Παρατηρώ την κόρη μου που κάθεται απέναντι μου. Έχω ξεκλέψει λίγη ώρα από το γραφείο και καταφέρνω με αρκετή δυσκολία ομολογουμένως να την πείσω να πάμε για ένα καφεδάκι παρέα. Όπου παρέα είναι η λέξη κλειδί στην ιστορία μας και αυτή είναι που λίγο μας δυσκολεύει στη φάση που διανύουμε τον τελευταίο καιρό. Καφεδάκι παρέα με τη μανούλα, για την κόρη μου μάλλον σημαίνει απλά καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και το παίζουμε … μούγκα στη στρούγκα. Και παρέα της είναι αποκλειστικά και μόνο το κινητό της και σίγουρα όχι εγώ που μάλλον δεν την ενδιαφέρω στο ελάχιστο.
Ωστόσο είμαι αποφασισμένη να πετύχω επιτέλους μια κάποια επαφή. Και έτσι αφού περνά αρκετή ώρα όπου χαζεύω τον περίγυρο, και κάνω άσχετα σχόλια μπας και μπορέσουμε να πούμε δύο κουβέντες, κλείνω για λίγο το στόμα μου και απλά την κοιτώ. Δεν είναι πια κοριτσάκι και ας την βλέπω εγώ πάντα ως το μωρό μου. Είναι ολόκληρη κοπέλα πια και για να πω την αμαρτία μου λιγάκι με τρομάζει. Θέλω να τη ρωτήσω τόσα πολλά αλλά ξέρω πως οι απαντήσεις που θα πάρω θα είναι μονολεκτικές και πιθανόν απαξιωτικές. Και γεμάτες από τη βαριεστιμάρα αλλά ταυτόχρονα και την ανάγκη επανάστασης που κουβαλά μαζί της η τρελή η εφηβεία. Θέλω να της πω τόσα πολλά. Όχι ως συμβουλές που ως λέξη και μόνο απεχθάνομαι αλλά σαν παθήματα δικά μου που σε μένα δυστυχώς λιγάκι άργησαν να γίνουν μαθήματα ζωής. Και έτσι αρχίζω και της μιλώ αγνοώντας το απορημένο βλέμμα της αφού δεν υπήρξε συζήτηση μεταξύ μας που να δικαιολογεί τον μονόλογο μου αυτό. Παρόλο που με κοιτά υποτιμητικά και με το μπλαζέ υφάκι της ξέρω πως με ακούει. Και όταν στην πορεία, την βλέπω να αφήνει στην άκρη το κινητό, αν και δεν με κοιτά στα μάτια, είμαι σίγουρη πως τα λόγια μου αγγίζουν εκεί που πρέπει. Βρίσκω ευκαιρία το ταξίδι που θα κάνει την επομένη με την ομάδα της και αρχίζω... «Παρίσι μικρή μου τυχερούλα! Πόσο υπέροχο είναι αυτή την εποχή. Πόσο θα θελα να αρπάξω μια βαλίτσα απόψε και ΄γω. Να ταξιδέψεις στη ζωή σου, πολύ, με ακούς! Παντού. Να βγαίνεις. Να διασκεδάζεις. Να γελάς. Να γνωρίσεις κόσμο. Διαφορετικό από σένα. Χωρίς να βάζεις στους ανθρώπους ταμπέλες όσο αλλιώτικοι και αν είναι από σένα. Αυτό είναι που στο τέλος θα κάνει το ταξίδι σου συναρπαστικό. Να ερωτευτείς. Όπως εσύ θέλεις. Φτάνει όμως να μη χαραμίσεις τη δική σου ζωή ζώντας μέσα στη ζωή του άλλου. Μη ξεχαστούν τα θέλω σου από φόβο, μην χάσεις την αγάπη και τη σιγουριά μιας σχέσης. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου αγάπη μου. Και μόνο αυτός. Μην αλλάζεις απλά και μόνο για να γίνεις αποδεκτή και για να σε αγαπάνε όλοι. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί και δεν είναι και φυσιολογικό. Σε όποιον αρέσουμε μικρή μου και ας μου πήρε εμένα αιώνες να το πάρω χαμπάρι. Έχε τα αυτιά σου ανοικτά πρώτα απ΄ όλα στη φωνή που κρύβεις μέσα σου. Αυτήν να ακούς πριν από όλες τις άλλες γλυκιά μου γιατί αυτή είναι η φωνή της καρδιάς. Και είναι μόνο αυτή που σου λέει τελικά την αλήθεια. Το τι θα πει ο κόσμος που μόνο λέει -λέει και ποτέ δεν σταματά, δεν πρέπει ούτε να σε πολυαφορά και ούτε να σε νοιάζει. Μακάρι να το καταλάβαινα και ΄γω λιγάκι πιο νωρίς... Να μορφωθείς, Όχι μόνο με πτυχία αλλά με εμπειρίες ζωής. Να βάζεις στόχους. Να ονειρεύεσαι. Ακόμη και αν όλοι οι άλλοι σου λένε πως δεν γίνεται αυτό που κυνηγάς. Εσύ να το παλεύεις. Να το διεκδικείς. Μέχρι τέλους. Και αν στο τέλος χάσεις, τι έγινε; Είπαμε σε αυτή τη ζωή τρώμε τα μούτρα μας συχνά. Αλλά πάντα σηκωνόμαστε κορίτσι μου εμείς. Χωρίς κλάψες. Χωρίς μουρμούρες και. ανόητα νιαουρίσματα. Σηκωνόμαστε, ξεσκονιζόμαστε, χαμογελάμε και συνεχίζουμε... Να βασίζεσαι σε σένα και να πιστεύεις στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Και να ζεις με το μυαλό σου ανοικτό αλλά πάντα ετοιμοπόλεμο... Καταλαβαίνεις τι λέω μωρό μου; Όπως προχωράμε για το αυτοκίνητο έρχεται δίπλα μου και με πιάνει από τη μέση. Για μισό λεπτάκι μόνο αλλά για μένα είναι αρκετό. Περπατάμε για λίγο έτσι και μετά με αφήνει και προχωρά γρήγορα μπροστά μόνη της. Καταλαβαίνει ακριβώς...
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|