Καθώς σε βλέπω να απομακρύνεσαι αφήνω τα δάκρυα μου πια να κυλήσουν. Τόση ώρα η κακομοίρα προσπαθώ να δείξω αυτοσυγκράτηση και το παλεύω αλλά ο κόμπος στο στήθος με πνίγει και νοιώθω πως θα σκάσω. Και η σφικτή σου αγκαλιά με εκείνο το παράξενο χαμόγελο λίγο πριν προχωρήσεις προς την έξοδο είναι για μένα η χαριστική βολή. Ξεσπώ σε λυγμούς και ας με κοιτά ο κόσμος γύρω, καθόλου δεν με νοιάζει.
Υπερβολική; Ίσως αλλά έτσι είμαι εγώ, υπερβολική και όπως λέει και η αδελφή σου μια drama queen ολκής. Δεν μπορώ όμως καθόλου εύκολα να προσαρμοστώ στην ιδέα ότι το γιούδι μου, το πρώτο μου παιδάκι φεύγει απόψε για σπουδές στην άλλη άκρη του κόσμου και ότι πλέον μπαίνουν ανάμεσα μας χιλιάδες χιλιόμετρα, θάλασσες και ωκεανοί. Και ναι, μπορεί να είσαι πια ένας ολόκληρος άντρας με τη δική σου ζωή, τα θέλω σου και τις επιλογές σου αλλά σαν σε κοιτώ τώρα να περνάς τον έλεγχο των διαβατηρίων με την τσάντα στη πλάτη βλέπω ξανά μπροστά μου εκείνο το τρίχρονο αγοράκι με τη τσάντα του Γουίνι που πριν από δεκαεφτά χρόνια - πως έφυγαν σαν σφαίρα δεν καταλαβαίνω ειλικρινά- αφήνω για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό. Θυμάμαι εκείνο τον πρώτο αποχωρισμό μας και το κρυφό κλάμα μου μέσα στο αυτοκίνητο φεύγοντας και συνειδητοποιώ πως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Στο βουβό δρόμο της επιστροφής, τα λόγια σου καθώς με αποχαιρετάς στριφογυρίζουν στο μυαλό μου συνεχώς. «Θα είμαι μια χαρά και μη φοβάσαι για τίποτα. Σ’ αγαπώ πολύ. αλλά μάμι μου πρέπει να φύγω…» Βρε χαζό μου το ξέρω . Θες να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις, έχεις όνειρα και στόχους και είμαι τόσο περήφανη που κυνηγάς αυτό που αγαπάς. Δεν μπορείς να περιμένεις ούτε λεπτό και το ξέρεις καλέ μου πως σε στηρίζω και είμαι μαζί σου σε αυτό το νέο κεφάλαιο που ανοίγει για σένα. Αλλά και αυτή η φωλίτσα που προσπάθησα να φτιάξω για την οικογένεια μας απόψε αρχίζει να αδειάζει και αυτό λιγάκι μου τρυπά την καρδιά. Και εγώ το ίδιο έκανα μωρό μου αλλά τώρα που βρίσκομαι πια στη θέση της μάνας είναι αλλιώς. Δεν ανησυχώ και δεν φοβάμαι για σένα, ξέρω τόσο καλά πως θα καταφέρεις και πιστεύω σε σένα με όλη μου τη ψυχή. Απλά μικρό μου δεν μπορείς να νοιώσεις πόσο πολύ μου λείπεις ήδη. Εγωιστικό μπορεί, αλλά αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ. Και ίσως και αυτό το κλείσιμο του κύκλου που μπορεί και να με κάνει να νοιώθω πως μεγάλωσα. «Το παιδί μου σπουδάζει στο εξωτερικό» είναι τόσο διαφορετικό γλυκέ μου από το «πάω να πάρω τον γιο μου από τα ιδιαίτερα» και χρειάζομαι λίγο χρόνο για να προσαρμοστώ, κατάλαβε με… Με τα μάτια πρησμένα και τη μύτη σαν μελιτζάνα από το κλάμα βγάζω μια σέλφι για σουβενίρ και πέφτω για ύπνο. Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα και όλα σιγά- σιγά θα μπουν στους ρυθμούς τους. Πειράζει όμως που ήδη άρχισα σαν φαντάρος να μετρώ τις μέρες μέχρι να γυρίσεις;
0 Comments
Leave a Reply. |
APXEIO
January 2024
Click to set custom HTML
Click to set custom HTML
|