Στην κυριλέ μου την ξαπλώστρα, μπροστά -μπροστά πάνω στο κύμα με την τεράστια ψάθινη ομπρέλα με ειδική θήκη για κινητό, κλειδιά και υποδοχή φορτιστή και λοιπές ανέσεις, είμαι μια χαρά! Με το παγωμένο μου το freddo καπουτσίνο με εσσάνς βανίλια Μαγαδασκάρης και τρίμμα σοκολάτας Βιενουά και την πιατέλα με τα φρούτα τα εξωτικά, νοιώθω τουλάχιστον βασίλισσα. Κρυμμένη πίσω από το panama style καπελάκι μου και τα μεγάλα ακριβά γυαλιά μου, παστωμένη με αντιγηραντικό αντηλιακό προσώπου με δείκτη προστασίας 200 plus και λαδωμένη σαν γλυμμένη γάτα, νοιώθω θεά.
Η τσάντα μου ασορτί με το μαγιό και την παντόφλα με το brand name τόσο ευδιάκριτο που με κάνει να νοιώθω απόλυτα ασφαλής και σίγουρη στο περιβάλλον γύρω μου. Μπαίνω για δύο λεπτά στη θάλασσα απλά για να βραχώ λιγάκι και βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας, ξανακάθομαι, κυρίαααα στον θρόνο μου. Ανοίγω βιβλίο, bestseller της σεζόν και κάνω πως τάχα μου διαβάζω. Το κλείνω γρήγορα όμως γιατί δεν έχω όρεξη, άσε που όσο μπορώ αποφεύγω και τα γυαλιά πρεσβυωπίας σε δημόσιους χώρους για λόγους ευνόητους. Γκουκλάρω, ποστάρω, βγάζω και μια σέλφι της πατούσας μου, χθες έκανα και πετικιούρ και αυτό το french στο πόδι πόσο μου πάει και αρχίζω να μετρώ τα likes. Και ναι γι΄ αυτά δεν χρειάζομαι ακόμη τα ματογυάλια μου όπως τα΄ λεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου καλή του ώρα! Και εκεί που είμαι στα high μου και στα ωραία μου, δεν ξέρω τι παθαίνω, λες και αυτοχαστουκίζομαι με μια μπάτσα τόσο δυνατή που με ταρακουνά ολόκληρη. Και με φέρνει αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα μου! Θλιβερή η διαπίστωση αλλά… Βαριέμαι! Απόλυτα! Ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσο αφόρητα πλήττω. Και πόσο πολύ δεν μου κάνει κέφι το όλο σκηνικό! Και πόσο τελικά έχω και γω αλλάξει, τόσο που σχεδόν δεν με αναγνωρίζω πια… Στριμωγμένοι στο μικρό αυτοκίνητο της θείας, πεντέξι άτομα, αδέλφια, ξαδέλφια και λοιποί συγγενείς στο πίσω κάθισμα. Στα πόδια ψυγειάκι, τσάντες, τσαντούλες και το σκυλί. Με τον ιδρώτα να μας κολλά τον ένα στον άλλο σαν χαλκομανία και τον καυτό αέρα από τα ανοικτά παράθυρα σχεδόν να καίει το πρόσωπο. Όλο το σοι σε απαρτία, φτάνουμε στον προορισμό μας παραδόξως σώοι και αβλαβείς. Χωρίς ζώνες ασφαλείας! Χωρίς αερόσακκους! Και κυρίως χωρίς aircondition! Και όμως επιζούμε! Και όμως είμαστε τόσο χαρούμενοι! Ενθουσιασμένοι μικροί και μεγάλοι για αυτή την όμορφη οικογενειακή εκδρομή στη θάλασσα. Ξεκουβαλάμε τα συμπράγκαλα μας στην παραλία, χωρίς γκρίνια και μουρμούρα και αχ και βαχ. Χωρίς αντηλιακά. Χωρίς καπέλα. Χωρίς γυαλιά ηλίου. Ξαμολιόμαστε και τρέχουμε γρήγορα μέσα στο παγωμένο νερό. Πηδάμε κόντρα στα κύματα και περιμένουμε με αγωνία το πιο μεγάλο για να βουτήξουμε μέσα του. Με μοναδική προστασία μια καταφατσελωμένη ριγέ ομπρέλα που εδώ και χρόνια μπαινοβγαίνει στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου της θείας που λέγαμε. Και την πλατύφυλλη συκιά της παραλίας με τα χιλιάδες τζιτζίκια να μας τρυπούν τ΄ αυτιά. Με τις πετσέτες μας απλωμένες στην άμμο σχεδόν μέσα στο νερό. Χωρίς κινητό. Χωρίς ίντερνετ. Χωρίς πόζες και check ins. Με πολλή κουβέντα και εκμυστηρεύσεις με την ξαδέλφη μαζεύοντας βότσαλα. Με ρακέτες ατελείωτες και διαγωνισμό πετάγματος πέτρας μέσα στη θάλασσα. Χωρίς μαθήματα σκι και ιστοσανίδας με κίτρινα σωσίβια και διπλωματούχους εκπαιδευτές. Με άκρως επικίνδυνα μακροβούτια από τον βράχο εκείνο τον πιο ψηλό δίπλα απ΄ το εκκλησάκι και τούμπες ανάποδες «αλά Λουγκάνης». Με σάντουιτς και φρούτα από το άσπρο ταπεράκι. Και με το ζουμί της παγωμένης φέτας καρπουζιού να κυλά στο μαγιό. Κολύμπι με βατραχοπέδιλα και με τις μάσκες μας να ανιχνεύουμε για ώρες τον βυθό. Μέχρι ο ήλιος να δύσει για τα καλά. Αυτά είναι τα καλοκαίρια τα δικά μου και τελικά αυτά ζητώ… Τελικά αυτά μου λείπουν. Κοιτάω γύρω μου… Βλέπω την κόρη μου να πλησιάζει νευριασμένα. Με σινιέ σορτσάκι και φωσφοριζέ μαγιό και μούτρα κατεβασμένα μέχρι την άμμο την ξανθή που λέει και το τραγούδι... «Mum βαριέμαιιιιι. Δεν έχει και καλό ίντερνετ εδώ ...» «Ετοιμάσου γλυκιά μου αύριο εσύ και γω θα πάμε μια εκδρομή...»
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|