Ίσως να΄ναι η πρωινή δροσούλα. Ίσως να ναι αυτός ο πρώτος ζεστός καφές του Σεπτέμβρη που απολαμβάνω στη βεράντα σαν φεύγουν τα παιδιά για το σχολείο. Μπορεί να’ ναι η προσμονή αυτής της φθινοπωρινής βροχής μετά από το μακρύ, καυτό καλοκαίρι. Αυτή η βροχή, η ξαφνική, που αφήνει την τόσο παράξενα ελκυστική για μένα μυρωδιά στο χώμα. Μπορεί να ναι τα χρυσαφιά και μπρούτζινα που φοράνε τα δέντρα στην πίσω αυλή του πατρικού μου. Σε λίγο θα γεμίσει με φύλλα, που λίγο πριν πέσουν, χορεύουν το δικό τους ξεχωριστό χορό στους ήχους του αέρα που ξαφνικά σηκώνεται.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, ανήκω σε αυτήν τη μικρή και ανώμαλη κατηγορία που ονομάζω «φθινοπωρινές ψυχές». Και ναι, δηλώνω πως ακόμη και από τα πιο όμορφα καλοκαίρια του κόσμου, εγώ πάλι βρίσκω το φθινόπωρο πιο μαγευτικό και πιο υπέροχο. Και εκεί που κάποιοι μιζεριάζουν για το καλοκαίρι που φεύγει, για τις διακοπές που τελειώνουν, για τη ρουτίνα που ξαναμπαίνει στη ζωή τους, εγώ νοιώθω σαν όλα να ξαναρχίζουν από την αρχή. Έτσι είμαι από παιδί. Η προσμονή του σχολείου που σε λίγο ανοίγει. Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά που πάντα κουβαλούν τα καινούργια βιβλία, τα γυαλιστερά μπλε τετράδια , η καινούργια σχολική τσάντα. Αυτό το τόσο συγκεκριμένο άρωμα, αυτή η τόσο ξεχωριστή αίσθηση, που κουβαλώ μέσα μου τόσα χρόνια μετά. Το φθινόπωρο με γεμίζει ασφάλεια. Όλα ξαναμπαίνουν στους ρυθμούς τους και αυτή η κανονικότητα εμένα μου ταιριάζει. Και είναι αυτή η εποχή, η πιο κατάλληλη για νέες αρχές και νέα πιο συναρπαστικά ξεκινήματα. Από Σεπτέμβριο γυμναστήριο. Από Σεπτέμβριο δίαιτα. Από Σεπτέμβριο εκείνα τα μαθήματα χορού που όλο αναβάλλω. Πως λέμε ραντεβού τον Σεπτέμβριο; Aυτό ακριβώς. Σκέφτομαι πως το φθινόπωρο είναι η εποχή η δική μου γιατί τελικά μου μοιάζει. Η μάλλον καλύτερα του μοιάζω εγώ. Έτσι και αυτό όπως και μένα. Κανονικό και συνηθισμένο μέχρι την ώρα που θα γίνει ένα μικρό ανεπαίσθητο κλικ. Με τον ήλιο του ,τον καταγάλανο ουρανό του , το καλοκαίρι που ακόμη κρύβεται μέσα του. Και ξαφνικά εκεί που όλα μοιάζουν ήρεμα και χαλαρά, έρχεται μπουρίνι και μπόρα και αέρας τρελός. Το φθινόπωρο λοιπόν είναι κυκλοθυμικό. Όπως και γω . Απρόβλεπτο και δυνατό και ας μην έχει την δόξα και τη λάμψη ενός καλοκαιριού, μιας άνοιξης, ενός χειμώνα. Γι ΄ αυτό το αγαπώ το μυστήριο φθινόπωρο εγώ . Α, και για εκείνα τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα του, που βάφουν τον ουρανό με τα πιο υπέροχα χρώματα που είδατε ποτέ…
2 Comments
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
1/9/2018 15:50:20
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ .....!!!!
Reply
Σωτηρης
2/9/2018 20:04:37
Υπέροχο όπως παντα...
Reply
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|