Απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς. Τέλος. Και όσο και αν το παλεύω κάθε φορά που φεύγει κάποιος που αγαπώ, εγώ λιγάκι μέσα μου πεθαίνω. Δεν το αντέχω βρε παιδιά, πως να το κάνουμε; Πείτε με υπερβολική, πείτε με τρελή. Ότι θέλετε πείτε με αλλά έτσι είμαι εγώ. Κάθε αντίο και κάθε αποχωρισμός, όσο πρόσκαιρος και αν είναι, εμένα με ρίχνει στα πατώματα. Και εννοείται πως σηκώνομαι κάθε φορά και όλα καλά αλλά βρε παιδιά χρειάζομαι τον χρόνο μου για να προσαρμοστώ και πάλι στη νέα κατάσταση.
Αυτά τα αντίο που κάθε φορά σε πνίγουν μπροστά από κάποιο έλεγχο διαβατηρίων με τόσους άγνωστους τριγύρω που σε κοιτούν παράξενα. Αυτές οι βιαστικές τελευταίες αγκαλιές που είναι σχεδόν αμήχανες. Τα δάκρυα που παλεύεις να κρατήσεις ενώ σου καίνε τα μάτια. Αυτές τις στιγμές προσωπικά δεν τις παλεύω με τίποτα. Όσο και αν εκπαιδεύω τον εαυτό μου, όσο και αν τον προετοιμάζω, κάθε φορά η ίδια ιστορία και ακόμη χειρότερα. Και τελικά αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο ξέρετε πoιό είναι; Είναι όλοι οι άλλοι που ως οι σοφοί και οι ήρεμοι της παρέας, μου κάνουν τους «κουλ» και τους τάχα μου θυμωμένους με την συμπεριφορά μου. Με υποδείξεις και παρατηρήσεις για τον τρόπο που βιώνω τον αποχωρισμό και με στραβά βλέμματα και ύφη όταν μπαίνω στη διαδικασία των δικών μου goodbyes. Πως κάνεις έτσι; Σταμάτα να κλαις. Μη γρουσουζεύεις. Δεν πάει στον πόλεμο. Μα αφού θα τον ξαναδείς σε πέντε μήνες. Είσαι μια Drama Queen και πάει λέγοντας. Ναι, βρε είμαι! Υπάρχει πρόβλημα; Το παραδέχομαι. Είμαι μια Drama Queen και με περικεφαλαία και με στέμμα και παρακαλώ πολύ αφήστε με στην ησυχία μου μέχρι να μου περάσει. Έτσι θέλω και έτσι μπορώ να διαχειριστώ εγώ τα σημαντικά αντίο της ζωής μου και ας κοροϊδεύετε εσείς οι ψύχραιμοι. Θέλω να κλαίω μέχρι να κουραστώ. Θέλω να αγκαλιάζω σφικτά μέχρι την τελευταία στιγμή. Θέλω να λέω σε εκείνον που φεύγει πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο θα μου λείψει μέχρι να χαθεί στο βάθος του διαδρόμου. Το παραδέχομαι πως αν ζούσα σε άλλη εποχή θα ήμουν σίγουρα από αυτές τις τύπισσες που έτρεχαν κουνώντας ένα θλιβερό μαντήλι πίσω από το βαγόνι κάποιου τρένου στο σταθμό του Μονάχου που τραγουδούσε και ο μέγας Στράτος... Π.χ φεύγει το παιδί μου; Θα κλαίω και θα στεναχωριέμαι μέχρι να το πάρω απόφαση. Αλλά μέχρι τότε δεν χρειάζομαι παρακαλώ πολύ νουθεσίες και εξυπνάδες. Χρειάζομαι τον χρόνο μου και την απομόνωση μου μέχρι να συνέλθω και να επανέλθω και πάλι στους γνωστούς ρυθμούς μου, μέχρι την επόμενη φορά που κάποιος που αγαπώ θα φύγει πάλι...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|