη ζωή σου, καταστάσεις αλλάζουν, αλλάζεις και εσύ και προχωράς... Όμως μια μέρα σαν κι’αυτή, με τη γλυκιά προσμονή της γιορτής που σε λίγο αρχίζει, καταλαβαίνεις έτσι ξαφνικά πόσο πολύ σου λείπουν και πόσο θα ήθελες να ξανακούσεις τη φωνή τους, να νοιώσεις τη ζεστή αγκαλιά τους, να τους δώσεις ένα φιλί... Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι συνεχίζει να στρώνεται... Νέα πρόσωπα, νέες αγάπες, νέες συνήθειες κάθονται γύρω του και εσύ είσαι ευγνώμων για ό,τι καινούργιο σου συμβαίνει. Όμως η κιθάρα του θείου αντηχεί πάντα μέσα σου και ξυπνά τις μαγικές εκείνες στιγμές από κάποια άλλα Χριστούγεννα όπου όλα ήταν αλλιώς... και αυτή η φωτογραφία στην πιο ακριβή κορνίζα της ψυχής πονάει...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|